‘Waarom niet?’, denk ik meteen. Maar jij, toekomstige mama met je mooie bolle buik, hebt misschien direct een antwoord op mijn wedervraag. Omdat kinderen zonder borstvoeding toch ook groot worden. Of omdat het bij je vriendin, moeder of zus allemaal niet zo makkelijk ging en borstvoeding je daarom best een gedoe lijkt. Misschien zelfs wel pijnlijk, of op z’n minst benauwend want je moet wel altijd paraat staan. Je wilt het heus wel proberen want je hebt gehoord dat borstvoeding ‘het beste’ is. Maar als het een tranendal wordt, dan maar niet. Want het is de bedoeling gelukkiger te worden van een kindje, niet ongelukkiger. Toch?
Wacht even! Vergeten we nu niet iemand?
Je baby wordt geboren vanuit jouw warme veilige buik in een grote, koude en vooral vreemde wereld. Er is maar één ding dat hij herkent. En dat ben jij. Je geur, je bekende stem en hartslag. Jouw liefdevolle armen en warme huid beschermen hem, maken hem rustig. Vanuit zijn instincten verwacht je baby bij jou de voeding te vinden die voor hem is bedoeld. Dat heeft de natuur zo geregeld omdat het zijn optimale groei en ontwikkeling garandeert. Zijn hersentjes, zijn darmflora en immuunsysteem, de basis voor zijn sociaal-emotionele groei, alles is ingesteld op borstvoeding. Wanneer je een gezonde voldragen baby na een goede bevalling de kans en tijd geeft, zal hij zelf naar de borst toe bewegen en aanhappen. Zo sterk is zijn instinct. Tegen mama aan uit haar borst drinken voelt voor hem als thuiskomen. Dan is alles goed.
Maar stel, de start verloopt moeizaam: het aanleggen gaat niet vanzelf, het doet pijn en je twijfelt of je kindje genoeg binnenkrijgt. Zoveel druk, onzekerheid en misschien zelfs wel stress had je niet verwacht! En dan ligt de verantwoordelijkheid ook nog eens helemaal bij jou; geen papa die borstvoeding kan overnemen. Iedereen probeert wel te helpen maar het werkt gewoon niet. Net bevallen en nu dit weer! Je bent ook maar een mens en je hebt ook grenzen, toch?
Natuurlijk! Maar zal ik je iets vertellen? Het gaat voorbij. Wat ik je niet ga vertellen is dat ‘die ellende’ erbij hoort, maar het komt in onze maatschappij wel veel te vaak voor. We leren borstvoeding niet meer van ervaren moeders. Inadequate begeleiding en boobytraps maken het moeders en kindjes onnodig moeilijk. Dus echt: het wordt beter! Jullie gaan het samen leren, jouw kindje gaat groeien op jouw melk en je gaat het nog fijn vinden ook!
En wanneer je de opstartperiode goed bent doorgekomen, is het einde dan al meteen weer in zicht? Misschien heb je een termijn in gedachte of wil je je gevoel volgen. Dat gaat je waarschijnlijk niet makkelijk gemaakt worden. Je werkgever heeft weinig begrip, je voelt je ongemakkelijk wanneer je voedt in het openbaar en je omgeving vraagt of het onderhand niet eens tijd wordt om te stoppen. Want je kindje wordt er nu wel een beetje ‘te oud’ voor en je wilt toch ook je lijf wel weer eens terug?
Stop! Vergeet al die mensen met hun clichés. Er is maar één iemand die er toe doet.
Het kindje dat jij graag in je leven wilde hebben, heeft geen weet van druk van een ‘buitenwereld’, borsten als lustobjecten en de bijbehorende schaamte. Hij zal het totaalpakket van mama’s koestering, de unieke intimiteit en op maat gemaakte melk pas willen opgeven als hij daar klaar voor is. De wederzijdse overgave en het vertrouwen voeden zijn karakter en eigenwaarde. Naar hartenlust aan de borst drinken, bevestigt voor je kleine namelijk dat zijn behoeften vervuld mogen worden en dat hij mag zijn wie hij van oorsprong is.
Daarom, mama in blijde verwachting, kan ik toch maar tot één conclusie komen: waarom géén borstvoeding? Vraag dat jezelf af op ieder breekpunt, bij iedere twijfel en in iedere fase. Alleen jij kan daar eerlijk antwoord op geven. En dat antwoord ben je niemand anders verschuldigd dan jezelf. Of vergeet ik nu iemand?