Via deze weg wil ik een aantal mensen, verpleegsters, en andere hulpinstellingen bedanken.
Hoera, 7 weken geleden hadden wij een positieve zwangerschap test in onze handen, onze kleine grote meid word een grote zus, maar onze roze wolk duurde niet zo heel lang, 2 weken later was ik 6 weken zwanger, en toen begon het allemaal weer, eerst alleen ‘s ochtends een keer overgeven, maar al gauw werd het vaker en vaker, totdat ik 9 weken zwanger was en niks meer binnenhield ook geen slokje water.
Op een ochtend werd het zwart voor me ogen tijdens het overgeven, mijn vriend stond al achter me met een glaasje water. En wist ook dit gaat zo niet langer.
Maar wat moet je dan met een dochtertje van anderhalf die kan je toch niet in de steek laten omdat ik het ziekenhuis in moet?? !! ??
Ik wist wat er ging gebeuren als ik naar de dokter ging. Die verwijst je direct door naar het ziekenhuis omdat er ketonen in mijn urine zaten. Want dit zelfde had ik met de zwangerschap van mijn dochtertje ook, en toen heb ik 2 weken in het ziekenhuis gelegen, maar dat kon nu echt niet want Dorien had me nodig. Ze kreeg nog borstvoeding, tenminste die paar druppeltjes die ik nog had, want door het overgeven was ik uitgedroogd en ja dan wordt de borstvoeding ook hard minder, maar we genoten er allebei nog zo van.
Maar goed uiteindelijk heb je geen keus ook de kleine in mijn buik is belangrijk, dus toch maar naar de dokter, en ja hoor er werd een brief uitgedraaid voor de gynaecoloog en ik kon rechtstreeks naar de afdeling.
Wij op naar het ziekenhuis met de hoop dat uit de bloedtesten kwam dat het nog wel meeviel, wel wetende dat het niet meeviel want ik was zo slap en beroerd, bloed geprikt en urine ingeleverd.
Mijn vriend en ik en ons dochtertje moesten even wachten op de uitslag dus gingen we even in het dagverblijf zitten, daar lag mooi speelgoed voor Dorien dus die vond het geweldig.
De arts kwam binnen. Haaaaii zei Dorien vrolijk, niet wetend dat die mevrouw straks zou gaan vertellen dat mama in het ziekenhuis moest blijven, we wisten het wel maar toch kwam het hard aan. Ik begon te huilen. Slik. In het ziekenhuis blijven betekenende dat ik Dorien niet ‘s nachts tegen me aan had liggen slapen en als ze wakker werd niet even de borst aan kon bieden.
Maar we hadden geen keus.
Ik werd naar een kamer gebracht en mijn vriend en Dorien gingen naar huis omdat ik infuus moest prikken, ‘s avonds tijdens het spreekuur kwamen ze nog even langs. Toen ze weg gingen moest ik echt even slikken Dorien zwaaide me vrolijk gedag, ze dacht vast mama is er zo met slapen gaan wel weer voor mij. Ik zei dat ze maar snel moesten gaan en probeerde mijn tranen in bedwang te houden zodat Dorien dat niet zag.
Ze waren weg, het was half 9. Daar lag ik dan helemaal alleen in een ziekenhuiskamer. Wat voelde ik me rot. Ik heb eerst een poos liggen huilen. Toen viel ik even in slaap.
11 uur was ik weer wakker. Waar ben ik, waar is Dorien, langzaam kwam het besef weer Dorien is hier niet die is bij papa thuis. Ik kon niet weer in slaap komen.
Totdat om 2 uur de zuster binnen kwam. Je vriend is hier met jullie dochtertje, ze kan niet slapen, oow mooi was wat ik zei! Mag ze bij je liggen om even wat te drinken voel je je daar goed genoeg voor. Ja Natuurlijk! Ik was zo blij dat ze er was.
Papa en Dorien kwamen de kamen binnen. Mama!! Riep ze. Mijn hart brak. Ze kwam lekker tegen mijn aan liggen even een slokje mama melk, en binnen 10 minuten lag ze te slapen, mijn vriend was nog even aan het overleggen met een arts op de afdeling. Maar ik heb niet meer meegekregen dat het goed was dat Dorien bij me sliep. Hij kwam mij nog even een kus geven en tot morgen zeggen.
De volgende morgen werd ik wakker gemaakt, om half 8 door de verpleegsters voor een ontbijt. Dorien lag nog lekker na te dommelen naast mij, en toen ze wat beter wakker was kreeg ik eerst een dikke kus.
Na wat overleg met de afdeling mocht Dorien bij mij blijven slapen, papa moest haar alleen wel brengen, en ochtends op tijd weer ophalen, zo gezegd zo gedaan.
De eerste keer ziekenhuisopname was van vrijdag tot zondag, ik wou graag naar huis zodat ik de hele dag weer bij onze dochtertje kon zijn, maar ik moest heel rustig aan doen.
Thuis aan gekomen was het 1 dag goed, daarna begon het overgeven weer. De woensdag erna lag ik weer in het ziekenhuis dit keer zou het langer worden. Donderdag kwam de gynaecoloog even kijken, en zei ja ik hoorde dat je ook nog borstvoeding geeft? Ja dat klopt, dan is het ook belangrijk dat je voldoende vocht krijgt dus we laten het infuus nog zo staan. Vrijdagochtend heb ik een sonde gekregen. Want dat kan thuis ook, alleen een infuus niet. Maandagochtend stond de sonde op 2 liter per 24 uur en mocht ik naar huis wel met sonde. Maar ik mocht naar huis!!
Ik ben nu een paar dagen thuis en het gaat wel redelijk nog wel 2 à 3 keer per dag overgeven, maar niet meer zo vaak als daarvoor.
Al die nachten dat ik in het ziekenhuis lag mocht mijn dochtertje bij mij slapen.
Dat heeft mijn opname een stuk gemakkelijker gemaakt.
En door dit verhaal te schrijven wil ik mijn dank uiten, dat mijn dochtertje bij mij mocht slapen, ik kan niet uiten hoe belangrijk dat voor mij was.
Dus bij deze, Alle verplegers en anderen die mij hebben gesteund tijdens deze best moeilijke anderhalve week
Super bedankt!!
Groetjes, Joyce en Dorien