Graag wil ik mijn verhaal delen om andere moeders te bemoedigen

verhaal-355-9.pngBij mijn eerste kindje heb ik geen borstvoeding gegeven. De bevalling was zwaar. Ik was helemaal op en kon niet eens zitten. Mijn zoontje huilde niet en zag blauw, waardoor hij meteen mee moest en ik hem later pas op mijn buik kreeg. Door de morfine kan ik me dit moment niet meer herinneren. Op dat moment koos ik voor de fles.
verhaal-355-8.pngToen ik na drie jaar opnieuw zwanger was, wist ik meteen dat ik voor borstvoeding wilde gaan. Alleen sprak ik met mezelf af dat ik niet eindeloos ging tobben. Hoewel ik het wilde proberen, kon ik mij er niets bij voorstellen. Het leek me vreemd en ik zag het mezelf nog niet doen. Tijdens de zwangerschap was ik meer bezig met de bevalling, dan dat ik mij verdiepte in het geven van borstvoeding. Ook kreeg ik een schrikbeeld van mensen om me heen die, voor mijn gevoel, voortdurend met een kind aan de borst zaten. Mijn man en ik spraken af er relax in te gaan staan. Zou het niet lukken, dan over op de fles. Onze zoon heeft het daar ook altijd goed op gedaan.

verhaal-355-1.pngMet 40.4 weken ben ik ingeleid op advies van de gynaecoloog, zodat herhaling van de vorige bevalling voorkomen kon worden. De bevalling verliep zeer vlot en ik heb ieder moment bewust mee gemaakt. Bij de geboorte woog mijn dochter 3575 gram. Mijn dochter kon meteen bij mij liggen en vond uiteindelijk zelf de borst, nam een grote hap en begon te zuigen. Wat een mooi moment! Alleen was de verloskundige van mening dat ze niet goed lag. Ze lag namelijk met haar armpje onder haar romp. Daarop volgde een trekken en duwen om haar goed te krijgen. Na de eerste voeding deed mijn tepel al ontzettend pijn. Dochterlief zette het overigens op een krijsen. Ze wilde blijven liggen zoals ze lag.

verhaal-355-3.pngIn het ziekenhuis gaf ieder een ander advies en toen ik de volgende dag thuis kwam, deden mijn beide tepels veel pijn en was ik bang om haar te horen huilen van de honger. De eerste nacht thuis zat ik tegen het plafond van de pijn en is mijn man terug gereden naar het ziekenhuis om kunstvoeding te halen. De daarop volgde een dag kolven en vinger voeden. Maar ook het kolven deed pijn en ik besloot de volgende ochtend te stoppen met borstvoeding. Kolf de deur uit. De volgende voedingen gaf ik kunstvoeding door de fles. Dit gaf even rust, maar ging al snel knagen. Toen ik stuwing kreeg heb ik mijn dochter toch weer aangelegd en dat ging goed. De pijn was minder en ik kon er van genieten. Ik besloot er weer voor te gaan.

verhaal-355-2.pngEchter bleef mijn dochter afvallen en was ik genoodzaakt bij te voeden. Dus weer een kolf in huis gehaald en bij gevoed middels een sonde slangetje naast mijn tepel geplakt. Voedingen duurden 45 minuten, waarna ik moest kolven. Na enkele dagen heb ik de bijvoeding middels het sonde slangetje weer afgebouwd, maar mijn dochter kwam maar niet boven het geboortegewicht en zag ook erg geel. Ze dronk niet effectief, viel steeds in slaap en leek enkel te sabbelen. Hierdoor kwam ze voortdurend om een voeding en zat ik op gegeven moment hele dagen met haar aan de borst. Al snel had ik een overprikkeld meisje dat niet meer kon slapen. Om rust te creëren ben ik gestart met inbakeren. Ik hoopte dat dit haar rust zou geven, waardoor ze zou slapen en uitgerust aangelegd kon worden. Ze verzette zich niet tegen het inbakeren, wat doorgaans wel het geval is bij baby’s, en bleef opeens uren weg. Dit maakte dat ik ongerust werd. Ze maakte steeds meer een zwakke indruk. Uiteindelijk heb ik haar wakker gemaakt voor een voeding, waarbij ze opnieuw niet de kracht had om te drinken. Hierop heb ik besloten haar een fles te geven. Vervolgens in overleg met de lactatiekundige besloten de voedingen te gaan afkolven. Inmiddels was mijn productie enorm afgenomen en was het uitgangspunt dat ieder druppel moedermelk die ik kon geven, goed was voor haar. Eindelijk begon ze te groeien.

verhaal-355-4.pngWat een verdriet had ik dat ik haar niet live kon voeden, maar wat voelde ik me trots dat ze toch op mijn melk begon te groeien. Er volgden intensieve weken. Fles geven, kolven, uitkoken en weer van voor af aan beginnen. Toch bleef ik door gaan. Door intensief te kolven (ook clusterkolven in de avond) kreeg ik mijn productie weer omhoog. Toch haalde ik het niet alle voedingen af te kolven. De kolf was mijn grootste vriend en vijand.

De reacties vanuit mijn omgeving waren wisselend. Van bemoedigend en bewonderend naar uitspraken als ‘je lijkt wel een melkkoe’. Toch gaf ik de hoop niet op. Ik bleef hopen op een goede afloop. Ook omdat ik verhalen hoorde over baby’s die later toch weer terug aan de borst gingen.

Na drie maanden fulltime kolven ging mijn dochter krachtiger zuigen. Ze dronk haar flessen sneller leeg. Daarom besloot ik nog eens een poging te wagen. Ik begon mijn dochter de ochtendvoeding live te geven. Eerst moest ze nog een fles na krijgen, maar dit ging steeds beter. Zo heb ik langzaam de voedingen opgebouwd. Totdat ze, bijna vier maanden was en opeens alle voedingen aan de borst dronk. Wat was ik blij!

verhaal-355-5.pngWe genieten hier nog elke dag van. Wat geniet ik er van mijn dochter weer aan de borst te hebben. Binnenkort start ik weer met werken. Natuurlijk is dat voor mij niet het einde van de borstvoeding. Dit is pas het begin. Ik hoop nog lang met mijn dochter te kunnen genieten!

Al die tijd heb ik het gevoel gehad dat ik niet moest stoppen. Ooit zei iemand tegen me: ‘Zolang je er niet mee kunt stoppen, is het ergens goed voor’. En dat is waarheid geworden. Ondanks dat het zwaar was, kan ik zeggen: ‘Het was het meer dan waard!’.

Naam bij de redactie bekend