Verbaasd kijkt hij op wanneer zijn collega hem vertelt dat zijn pas bevallen vrouw het zwaarder heeft dan hij. Zijn eigen kind is dan zes weken oud. Het is hun eerste. Hij was na een week vakantie weer aan het werk gegaan, want de targets voor die maand moesten gehaald worden. Zij zat thuis en gaf gemiddeld acht uur per dag de borst. Oftewel: hetzelfde aantal uren dat hij bezig was met vergaderen en klanten bellen.
Hij begreep niet waarom zij opgelucht de baby aan hem gaf als hij thuiskwam. Hij was blij zijn baby weer te kunnen vasthouden, maar verbaasde zich over de bende in huis. Zijn vrouw was de hele dag thuis en hoefde toch ‘alleen maar voor de baby te zorgen. Dan kon ze ook wel opruimen en de was doen?’ Hij vond dat zij zich aanstelde als ze zei dat ze geen tijd voor zichzelf had gehad. Zij hoefde immers niet te werken zoals hij.
Zij ging door zijn reactie denken dat ze zich aanstelde en hem moest ontzien. ‘s Nachts deed ze zo stil mogelijk als ze de baby voedde, om hem niet wakker te maken. Hij moest genoeg slapen, want hij moest morgen die grote deal binnen halen. Ze voelde zich schuldig als hij op haar mopperde dat ze ‘weer niks’ in huis had gedaan. Zij was de hele dag bezig met de baby. Ze wist niet waar ze de tijd vandaan moest halen om het huishouden te doen, laat staan de tijd om heel even iets voor zichzelf te doen.
Pas toen zij ging werken, merkte ze hoe fijn het was om op haar gemak naar de wc te kunnen gaan of wat te drinken wanneer het haar uitkwam. Of rustig te lunchen. Had ze maar eerder geweten dat de stress op haar werk niks voorstelde in vergelijking met de drukte die het moederschap bracht.
Ze besefte ook dat haar man het helemaal niet zo zwaar had als hij dacht. Alleen maar omdat hij ‘s nachts af en toe wakker werd van de baby? Hij sliep zeker nog zeven uur per nacht. Zij niet. Zij voedde de baby om de paar uur en sliep gemiddeld vier uur per nacht. Hele dagen lag de baby in haar armen, heerlijk drinkend aan haar borst. Maar als ze af en toe vertelde hoe zwaar ze dat vond, stelde hij voor kunstvoeding te geven. Dan kon hij ‘s avonds de voeding van haar overnemen. Ze was niet op zijn voorstel ingegaan. Ze wist waarom borstvoeding zo goed voor haar kind en haar zelf was.
Achteraf realiseerde ze zich dat het niet haar man was die ontzien moest worden, maar zij. Hij was niet degene om wie het draaide. Het ging juist om hun baby en haar. Hij kon ‘s nachts best wel een luier verschonen nadat hun baby aan de borst gedronken had, zodat zij verder kon doezelen totdat de baby teruggelegd werd aan de andere borst. Hij kon best ‘s avonds het grootste gedeelte van de zorg van hun baby overnemen, zodat zij even tijd voor zichzelf had.
Hij had het helemaal niet zwaar. Hij had het best makkelijk. Hij was juist degene die haar in deze eerste drukke en zware maanden kon ontlasten, door zoveel mogelijk taken uit handen te nemen en haar zoveel mogelijk rust en tijd voor de baby te geven. Dat zou uiteindelijk het hele gezin ten goede komen.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding