Zwijgen

column353.jpgOp de school van mijn kinderen is een kleuterjuf onlangs bevallen. Vandaag, een maand na de bevalling, komt ze even op school om haar baby te tonen.
De kleuters vinden het geweldig. Ze drommen om de baby. Ook de andere leerkrachten kijken vertederd toe. Een van de juffen vraagt of de kleuterjuf borstvoeding geeft.
Ja.
Wauw, denk ik in stilte.
Ik vind het altijd zo mooi om te horen.
Even later brengt iemand het voeden weer ter sprake. De kleuterjuf vertelt dat borstvoeding het mooiste is wat er is, dat het zo heerlijk is om te geven en dat ze meer dan genoeg melk heeft. Een wat oudere juf haalt herinneringen op over haar eigen borstvoedingsperiode. Dat zij niet genoeg melk had en daarom maar kort kon voeden. Toen haar kinderen peuters waren geweest, had ze regelmatig verlangend teruggedacht naar dat prachtige gevoel en gedacht: kon ik ze nu nog maar voeden.

En opeens flap ik het eruit: Mijn dochtertje drinkt nog steeds.
De reactie van de vrouwen is een vriendelijk knikje, maar ze reageren verder niet.
Waarom zei ik dat nou?

In de virtuele wereld vinden anderen en ik het normaal dat moeders jaren voeden. Op borstvoedingsvriendelijke fora ben ik open over mijn kleuter aan de borst.
Maar in mijn eigen omgeving niet. Bijna niemand weet dat ik mijn kleuter borstvoeding geef.
Mijn ouders weten het niet en ook naar andere familie, kennissen en buren zwijg ik. Ik verwacht geen ontroerde blikken, geen herkenning over het fijnste wat er is. Eerder afwijzing, want ze vinden het verwerpelijk en overdreven, een kleuter aan de borst.

Als de kleuterjuf haar baby’tje zou aanleggen, hier tussen al haar collega’s en tussen de kinderen, dan zou men vertederd zijn. Maar als ik mijn borst hier zou ontbloten zodat mijn dochter even lekker bij mij kan wegkruipen, zou men geschokt zijn. Dan zou mijn dochtertje door de andere leerlingen worden uitgelachen.

Ik zwijg ook als de kleuterjuf vertelt dat de baby over een uur pas weer drinken mag.
Het mooiste wat er is? En dan toch op de klok voeden? Zou ze weten dat ze daardoor de kans verkleint om langdurig voldoende melk aan te kunnen maken voor haar kleintje? Dat ze daardoor misschien veel korter kan genieten van die bijzondere band dan haar lief is? Net zoals haar oudere collega?
Of was ze helemaal niet van plan zo lang te voeden? Ik vraag het niet. Als ik wel zou spreken vrees ik dat ze mijn advies als opdringerig zou ervaren en daarom zwijg ik.

Ik geniet in stilte van het mooiste wat er is.
Maar misschien herinnert deze kleuterjuf zich mijn ‘slip of the tongue’ en komt ze er op terug. Komt ze naar mij om te vragen hoe ik dat doe met mijn kleuter aan de borst.
Weet zij mijn zwijgen te doorbreken.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen