‘Ik houd op met Poate drinken bij jou. Voor altijd. Het is toch op.’
Ik hoor het mijn dochtertje wel zeggen maar het dringt niet volledig tot me door. Het is avond en ze ligt naast me, knus onder haar roze dekbedje. Ze heeft ‘gedronken’ maar na enkele seconden weer losgelaten.
Het zat er al zo lang aan te komen. Al een jaar lang dronk mijn dochtertje droog. Bij het inslapen, ‘s nachts en bij het wakker worden. Slechts zo nu en dan kon ze een kostbaar druppeltje melk bemachtigen wat ze vol genot liet smelten op haar tong.
Ik ken mijn dochter. Ze houdt haar woord. Het is voorbij.
Mijn allerliefste pop is bijna viereneneenhalf jaar en geeft het op. Er is geen melk meer.
Wat een melancholie.
Ik kan ze wegdoen, mijn voedingsbh’s, want een volgend kindje zal er niet meer komen. De laatste zoogkompressen liggen achter in een kast. Ze zullen nooit meer gebruikt worden. De kolf ligt op zolder, al te ouderwets om nog op Marktplaats aan te bieden.
Wat een gemis.
Lieve lezer, kun je het je voorstellen? Afscheid van het geven van de borst? Voordat ik zwanger werd, was het nog nooit tot me doorgedrongen dat er zoiets als borstvoeding bestond. Tijdens mijn zwangerschap begon ik erover te lezen en leek het me logisch, juist en gezond om de borst te gaan geven. Matig voorbereid echter nam ik het besluit om een half jaar de borst te geven. Zo begon ik deze mooie belevenis na de geboorte van mijn oudste kind. Ondanks mijn middelmatige voorbereiding ging het voeden gemakkelijk. En het werd me binnen dat eerste half jaar intens dierbaar.
Kun je het je indenken, lieve lezer? Sentiment na het zeven jaar geven van de borst? Waarschijnlijk kunnen andere langvoedsters dit begrijpen. Ook zij ontdekten misschien dat langvoeden niet een doel op zich bleek te zijn. Maar dat je plotseling langvoedster bent. En dat die term er dan helemaal niet toe doet, omdat het niets dekt van de onverwachte schat, het geschenk dat het is om te mogen voeden.
Liefde, verbondenheid, eenheid, overgave, dat zijn woorden die horen bij het voeden van mijn kinderen. En tranen van geluk.
Nu heb ik niet gehuild. Omdat ik de beslissing van mijn dochtertje nog niet ten volle besef. En omdat ik het gewoon moet accepteren.
Het is voorbij. Die bijzondere momenten waarin we ons afsloten van de wereld om ons heen in een eeuwigdurend en intiem liefdevol zijn. Mijn dochter en ik.
Lieve, lieve schat, nu zal ik je knuffelen, koesteren, in slaap strelen, jouw lijfje dicht tegen mij aan. En later zul jij jouw kindjes voeden zoals ik het je heb voorgedaan, zoals wij het samen hebben geleerd.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding