Galactocele of melkcyste, ervaringsverhaal

Door omstandigheden was mijn eerste bevalling in Zweden. Ook gedurende mijn moederschapsrust verbleef ik daar. Toen mijn zoontje enkele maanden was, ontdekte ik een enorme bol in het midden van mijn rechterborst. Het voelde als een bol van ongeveer vijf centimeter doorsnede.
Lees hier het ervaringsverhaal van deze moeder met de galactocele in haar borst.

Galactocele of melkcyste

Een galactocele is een melkgevulde cyste in de borst van de vrouw die een kind voedt. Het komt zelden voor. Het kan ontstaan als gevolg van een verstopping van een melkkanaaltje. Met ultrasound kan de plek gediagnosticeerd worden. De behandeling bestaat uit het leegzuigen ervan met behulp van een naald. Een galactocele kan de ontwikkeling van ander goedaardig of kwaadaardig weefsel tot gevolg hebben.
Stoppen met het voeden van je kind aan de borst is niet een oplossing.

Riordan, Jan Riordan en Karen Wambach; 4e editie 2010
Galactocele of the breast, James M.Winkler; The American Journal of Surgery Volume 108, Issue 3, September 1964, Pages 357-360.

Mijn eerste ervaring met galactocele

Ik had tegen dan al eens een borstontsteking gehad (in dezelfde borst) maar dit deed geen pijn. In het Zweedse ziekenhuis werd er mij niet veel verteld. Er werd een mammografie genomen en nadien werd ik naar een tafel begeleid waar ik mij even diende neer te leggen. Er kwam een man van middelbare leeftijd die kundig en vlot de bol leegzoog met een lange naald, aan de hand van een echografie. Ik herinner mij niet dat het pijn deed. Er kwam een mengeling van melk en bloed uit en voor ik het wist stond ik weer buiten. Toen ik enkele maanden later weer in België was en op controle ging bij de gynaecologe, was de bol er terug. Opnieuw werd deze op de radiologie leeggezogen en opnieuw herinner ik mij niet dat het bijzonder veel pijn deed. Niet veel later stopte ik met borstvoeden. Ik heb er geen last meer van gehad en nooit meer aan teruggedacht.

Bij de gynaecologische controle na zes weken van mijn tweede kind vertelde ik aan mijn gynaecologe dat ik een bolletje gevoeld had onderaan in mijn rechterborst. Ze controleerde maar kon niets vinden. Voor alle zekerheid diende ik een afspraak op de radiologie vast te leggen. Omdat ik niet echt last had, stelde ik dit steeds uit. Op een donderdag merkte ik dat ik wat pijn had in mijn rechterborst, er was een verharding te voelen net achter mijn tepel. Tegen zaterdag begon ik mij af te vragen of ik iemand diende te contacteren, omdat het niet verbeterde.
Ik legde warme kompressen en probeerde oppervlakkig te masseren tijdens het voeden maar dat leek niet veel te helpen. Ik had schrik dat ik de ontsteking zelf had veroorzaakt toen ik met de hand wat had afgekolfd. Pas enkele dagen later zou ik leren dat dit eigenlijk niet kan. De pijn werd langzamerhand meer en mijn borst begon roodheid te vertonen maar ik had geen koorts. Ik had wel een lichte spierpijn in mijn ledematen. Ik contacteerde mijn vroedvrouw die op zondagmiddag zou langskomen om mij te helpen masseren. Ik plande de voedingen zodat mijn zoontje veel honger had tegen ze kwam. We probeerden samen te masseren maar het deed zo verschrikkelijk veel pijn! Ik hapte steeds meer naar adem terwijl we hardnekkig probeerden om de knobbel weg te masseren in alle mogelijke voedingshoudingen. Uiteindelijk moesten we stoppen omdat ik de pijn niet meer kon verdragen. De verharding was nog steeds even groot. Het had niets uitgehaald. Omdat het zondag was, raadde de vroedvrouw mij aan naar de spoed te gaan om zo een echografie te krijgen om te zien wat het was.

Ik werd niet serieus genomen

Wat volgde was een van de meest frustrerende aanrakingen met de gezondheidszorg in mijn hele leven. Op de spoed werd bloed geprikt en werd ik naar huis gestuurd met het advies: pijnstillers nemen en blijven voeden. Er was geen ontsteking te zien in mijn bloed dus werd er niets gedaan. De verharding bleef. Ik ben grote voorstander van geen antibiotica te geven wanneer het niet nodig is dus ik begrijp dat ze niets wilden voorschrijven. Dat hoefde ook niet, ik wou enkel dat iemand mij zou vertellen wat er aan de hand was. Ik werd niet serieus genomen. Enkel een stagiaire kwam kijken, mijn borst werd amper gecontroleerd, de gynaecologe kwam niet langs. Gedurende de nacht voelde ik het erger worden. Elke voeding deed verschrikkelijk veel pijn en de pijn nam enkel toe, net zoals de roodheid. Ik herinnerde mij de cysten die leeggemaakt geweest waren bij mijn eerste zoon. Ik voelde dat ik dit niet zelf weg zou krijgen en het niet zou verbeteren.

