Had jij dat ook: Een grote kinderwens die met een blauwe streep op een zwangerschapstest in vervulling ging? Heb je je partner toen ook gezoend en hebben jullie gefantaseerd over later? Hopende dat je buik snel zou groeien zodat iedereen kon zien dat je zwanger was? Fantaseerden jullie samen al over de tijd dat jullie baby er zou zijn? Praten over schattige kleine voetjes en sokjes, alvast mijmeren over namen.
Had jij dat ook? Dat je onmiddellijk de verantwoordelijkheid voelde om dit mini prille leventje dat nu in je groeide het allerbeste te geven zodat het gezond en veilig kon gaan groeien? De behoeften van dat kleine klompje cellen stond nu centraal. Niet meer een wijntje drinken, maar wel veel fruit en groente eten en dat vooraf heel goed wassen. Wanneer mogelijk rusten en schadelijk voedsel laten staan? Viel het je zwaar of viel het wel mee?
Had jij dat ook? Dat je intens genoot toen je de eerste schopjes voelde van het kindje in je buik? Dat je het gevoel had nooit meer alleen te zijn omdat je je al diep verbonden voelde met het wezentje in je lichaam dat je spoedig zou leren kennen? En dacht je al aan de tijd van na de zwangerschap? Wat zou je dan gaan doen? Zelf je kindje voeden? Natuurlijk! Of helemaal niet zo vanzelfsprekend? Wiens behoeften begonnen zich nu ook aan te kondigen?
En toen was de tijd daar. De bevalling achter de rug. En je wonder, dat negen maanden bij je had gewoond, lag nu op je buik. Maar later… waar lag het toen? In een wieg? Als het op zijn vingertje zoog, wat deed je dan? Het voeden? Als het huilde, wat dacht je dan? Bij je nemen?
Ik hoop het, want ik gun het jou en je kindje om die diepe verbondenheid die je voelde tijdens de zwangerschap voort te zetten als nu jullie gescheiden zijn door de geboorte. Helaas, dat blijkt helemaal niet vanzelfsprekend. Hoe vaak zie ik dat na de geboorte van het kindje al heel snel de behoeften van de moeder voorrang krijgen op die van het kind.
Ken je ze? De moeders die hun kind laten huilen in een bedje, terwijl de babyfoon rood uitslaat of gewoon uit staat? Naar wiens behoefte luisterde deze moeder tijdens haar zwangerschap?
In wiens behoefte wordt voorzien als het zeer tere mini babymaagje kunstvoeding krijgt te verwerken?
Wie heeft er belang bij een kindje dat alleen moet slapen zonder het besef dat zijn moeder nog bestaat?
Ik zie zoveel moeders die na de geboorte de behoeften van hun baby niet meer lijken te herkennen of niet meer in deze willen voorzien. En het staat in zo’n schril contrast met die tijd van verbondenheid die was.
Rust voor de moeder, regelmaat voor het kind, een fles op de klok en alleen moeten slapen in een schoon opgemaakt wiegje…
Waarom?
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding