Sinds de amandelen van Patrick zijn geknipt hebben we zitten wachten. Zou de behandeling meteen helpen of moet er toch nog een operatie achteraan om buisjes te plaatsen. De eerste weken gebeurde er niets. Hij werd zelfs neusverkouden, terwijl we dat juist niet hadden verwacht. Maar nu, sinds twee weken, zien we een enorme sprong voorwaarts. Hij begint niet alleen zinnen te zeggen, maar ook meerdere zinnen achter elkaar. We verstaan de helft nog niet, maar in een gesprek met hem, kun je vaak wel begrijpen wat hij bedoelt. We zijn hierdoor echt weer in een nieuwe fase met hem beland.
Patrick komt nu continu met een heel serieus hoofd naar ons toe om iets te vragen of te zeggen. Je ziet hem echt heel serieus proberen alles goed uit te spreken. En als het is gelukt, komt er een trotse glans in zijn ogen. Zo mooi! De relatie in het gezin wordt er echt anders door. We komen meer in een overlegsituatie met hem, kunnen dingen beter afspreken, want het is niet meer eenrichtingsverkeer.
Ondertussen heeft hij ook bezoek gekregen in zijn ‘territorium’ de huiskamer. Michael is gaan kruipen. Zo bleef hij eerst keurig op het kleed, nu kruipt hij de hele voor en achterkamer door. Zijn reacties zijn dubbel. Soms pakt hij het speelgoed uit Michael zijn handen en het volgend moment knuffelt hij zijn broertje alsof zijn leven er vanaf hangt.
Vandaag was zo’n heerlijk moment. Michael kan sinds kort ook zitten. Alleen na een tijdje is hij dat zat en wil weer liggen. Dan is zo’n vloer wel heel ver weg en wordt het brullen. Dus ga ik er heen en na een knuffel en een slokje help ik hem weer op zijn buik. Nadat Patrick dit een paar maal heeft gezien, ging er kennelijk een lichtje bij hem op. De volgende keer dat Michael ging huilen, ging hij er naast liggen en liet zijn zieligste jengel horen. Dus ik ging er bij zitten en kreeg twee jongetjes op schoot. Michael aan de borst en een Patrick die vraagt: ‘mama ook drinken?’ ‘Ja natuurlijk mag dat’, zeg ik en laat mijn tweede borst zien. Hij bedenkt zich niet en neemt een hap. Hij laat hem net zo hard weer los en kijkt eens bedenkelijk. Daarna loopt hij naar zijn speelgoed en pakt zijn trein. ‘Trein drinken’, en de trein wordt tegen mijn tepel aangeduwd. ‘Klok, klok’, zeg ik. Zijn hele speelgoedkist kwam langs. De bal, de auto, de boekjes en blokken, ze moeten allemaal drinken bij mama. Dus daar zit ik dan, met een baby aan de borst en het hele speelgoedrepoirtaire van Patrick die bij me aan de borst moet drinken. Een paar maal probeer ik het te stoppen door te zeggen dat het op is, maar Patrick trekt de trui gewoon weer op zij ‘open’ en gaat verder met het speelgoed. Ik heb het maar gelaten. Tja, zelfs de treinen rijden hier op moedermelk.
Met vriendelijke groet, Esther