Ik reed opnieuw naar de spoed want het was een feestdag en niemand was te bereiken. Opnieuw kreeg ik de stagiaire. Wanhopig legde ik mijn probleem uit. De spoeddokter kwam met de boodschap dat er op feestdagen geen echografieën werden genomen. Dat ze niets konden doen. Dat de gynaecologe reeds gecontacteerd was de avond voordien. Pijnstillers nemen en blijven voeden was opnieuw het advies. Ik begon te huilen. Ik had zoveel pijn maar niemand leek te kijken wat nu eigenlijk de oorzaak was. Vol twijfel zei de dokter dat als ik daarmee akkoord was, hij wel eens kon kijken met hun spoed-echografietoestel en eventueel proberen te doorprikken. Als ik akkoord was.

Galactocelen

Ik stemde in omdat ik geen andere mogelijkheid had. Ik voelde aan alles dat hij dit enkel in theorie wist. Onzeker voelde hij aan mijn borst en gleed erover met de scanner. Er was inderdaad een ophoping van melk, verschillende bolletjes waren er te zien. Omdat de grootste zich achter mijn tepel bevond, werd daar geprikt. Deze keer herinner ik mij wel verschrikkelijk veel pijn. Er werd opnieuw melk en bloed weggezogen. Na vijf minuten stond ik weer buiten. Met het autozitje in de hand en een bonkende pijn in mijn rechtertepel strompelde ik naar de auto. Ik begon op te zoeken op internet en kwam uit op galactocelen. Ik was zeker dat het dat was maar dat iedereen mij steeds afdeed als beginnende borstklierontsteking en overdrijver.

De pijn werd gedurende de dag iets beter. De volgende ochtend was mijn borst nog steeds rood en pijnlijk. Deze keer reed ik naar een ander ziekenhuis. Ik moest en zou een vonnis hebben over wat er aan de hand was. Op de spoed waren ze enorm behulpzaam en ik kreeg meteen een afspraak op de gynaecologie.
De feestdagen waren gelukkig voorbij dus er waren dokters ter beschikking. Maar toen ik daar aankwam, bleek ik opnieuw een dokter in opleiding gekregen te hebben. Ze voelde aan mijn borst, belde naar haar begeleider en het advies? Je raadt het al: pijnstillers en blijven voeden. Ik begon opnieuw te huilen. Ik was wanhopig. Ik wou stoppen met voeden maar dat kon in dit geval helemaal niet. Ik voelde mij opgesloten, geketend aan mijn kind door pijn. Drie dagen naeen had ik op de spoed gezeten maar niemand had gekeken. De roodheid was slechts ‘mild’ volgens haar en ik moest vooral rusten. Stress zou het enkel erger maken en ontstekingen waren er opnieuw niet te zien in mijn bloed.

Leegzuigen, masseren en serieus genomen worden

Ze schreef mij een briefje voor mijn werk, ik zou de hele week thuisblijven. Maar niemand vertelde mij wat er aan de hand was met mijn borst. Op dat moment weet ik niet meer exact hoe het gebeurde. Ik denk dat ze de wanhoop in mijn ogen moet gezien hebben of misschien was het omdat ik maar niet rechtstond om weg te gaan. Ze belde naar een verloskundige die ‘“ eindelijk ‘“ zei dat er een echo moest genomen worden. Ik kreeg uitsluitsel: het was een galactocele of melkcyste. De radioloog zei evenwel dat hij niet onder de indruk was. Hij kon wat ontstekingsweefsel zien maar verder niets. De verloskundige raadde mij aan terug contact op te nemen met de vroedvrouw om mij te helpen weg te masseren.
Deze keer lukte het wel. De vroedvrouw leerde mij hoe goed te masseren. Een hand die onderaan tegendruk geeft en bovenaan de bol zacht klemmen richting tepel. Ik had voordien schrik dat ik het enkel erger zou maken door erop te duwen maar dit was contraproductief geweest. Deze keer kregen we het wel kleiner. Enkele dagen nadien mocht ik op controle bij de verloskundige en was het zo goed als beter. Ik had elke dag gemasseerd, de omvang en pijn waren afgenomen. Tegen een week nadien was het volledig weg.

Soms heb ik nadien opnieuw dezelfde pijn voelen opkomen want de melkcyste vult zich steeds opnieuw met melk. Maar ik heb steeds direct gemasseerd onder een warme douche om eventuele zwellingen te verminderen. Dat had ik niet gedaan voordien. De conclusie van de verloskundige was dat de spoeddokter uiteindelijk degene was die verlichting gebracht had, door het te doorprikken. De galactocele was tegen dan in die mate ontstoken dat ik er zelf nog maar weinig aan kon doen. Dat had de eerste massagesessie met de vroedvrouw reeds uitgewezen.
Het meest frustrerende in heel dit verhaal was dat ik niet serieus werd genomen. Iedereen die borstvoeding geeft, heeft wel eens een ontsteking. Het is zo courant dat er direct van uitgegaan wordt dat het dat is. Ik werd afgedaan als overdrijver en niemand keek wat er echt aan de hand was. Het was de vroedvrouw die mij aanvankelijk sterkte in dat ik moest te weten komen wat het was. Als zij het niet weg kreeg, was de kans klein dat ik er zelf in zou slagen. Ik ben blij dat ik blijven teruggaan ben. Ik ben blij dat de spoeddokter geprikt heeft, ook al was het vol twijfel. Ik ben vooral dankbaar dat er een verloskundige was die mij wel serieus heeft genomen en dat ik nu weet wat het is. Zoals het bij kinderen krijgen en borstvoeding al heel vaak geweest is: mijn gevoel zegt het juiste.

Lees ook

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden