Voordat de twintig weken echo plaatsvond had ik wel het boekje dat ik had gekregen over eventuele afwijkingen doorgelezen, maar zoals waarschijnlijk de meeste mensen sta je daar verder niet bij stil. Hoe dan ook, ons kindje was welkom en we zouden alles voor hem of haar doen.
Al snel in de echo kon de vraag of het een jongen of een meisje was beantwoord worden. Een jongen! Had ik het toch goed gevoeld! Het onderzoek ging verder en terwijl de echoscopiste zijn hoofdje aan het bekijken was begon ze te zuchten en geluiden te maken alsof er iets vreselijk mis was. Oh jee, daar gaan je gedachtes dan meteen hè. Waren de hersenen niet in orde? Je denkt meteen aan het ergste! Uiteindelijk zei ze dat hij hoogst waarschijnlijk een hazenlip had. Oké? Was dat het? Mijn man en ik reageerden er heel rustig op, het was immers niet een levensbedreigend iets. Vreemd genoeg voelde ik me opgelucht! Zijn hersenen waren in orde! Wij vonden dat de echoscopiste ons op een nogal onhandige manier heeft verteld over de hazenlip van Danny.
Dit verhaal van Leyla is eerder verschenen op schisiservaringen.nl
Zwanger worden voor ons iets dat niet vanzelf ging. Na een jaar 'oefenen' stuurde onze huisarts ons door naar het UZA waar werd ontdekt dat we nooit op een natuurlijke manier een kindje zouden krijgen. Het zou via ICSI moeten gaan, waarbij de eicellen worden 'gepeld' alvorens ze aan een selectie van super goede zwemmertjes zouden worden voorgesteld. De eerste drie pogingen brachten alleen pijn, emotioneel zowel als fysiek.
