‘Als het lukt’, dat was mijn antwoord wanneer iemand mij vroeg of ik borstvoeding wilde gaan geven. Ik wist dat het wat gezondheid betreft het beste is wat je je kindje kunt geven en dus wilde ik er in principe ook wel voor gaan, maar als het niet wilde lukken ‘dan niet’. Hoogzwanger ging ik naar een informatiebijeenkomst over borstvoeding, waarna ik wel overtuigd was van de gezondheidsvoordelen. Maar nog steeds dacht ik dat ons kindje ook met kunstvoeding prima groot kon groeien.
Totdat Simon, na een geplande keizersnede (hij lag toen al het liefst met zijn hoofdje zo dicht mogelijk bij mijn borsten ;-)), op 6 juli 2012 voor het eerst op mijn borst lag. Alsof er een oerkracht in mij vrij kwam, wilde ik ineens persé borstvoeding geven. Dit bleek alleen nog helemaal niet zo makkelijk, Simon en ik hadden heel wat tijd nodig om het samen onder de knie te krijgen. De eerste paar dagen bleven we in het ziekenhuis omdat ik moest herstellen van de operatie. Die dagen kwam de borstvoeding maar moeilijk op gang en en hoewel Simon al snel mijn borsten als lievelingsplekje had bestempeld, lukte het zuigen hem maar moeilijk. De één na de andere zuster, kraamverzorgende en lactatiekundige passeerden de revue met allemaal eigen technieken en hele goede bedoelingen, maar we hadden steeds opnieuw hulp nodig. Als het ons dan toch af en toe, na soms uren proberen, zelf lukte was ik zo blij en trots. Op dag drie kreeg Simon een beetje bijvoeding, omdat hij iets te veel af viel. Op één of andere manier vond ik het moeilijk om te zien, in eerste instantie omdat iemand anders mijn kindje aan het voeden was, maar ook zeker omdat ik wilde dat hij van mijn eten zou groeien.
Eenmaal thuis kregen we gelukkig kraamzorg die heel goed begreep dat ik er echt voor wilde gaan, hoewel het nog steeds erg moeizaam ging. Als Simon probeerde te drinken bij mij leek het net een ‘klein, boos spechtje’. Hij stortte zich gretig op mijn borst en wist inmiddels wat daar te halen viel, maar hapte in een heel hoog tempo telkens mis. Nog steeds waren we telkens uren bezig voordat hij ‘beet’ had. Eigenlijk stond heel die periode in het teken van het laten slagen van de borstvoeding, waarvan ik van tevoren had gezegd dat ik het niet zou laten gebeuren omdat ik wilde genieten. Een dieptepunt werd bereikt toen de kraamhulp naar huis reed om haar borstkolf te halen, die mocht ik lenen om voortaan eerst te kolven en dan de afgekolfde melk te geven. Een combinatie van kraamtranen en het gevoel te hebben gefaald zorgde voor een behoorlijke huilpartij. Gek genoeg bleek dit ook het omslagpunt te zijn, ineens voelde ik: dit gaat ons lukken. De borstpomp sloeg ik dan ook af en met hernieuwde energie probeerden we het opnieuw. Simon leek te voelen dat mijn vertrouwen nu groter was en het ging steeds beter. Uiteindelijk is de kraamzorg zelfs een dag eerder weg gegaan omdat we het prima aan konden zo. De maanden daarna stond nog steeds wel een aantal keer de lactatiekundige op de stoep, vooral omdat Simon wat al te enthousiast kon zijn en het netjes aanleggen daardoor moeilijk was en doordat ik opeens zo’n hoge productie had dat hij zich er in verslikte. En later, toen ik op het werk ging kolven, omdat ik gevoelig bleek voor verstopte melkkanaaltjes.
Ondanks dit alles hebben we volop genoten van de borstvoeding. Ontelbaar veel uren heeft Simon lekker bij mij liggen drinken. Ik heb altijd op verzoek gegeven en na verloop van tijd kreeg ik genoeg vertrouwen om me niet druk te maken als dit een keer op een minder gunstige plek was, zoals genietend van de dolfijnenshow in SeaWorld. Vaak had Simon niet eens zoveel dorst als hij wilde drinken, maar wilde hij gewoon even lekker uitrusten en juist die momenten ben ik echt gaan koesteren. Ik besef me nu dat borstvoeding veel meer kan zijn dan alleen goed voor de gezondheid en ik ben heel blij dat het dat voor ons geweest is.
Bovendien heeft het mij geholpen om het vertrouwen in mijn lijf weer terug te krijgen, nadat we in een lang traject kwamen om zwanger te raken omdat mijn lichaam niet precies deed wat de bedoeling was. Uiteindelijk zijn we twee jaar bezig geweest en is het bij de zevende keer IUI gelukt. Dit lange traject is ook de reden dat ik met pijn in mijn hart nu, na ruim een jaar, ga stoppen met borstvoeding. Simon heeft inmiddels na veel geknoei geleerd om vaste voeding te eten en we denken dat een broertje of zusje voor ons allemaal heel leuk zou zijn. Helaas kunnen we een nieuw traject pas weer starten als ik helemaal stop met borstvoeding. Als het niet hiervoor was geweest was ik waarschijnlijk een moeder geworden die haar lopende kinderen nog borstvoeding geeft, iets wat ik altijd maar vreemd heb gevonden.
Ik wil graag nog iedereen bedanken die geholpen heeft om de borstvoeding voor ons een waar feest(maal) te maken. Allereerst het ziekenhuis Maxima Medisch Centrum, waar iedereen vertrouwen bleef uitstralen toen het zo moeilijk ging en Simon wat te veel af viel. Daarnaast Zin Kraamzorg, die borstvoeding zeer hoog in het vaandel heeft staan en de lactatiekundige Manon Liebe die als een ware superwoman steeds pijlsnel op de stoep stond. Ook Stefan Kleintjes mag hier niet ontbreken, het boek ‘borstvoeding‘ is voor mij een ware bijbel geworden en ik heb heel wat uurtjes gestruind op de mooie website borstvoeding.com. En ondanks dat ik wat vaker moest schoonmaken, ben ik ook heel blij met het boek ‘Eten voor de kleintjes‘, wat gezorgd heeft voor een makkelijke overgang naar vast voedsel. De mooie borstvoedingskleding die ik bij ‘boobs-n-burps’ kocht heeft zeker geholpen bij het voeden of verzoek, meestal had niemand in de gaten dat onze kleine man lekker lag te drinken. En last but not least, mijn man Erwin die mij altijd heeft gesteund en niet eens ooit voorzichtig heeft geopperd om te stoppen, zelfs niet toen ik er duidelijk even helemaal doorheen zat en alles in het teken van borstvoeding stond.
Ik hoop dat zich snel weer een nieuw klein wondertje aankondigt, die weer groter zal groeien aan mijn borst en niet ‘als het lukt’, want dan ga ik er vol vertrouwen voor!