Dinsdag 2 oktober om 10.45 uur was hij daar: mijn prachtig zoontje. Ter wereld gekomen na een arbeid van 27uur, van voortdurende weeën maar geen vooruitgang in de opening waardoor ik toch koos voor een epidurale verdoving. Omdat ik compleet uitgeput was en de ademhalingsoefeningen van de zwangerschapsyoga me niet meer ondersteunden. Ik had ergens gelezen dat kindjes verdoofd konden geraken van een epidurale verdoving en dit de start van de borstvoeding kon bemoeilijken. Dat wou ik vermijden. Ik was teleurgesteld in mezelf dat het niet gelukt was. Maar de volgende uitdaging stond al klaar: de borstvoeding.
Hij werd onmiddellijk bij mij gelegd, bloot op bloot, zoals ik het wou. Ondanks dat ik had gelezen dat baby’s zelf de borst beginnen zoeken na wat tijd, stemde ik in toen de vroedvrouw mij vroeg of ze mocht proberen hem aan te leggen. Hij was amper tien minuutjes geboren. Ergens voelde ik mij er niet helemaal goed bij maar ik dacht ‘zij zullen het wel best weten’. Het lukte niet, mijn zoontje wou nog niet drinken van de borst. Er werd besloten van hem dan maar eerst te wegen. Na vijf minuutjes kreeg ik hem terug en werden we naar onze kamer gebracht.
De week in het ziekenhuis voelde verschrikkelijk aan. Hij wou maar niet happen en drinken uit de borst. Wenen en krijsen heeft hij gedaan die eerste dagen. Van de honger. Tot hij er hees van werd. De verpleging en vroedvrouwen noemden hem ongeduldig en een bazig manneke. Ook al zeiden ze dit al lachend, deed het me wel pijn. Het leek alsof hij bestempeld werd als een moeilijk ventje. En ik vond hem zo lief. ‘s Nachts sliep hij in mijn armen. Dat glazen bedje naast mijn grote bed, dat voelde niet juist aan. Hij hoorde bij mij.
‘Hij zal wel drinken eens je melk vlot begint te stromen, dan hoeft hij niet meer geduldig te zijn’, werd gezegd. Hoopvol keek ik uit naar dag drie en vier. Mijn melk begon inderdaad vlotter te stromen, maar dit had geen positief effect op het drinken van mijn zoontje.
Alles werd uit de kast gehaald om mijn zoontje te doen drinken. Er werd melk ingespoten met een spuitje, met een slangetje, verschillende tepelhoedjes werden geprobeerd. Wanneer dat niet lukte, werd de kolf binnengebracht en ik had gelukkig veel melk. Ik stond erop dat hij met een cupje gevoed werd.
Dan thuis: blijven proberen. Naar de osteopaat: die zag een probleem en het zou opgelost geraken. Maar na de bezoekjes werd het niet beter, we werden alleen wat armer. De vroedvrouw kwam langs en raadde me een speciale fles aan, als vervanging voor de cupjes. Maar ik kon niets anders meer doen dan: proberen aanleggen, hem drinken geven via de speciale fles: dat duurde ongeveer een uur want mijn zoontje wou niet vlot drinken, en ik moest ook nog afkolven. Daarna kon het hele circus bijna opnieuw beginnen.
Na een week besloot ik te stoppen, ik kon niet meer. Maar ik zou nog even afkolven, zien hoelang ik het zo volhoud.
Maar na nog twee weken begon het opnieuw te prikkelen: hoe kwam het toch dat hij niet wou drinken, zou het toch niet lukken op een bepaalde manier, heb ik echt alles geprobeerd? Ik schreef mijn situatie uit op een forum en kreeg daar unaniem het advies om een lactatiekundige op te zoeken. Er was een lactatiekundige in het ziekenhuis geweest, dus ik had er niet veel vertrouwen in maar ik dacht ‘we proberen nog één maal’.
En zowaar: hij dronk! Hij dronk wel niet volledig en het duurde twee uur, opnieuw met veel gehuil, tot hij zich verzadigd had gedronken aan de borst. De lactatiekundige raadde me aan elke dag eens te proberen, zonder veel druk. En veel huidcontact… Ik zag er niet veel positiefs meer in maar het drinken bij de lactatiekundige had me erg verrast. Ze had een foto van een drinkende Fabian genomen en ik hing het op mijn prikbord. Om mezelf eraan te herinneren waarom ik het deed.
Elke dag eens proberen: soms lukte het, soms niet.
Dan twee weken later opnieuw naar de lactatiekundige. Het happen en drinken ging al beter. ‘Zou je nu niet elke keer eens proberen?’ zei ze. Dat deed ik, met opnieuw: soms lukte het en soms niet. Ze raadde me ook aan eens opnieuw met een tepelhoedje te proberen. En deze keer lukte het! Eindelijk verlost van het voortdurende afkolven, proberen, flesjes opwarmen en geven. Nu drinkt mijn zoontje goed met een tepelhoedje en probeer ik ook dit af te bouwen. En opnieuw: soms lukt het zonder, soms ook niet.
Maar, we zijn nu al zo ver en ondertussen heb ik het vertrouwen dat het in orde komt. Ik ben zo blij dat ik volgehouden heb. De aanhouder lijkt te gaan winnen…
Rebecca
Tot slot, voor wie de details wil weten, het advies van de lactatiekundige Marijke Huysman uit Zomergem
De lactatiekundige zag de eerste keer vooral speenverwarring als het probleem. Verder zag ze niet direct het probleem waarom hij bij aanvang niet zou willen drinken. Ze leerde me hem toen aanleggen in de rugbyhouding waarbij ik vooral goed moest letten op de richting van mijn tepel (naar boven). Ze vermoedde dat ik die te veel naar beneden richtte en dat dit mogelijk het probleem of een deel van het probleem geweest is bij de start. Ze vroeg me toen af en toe te proberen hem aan te leggen, maar zonder druk, wanneer het me uitkomt. Met als bedoeling dat ik het vooral zou blijven proberen en niet zou ontmoedigd geraken.Â
Ook raadde ze me aan om hem, wanneer ik eens tijd had, bloot op mijn blote borst te leggen en hem zelf te laten zoeken naar de borst. Zoals bij biological nurturing. Dit laatste heb ik dikwijls gedaan, ik vond het zelf ook erg fijn om te doen en zo lukte het me beter om er weinig druk op te zetten. Gewoon omdat het bij elkaar zijn al fijn was.Â
Het aanleggen in de rugbyhouding heb ik echter niet dikwijls geprobeerd omdat ik dit zelf niet gemakkelijk vond. Hij dronk soms wel in de ‘gewone’ houding, vooraan op mijn schoot.Â
Bij de tweede sessie met de lactatiekundige zei ze ook dat ze merkte dat hij de rugbyhouding niet zo fijn leek te vinden. Ze noemde hem een knuffelaar 🙂 en op mijn schoot voelt intiemer aan. Aangezien het aanleggen toen al beter ging, raadde ze me toen aan om elke keer eens te proberen aanleggen. We probeerden het ook met een borstvoedingshulpset maar dit had niet zoveel bijkomend positief effect. Ze vermoedde ook dat een tepelhoedje hem wel zou kunnen helpen. Dit heb ik dan thuis geprobeerd en inderdaad: met een tepelhoedje lukte het me om een aanvullend flesje te vermijden.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw verhaal!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.