Zet je beste beentje voor!

Zes maanden is mijn kleine sterke grote meid als ik besluit om de conditie weer op te gaan bouwen. We hadden immers veel energie gestoken in het soepel laten verlopen van de borstvoeding. Niet gemakkelijk in ons geval want ze heeft een te korte lipriem. Een randgeval had Stefan aangegeven na een consult en we hadden net besloten om toch te laten knippen.
Maar op het einde van een mooie zondagmiddag schaatsen besloot ik nog één rondje te gaan. De baan was mooi geveegd dus extra glad. Manlief zat in het cafétje met de kleine op mij te wachten. Op het ijs ging het nog goed maar met eraf stappen maakte ik ineens een rare draai. Ik hoorde vreselijk gekraak gevolgd door vreselijke pijn. Kermend lag ik daar waarop er direct doom scenario’s afspeelde in mijn hoofd. Dit was het begin van een lange weg van afzien, overgeven aan het lot en karakter blijven tonen. Ik heb mijzelf in het begin vreselijk op de kop gegeven… schaatsen met zo’n jonge baby, zo dom!! Maar gelukkig wist ik dit om te draaien. Je bent gevallen Saar zei ik tegen mezelf, gevallen, dat gebeurt nu soms eenmaal. Het knippen is uiteindelijk nooit gebeurd.

Mijn dochter is nu elf maanden, de eerste verjaardag in zicht. Zij doet het echt geweldig, eet zelfstandig, drinkt zelf water uit een beker, heeft tanden met een prachtige spleet zichtbaar van de te korte lipriem en krijgt ook voeding van mama.
Wat zijn we allemaal trots en wat kan ze kletsen, kraaien en gieren van plezier. Sommige dagen brabbelt ze de hele dag van ladidadi ladida… zo schattig. We hebben ook een vakantie gehad in Spanje en wat was ze relaxed tijdens de vlucht. Mensen kijken wat angstig als je met zo’n kleintje aankomt maar al snel kregen we veel aanspraak. ‘Wat doet ze het goed!’ en ‘Ik heb dit nog niet meegemaakt’.
Maar als je dan je borst tevoorschijn haalt kijken velen toch ongemakkelijk de andere kant op. Dit schrikt mij niet af, integendeel. Ik denk dat ik ook wel uitstraal ‘kom maar op’. Ik heb nog nooit openbaar een opmerking gekregen. Wel merk ik in mijn privé sfeer dat er onwetendheid is. Al meerdere keren is mij gevraagd wanneer ik nu eens stop. Dat weet ik nog niet is dan mijn antwoord, we gaan het wel zien. Deze opmerkingen zijn dom en vind ik beledigend maar je krijgt er nu eenmaal mee te maken.

Tijdens het ontdekken en opstarten was ik ook onwetend en tegelijkertijd enorm eenzaam in mijn borstvoedingskeuze en wens. Gelukkig vond ik snel Stefan en las vaak op borstvoeding.com. Gauw daarop vond ik ook eurolac.net van Gonneke van Veldhuizen een collega lactatiekundige van Stefan.

Lees je mijn verhaal nu en ben je nog zwanger en van plan om te gaan voeden of net begonnen met voeden, kam deze sites uit! Lees ervaringen van andere dames en vooral leer over de biologische blauwdruk van mensenkindjes! Ook artikelen over het nut van samen slapen, dragen en baby’s nooit laten huilen zijn aanraders. Gonneke schrijft ietwat taaie kost maar als je het eenmaal doorhebt… wauw! Zij is mijn held geworden. Stefan schrijft heel duidelijk en eerlijk, en wat een vriendelijke en warme man in het echt. Ik voel me sindsdien niet meer eenzaam of twijfelachtig, maar sterk en vastberaden. Ik lees er zeker nog een paar keer week, vaak tijdens het voeden tegen bedtijd.

www.lactatiekundigegroningenbedum.nl
www.borstvoeding.com
www.eurolac.net