Het voelde weer net als daarvoor

verhaal-334-1.jpgValentijnsdag was de dag dat ik uitgerekend was, de hele dag was rustig.
Vlak voor het naar bed gaan, liepen mijn vriend en ik even naar buiten, de maan scheen zo mooi vol. Ik had zelf gedacht dat ik met volle maan zou bevallen.
Om half vijf ‘s ochtends werd ik wakker, even naar het toilet. Op de terugweg richting bed liepen de straaltjes langs mijn benen. Gebroken vliezen!
Uiteindelijk is Wouter ‘s avonds om 22.53 geboren, een pittige bevalling die eindigde in het ziekenhuis, de persweeën zetten thuis niet goed genoeg door, in het ziekenhuis een infuus met weeën-opwekkers, de knip, en de vacuümpomp.

Zodra Wouter op mijn borst lag vergat ik de pijn en waren we direct verliefd op onze zoon.
We lieten Wouter bewust zelf zoeken naar mijn borst, mijn vriendin die verloskundige is en de hele dag bij ons was zorgde daarvoor, prachtig om te zien. Hij dronk goed en wij genoten.

verhaal-334-2.jpgNa een aantal dagen werd het drinken moeilijker, Wouter zette zich met zijn handen af, overstrekte zich en huilde veel. In de nachten probeerden we hem te voeden door middel van afkolven, pink in zijn mond en bijspuiten met een klein spuitje. Al zwetend pakte hij een aantal milliliter. Tussendoor probeerden we wat slaap te pakken. Overdag probeerde de kraamhulp Wouter aan te leggen door zijn hoofdje goed tegen mijn borst aan te drukken, dit werkte averechts, Wouter bleef zich afzetten. Het voelde naar, alsof hij de borst niet fijn vond.

De kraamzorg kwam na drie dagen met het idee om het tepelhoedje te proberen. In eerste instantie zag ik dit niet zitten, ik wilde dat alles zo natuurlijk mogelijk ging en vond het tepelhoedje maar raar. Na toch een aantal maal proberen met tepelhoedje ging dit aardig, Wouter leek wat meer grip te hebben en dronk een stuk beter.
Het overstrekken bleef, ook kwamen hier buikkrampen bij en veel huilen tijdens en na een voeding. Ergens leek het alsof hij pijn had, na zes weken besloten we naar een manueel geregistreerd therapeut te gaan. De therapeut ontdekte dat de bovenste nekwervel van Wouter vastzat, zeer waarschijnlijk als gevolg van de vacuümpompbevalling.

verhaal-334-3.jpgNa twee behandelingen werd Wouter veel rustiger en de borstvoeding verliep stukken beter. Het tepelhoedje was op een gegeven moment niet meer nodig.
Na vijf maanden kreeg ik een terugslag, mijn hele zwangerschap had ik weinig last gehad van mijn rug en heupen (ziekte van Bechterew) maar het kwam het terug en nu drie keer zo erg. De reumatoloog maakte een MRI en zag dat er ontsteking aanwezig was. Hij schreef mij medicijnen (diclofenac) voor en adviseerde te stoppen met de borstvoeding. Hij zei dat ik de belangrijkste maanden al gehad had en nu voor mijzelf moest zorgen.

verhaal-334-4.jpgIk besloot nog even door te gaan, maar de pijn in mijn rug werd erger. We besloten toch maar de fles te gaan geven, deels van ingevroren moedermelk wat we opgespaard hadden en deels poedermelk. Ik zou blijven kolven om de borstvoeding op gang te houden zodat ik na een aantal weken weer door zou kunnen gaan.
De eerste keer de fles geven vond ik vreselijk, ik was verdrietig en mistte het contact. Ook had ik het gevoel dat ik Wouter iets tekort deed. Wouter zelf accepteerde het prima. De melk die ik afkolfde werd onbruikbaar, we vonden het naar om het door de gootsteen te spoelen dus gaven we het aan de perenboom in de tuin die het leek te kunnen gebruiken.

verhaal-334-5.jpgDe medicijnen sloegen aan, de rugpijn werd draaglijker en na een aantal weken besloot ik de borstvoeding weer op te pakken.
Wouter vond het geen probleem, hij dronk en het voelde weer net als daarvoor.
Wat vind ik het bijzonder en geweldig om je kind zelf te kunnen voeden, te zien groeien. Wouter is nu bijna zeven maanden, ruim negen kilo, drinkt nog uit de borst en geniet ook van groenten en fruit.

Ellen

Tip van de redactie: Raadpleeg bij medicijngebruik en borstvoeding de informatie op deze site of vraag gelijk deskundig advies aan een in medicatie & borstvoeding gespecialiseerde lactatiekundige.