Tijdens mijn zwangerschap werd ik gewaarschuwd. Voor vrouwen die me zouden dwingen mijn eigen melk aan mijn baby te geven. Die net zo lang op me in zouden praten, totdat ik borstvoeding als de enige bron van voeding voor mijn kind zou zien. En die daarbij ook als missie zouden hebben me een schuldgevoel aan te praten als de borstvoeding niet lukte.
Nooit werd ik gewaarschuwd voor een andere groep vrouwen. Voor vrouwen die me kunstvoeding aan zouden praten. En hen kwam ik juist wel tegen, niet die vrouwen die me tot borstvoeding zouden dwingen. Dat kwam vast ook doordat ik na de geboorte een grote voorstander van borstvoeding werd en mijn dochter zoveel en zo vaak ze wilde de borst gaf. Ik worstelde me door de eerste (soms lastige) periode heen, waarin mijn dochter nog moest leren goed te happen en ik al puffend van de pijn de eerste minuut doorkwam. Na een paar weken verliep het steeds beter en hadden we allebei geleerd hoe het voeden werkte.
Soms besprak ik met andere vrouwen het vele aantal uren dat het voeden me kostte. Of uitte ik mijn zorgen over het feit dat mijn dochter wel snel in lengte groeide, maar niet in gewicht en zich niet aan de groeicurve van het consultatiebureau hield. Op een paar uitzonderingen na, gaven de meeste vrouwen een antwoord in de trant van: ‘Dan ga je toch over op kunstvoeding? Dat is net zo goed en dan komt ze in ieder geval aan. Dan weet je tenminste hoeveel ze binnen krijgt.’
Toen een van mijn vriendinnen me vervolgens vertelde dat haar zoon vanaf twee maanden poedermelk erbij kreeg, viel het kwartje. Al die andere kunstvoedingsmoeders hadden hetzelfde gedaan! Ook zij hadden hun eigen kleine baby met bewerkte koemelk gevoed. Dát was dus de reden dat ze mij adviseerden hun pad te bewandelen.
Waren ze vergeten hoe graag ze de borst wilden geven of wat de voordelen daarvan waren? Wisten ze niet meer hoe makkelijk en fijn het is je baby zelf te voeden? Voelden ze zich misschien schuldig over het feit dat ze vroegtijdig met de borst gestopt waren? En wilden ze dat niet voelen, als ze zagen dat ik nog steeds de borst gaf? Ik vroeg hen dat niet, want langzamerhand kwam ik erachter dat ik hier te maken had met de kunstvoedingsmarketingmachine.
De kunstvoedingsmarketingmachine die geraffineerd haar werk had gedaan. Zij liet vrouwen geloven dat ondanks de perfectie van het laten groeien van een baby in hun baarmoeder, ze kennelijk niet de perfectie hadden om datzelfde kind met hun borsten te voeden. Deze marketingmachine met haar voedingsschema’s en maatstreepjes maakte moeders onzeker over de frequentie en hoeveelheden van de voedingen. Zij hersenspoelde deze vrouwen, zodat ze alleen nog maar naar haar mond zouden praten en zouden vergeten dat zij zelf de beste voeding voor hun baby in hun borsten hebben. Zij maakte ze tot hun levende reclamezuilen! Gek genoeg word je hiervoor als moeder niet gewaarschuwd!
Je moet tegenwoordig dan ook sterk in je schoenen staan, zodra je ervoor gaat om jouw baby borstvoeding te geven. Je begrijpt het vast al: voortaan waarschuw ik aanstaande moeders juist voor de kunstvoedingsmarketingmachine, die jouw vriendinnen, (schoon-)moeders, tantes, kennissen en zelfs zorgverleners in haar kamp kreeg. Die deze vrouwen jou laat adviseren vooral te stoppen met borstvoeding. Die er totaal geen belang bij heeft dat jouw eigen melk onomstotelijk het beste is voor jouw kind. Want daar verdient zij namelijk geen geld mee. Opgepast dus!
PS Het schilderij is gemaakt door Tamara Scheers