Worstelingen van een jonge moeder

nwsbrcht-bvcafe.jpgEen huishouden met een kleuter en peuter is er niet één waarbij je regelmatig met de voeten omhoog een goed boek kan lezen. Werk, school, opvang en sociale verplichtingen zorgen bij ons regelmatig voor hectische dagen. Ik ben blij wanneer er een dag is dat we wel tot tien uur in onze pyjama’s voor de tv kunnen ontbijten, rondhangen en spelen. Ondertussen heb ik de tijd om een beetje op te ruimen, schoon te maken of een goed boek te lezen. Toch vind ik het nu minder vermoeiend dan het eerste jaar na de geboorte van mijn oudste dochter.
Niemand had mij verteld dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn na de zwangerschap. Alles draaide om mijn pasgeboren dochtertje. Voeden, slapen, verschonen, voeden, slapen, andere dingen leken er niet meer te zijn. Vooral slaap was het belangrijkste waar het leven om draaide. Niet de slaap van mijn dochter, maar wanneer ik zou kunnen slapen. ‘s Nachts sliep ik wel, maar deze slaap werd regelmatig onderbroken door dochterlief die wilde drinken of een schone luier nodig had. Ook kwam het wel eens voor dat ze om vier uur in de ochtend besloot dat de dag begonnen was.

Naast het gebrek aan slaap maakte ik het mijzelf ook niet makkelijk. De was moest gedaan, het huis moest schoon, ik gunde mijzelf overdag geen dutje, hoe moe ik ook was. Ook had ik geen familie in de buurt wonen. Mijn man had het druk had met zijn veeleisende baan en lange reistijden en daarom wilde ik hem niet lastig vallen. Ik voelde me eenzaam en opgesloten in een wereldje dat alleen bestond uit mijn huis en mijn baby.

Het leidde er uiteindelijk toe dat ik oververmoeid raakte, op mijn werk niet meer functioneerde en er thuis ook niets nuttigs meer uit mijn handen kwam. Het enige moment dat ik het allemaal nog leuk vond, was als mijn meisje aan de borst lag en genoot van de borstvoeding.
Toen mijn contract niet verlengd werd voelde dat als een opluchting. Ik had een openhartig gesprek met een collega, die me vertelde hoe zij het eerste jaar met haar baby had ervaren. Hierdoor zag ze ook waar het bij mij spaak liep. Ze adviseerde me niet te hard op zoek te gaan naar werk en eerst thuis het een en ander op een rijtje te krijgen.

In de vier maanden die volgden tussen twee banen in, leerde ik pas echt te leven volgens het ritme van mijn baby. Ik sliep wanneer zij sliep en kreeg in het huishouden weer wat gedaan. Via een forum kwam ik in contact met andere moeders die mij inzicht gaven in hoe het anders kon. Dragen in een draagdoek, samen slapen. Er eerst voor mijn kind en mijzelf te zijn en daarna pas naar het huishouden te kijken. De boel de boel mogen laten, dat maakte de babytijd die nog restte veel makkelijker. Ook gaf het forum mij het gevoel weer ergens bij te horen. Dat ik contact had met meer mensen dan mijn man en baby. Ik leerde wat moeders van het forum ‘in real life’ kennen, hierdoor kroop ik langzaam weer uit de eenzaamheid.

Tweeëneenhalf jaar later startte ik met twee andere bevlogen moeders het mamacafé Zaanstreek. In deze individualistische maatschappij waarbij het niet meer vanzelfsprekend is dat familie om de hoek woont en de deur van de buurvrouw niet altijd open staat. Waar er door zorgverleners wordt verteld hoe iets ‘moet’ in plaats van dat er wordt meegedacht over de beste oplossing voor moeder en kind. En waar de overheid propagandeert hoe ik mijn kind moet opvoeden. In deze onzekere maatschappij vormt het mamacafé een gemeenschap waar je in contact komt met andere moeders, je verhaal kwijt kunt als je de borstvoeding even niet meer ziet zitten, hoogtepunten kan delen en kunt zien en horen dat je naar je moedergevoel mag luisteren.

Was er vier jaar geleden maar een mamacafé geweest. De stap nemen om voor een eerste keer naar een groep wildvreemde vrouwen te gaan, zou ik heel erg eng hebben gevonden. Maar ik zou er niet banger voor zijn geweest dan voor de eenzaamheid die mij en mijn baby thuis gezelschap hield.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen