Woensdag 20 augustus was het zover, bij de tweede poging was het gelukt; ik was zwanger!! Dolgelukkig waren we. Dertien weken hebben we niets verteld, totdat we bij de eerste echo te horen kregen dat alles in orde was. Daarna hebben we het onze familie en vrienden verteld, die allemaal erg verbaasd waren. Mijn zwangerschap verliep heel voorspoedig, ik voelde me prima en had voldoende energie om vijf dagen te blijven werken en leuke dingen te doen. We wilden niet weten of we een jongen of meisje krijgen, dus iedereen had hier wel een idee over. Wij zelf dachten dat we een jongen zouden krijgen…
Stuitligging
In week 33 concludeert onze verloskundige dat de baby waarschijnlijk in stuit ligt, om er zeker van te zijn, worden we in week 34 voor een echo gestuurd. En ja, ook hier wordt het bevestigd; de kleine ligt verkeerd om; met de billen naar beneden en de tenen bij haar neus. Ik heb weinig vruchtwater en de kleine meid schijnt lang te zijn.
Vanaf het moment dat we dit hoorden zijn we gestart met Moxa therapie, ik had hierover gelezen in een tijdschrift en had veel positieve reacties gelezen. Via internet hebben we DVD besteld met instructies en de moxa-sticks. Trouw bewerkte mijn man iedere avond mijn kleine teentjes. Het hele huis stonk, de kleine werd er erg druk van in mijn buik, maar helaas resulteert het niet in een draaiing. Al geloof ik wel dat het wel degelijk effect had, er gebeurde echt iets in mijn buik, er was alleen niet meer genoeg ruimte voor de baby om te draaien.
Dus proberen we op advies van de verloskundige een uitwendige draaipoging. We worden doorverwezen naar het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam, want daar zit een team van gynaecologen die gespecialiseerd zijn in uitwendige versies. De eerste en tweede poging mislukten helaas, er was te weinig ruimte en het enige resultaat was een hele beurse onderbuik.
Omdat we wel allebei een heel goed gevoel hebben bij het ziekenhuis en de artsen die er werken, wilden we hier graag onder behandeling blijven. Tijdens het eerste consult met de gynaecoloog bespreken we de gevolgen van een stuitligging. Er is nogmaals een echo gemaakt en op basis van die informatie geeft hij aan dat er twee keuzes zijn; een keizersnee of een natuurlijke bevalling die plaats vindt in het ziekenhuis. Zijn inschatting is dat gezien mijn lengte(ik ben niet klein;-), nuchterheid en motivatie een natuurlijke stuitbevalling zeker aan te raden is. We hebben hier lang over gepraat met veel mensen om ons heen. Bijzonder is dat vrienden en familie de ‘veilige’ weg adviseren; ‘doe toch ‘gewoon’ een keizersnee’ ‘straks ben je twaalf uur aan het persen en wordt het alsnog een keizersnee… ‘ etc.
Alleen wij (en met name ikzelf; iets in me zegt dat ik het niet moet doen) hebben het gevoel dat een keizersnee niet de juiste keuze is en ook de verloskundige moedigt me aan voor een natuurlijke bevalling te kiezen. Het is tenslotte toch een serieuze operatie en het duurt lang voordat je hier weer volledig van bent herstelt. Daarnaast is het voor mij en de baby het beste als het natuurlijk ter wereld komt.
Gelukkig blijkt dit de juiste keuze. In de 40ste week heb ik vanaf maandag nacht steeds weeën die ‘s morgens weer verdwijnen. Zijn het maandag op dinsdagnacht nog menstruatie-achtige krampen, donderdag op vrijdagnacht zijn het echt serieuze weeën, die stipt om de tien minuten komen. We hebben de afspraak met het ziekenhuis dat we mogen bellen als ik om de vijf minuten weeën heb of als mijn vliezen gebroken zijn. Na vier nachten wakker te zijn geweest, mag het van mij nu wel gaan gebeuren. Je wordt er namelijk erg ongeduldig van, iedere keer dacht ik: ‘nu gaat gebeuren’, maar nee, steeds stopte het weer. Zo ook vrijdagmorgen, 15 mei. Mijn man was thuis gebleven om het nu toch echt serieuze weeën waren, alleen prompt stopte het rond negen uur ‘s morgens weer. Ik baalde enorm, heb mezelf gedoucht en opgemaakt, waarna we boodschappen zijn gaan doen. Ik voelde echt niets meer.
‘s Middags moesten we sowieso voor mijn wekelijkse controle naar het ziekenhuis, toen we van huis weg gingen, hebben we nog overlegd of we mijn ziekenhuiskoffertje mee zouden nemen. Maar omdat er niets aan de hand was, besloten we het maar thuis te laten.
Eenmaal bij de gynaecoloog, om 14.30 uur, vertelde ik wat er die week allemaal gebeurd was en gaf ook aan dat er echt wel een beetje klaar mee was. Ik was moe, twee dagen over tijd en werd eigenlijk wel ongeduldig. Hij heeft me toen onderzocht en zijn reactie was: ‘hoe krijgen jullie vrouwen dat toch voor elkaar!’ Mijn man en ik schrokken hier wel van, vooral omdat hij daarna even stil viel. Hij zei: ‘je hebt al vier à vijf centimeter ontsluiting’. Omdat hij niet direct wist wat hij hiermee aan moest, ging hij even overleggen met een collega en kwam terug met het voorstel om me direct op te nemen en de verdere bevalling in gang te zetten. Hij had namelijk zelf avonddienst, dus dat kwam goed uit. Ik wilde dit natuurlijk heel graag, maar het overviel ons wel! We mochten gelijk door naar boven, naar de verloskamers. Voordat we hier naartoe gingen, hebben we familie gebeld om te vragen of ze alsnog ‘mijn ziekenhuiskoffertje’ wilden brengen want aan alleen een handtas heb je dan niet genoeg 😉
Om 15.30 werd mijn vliezen doorgeprikt, kreeg ik mijn infuus en werden de weeënopwekkers toegediend. Het ging allemaal heel voorspoedig; in mijn yoga lotushouding heb ik tot 19.00 uur alle weeën prima op kunnen vangen en had ik 6-7 centimeter ontsluiting. Alleen na een uur had ik dit nog steeds en stelde de gynaecoloog voor dat ik op mijn zij ging liggen (bij een stuitbevalling is dit soms nodig om de laatste centimeters te versnellen). Op dat moment had ik het niet meer onder controle; ik kreeg direct persweeën die ik weg moest puffen, jeetje wat viel dat tegen. Dit heeft drie kwartier geduurd, waarna ik op mijn rug mocht gaan liggen om mee te persen. Wat een opluchting was dat; na drie persweeën en zeven minuten werd Maxime Elena om 21.02 uur geboren. Ze vloog er letterlijk uit. Ik was vooral verbaast over de snelheid waarmee het allemaal gegaan was en alweer achter de rug was. Het was me echt meegevallen, met als resultaat werkelijk een prachtig meisje!
De borstvoeding
Ik wilde heel graag borstvoeding geven. Mijn man heeft allergieën in de familie, ik kamp al jaren met overgewicht en er waren tijdens de zwangerschap ook teveel kilo’s aangekomen. Om ons voor te bereiden zijn we naar een informatieavond van het kraamcentrum geweest en wisten we wat we wel en niet moesten doen.
- Geschreven door Sandra, moeder van Maxime