Sinterklaas heeft ons kikkerlandje net weer verlaten en de kerstdagen staan voor de deur. De ene na de andere reclamefolder gevuld met speelgoed viel de afgelopen weken bij ons op de deurmat. Mijn aandacht werd getrokken naar de babypoppen. Ik zag pagina’s vol met verschillende poppen. Niet alleen van verschillende grootte, huidskleur en geslacht, maar vooral met verschillende accessoires. Ik keek mijn ogen uit; een babypop op een paard, een babypop in een cabriolet en een babypop met lange haren en een kapperset. Veel poppen hebben tegenwoordig batterijen nodig.
Dan zeggen ze ‘mama’, maken meerdere geluidjes of huilen echte tranen. Maar wat mij het meest verbaasde, bij bijna iedere pop zit een fopspeen of anders wel een zuigfles.
De poppenverzorger van vandaag de dag krijgt een pop waar bij staat: ‘Haal de speen uit haar mond en ze huilt’. Deze toekomstige ouder krijgt op deze manier met de paplepel ingegoten dat een speen werkt als een soort geluidsdemper, een stop om het huilen van je kind per direct een halt toe te roepen. Het meest schokkende vind ik nog niet eens de altijd aanwezige roze fles. Veel schokkender vind ik dat er ook speciale kunstvoeding voor poppen bestaat. Volgens de omschrijving is dit oplosbare poppeneten speciaal ontwikkeld. Eenvoudig water toevoegen en roeren. Waarom is reclame voor zuigelingenvoeding verboden en wordt er wel nepkunstvoeding verkocht voor poppen?
Zo groeit dus een hele generatie poppenvaders en -moeders op met fopspenen en flessen (al dan niet gevuld met kunstvoeding) alsof dit essentiële en onmisbare onderdelen zijn in de baby(poppen)verzorging.
Deze hedendaagse poppenmarketing is aan mijn gezin niet besteed. De poppen die in ons huis wonen zijn op wat kledingstukken na, accessoireloos. Deze poppen komen nog uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Ze zijn jarenlang door mij vertroeteld en hebben nu een nieuwe generatie kleine verzorgers en verzorgsters gekregen. De twee dreumesjes hier in huis spelen er graag mee. De poppen worden geknuffeld en bedolven onder de kusjes. Ze worden uitgekleed, zitten op schoot en mogen meekijken in een boekje.
Mijn hummels komen vragen of ik de pop op hun rug wil knopen en even later weer op hun buik. Zo worden de poppen rondgedragen, dichtbij hun poppenvader of -moeder die ondertussen een toren bouwt of door het huis danst. De poppen in ons huis krijgen ook drinken. Geen speciaal ontwikkeld poppeneten maar borstvoeding, direct uit de bron. De ene keer zit zoonlief op de bank met een pop onder zijn shirt en het andere moment heeft dochterlief haar kleren uit en een pop tegen haar aan. Ze komen de pop ook wel eens bij mij brengen en kijken dan met een grote grijns toe hoe de pop tegen mijn tepel aan ligt.
Tijdens een bezoek aan een vriendin zag dreumeszoon afgelopen week voor het eerst een poppenfles. Hij wist wat hij daar mee moest, dat was prima saus voor het houten ei dat hij gebakken had.