Problemen met borstvoeding
Ik wilde heel graag borstvoeding geven. Mijn man heeft allergieën in de familie, ik kamp al jaren met overgewicht en er waren tijdens de zwangerschap ook teveel kilo’s aangekomen. Om ons voor te bereiden zijn we naar een informatieavond van het kraamcentrum geweest en wisten we wat we wel en niet moesten doen. Het enige waar ik niet op voorbereid was, gebeurde: Maxime kon direct na de geboorte niet uit mijn borst drinken, want ik had een ingetrokken tepel. In het ziekenhuis waren er geen tepelhoedjes, dus ik kon haar niet voeden. Wat een teleurstelling was dat… toen ze me dan ook vroegen of ik Maxime naast mijn bed wilde ‘s nachts, heb ik nee gezegd: ik was vooral bang dat ze wakker zou worden en ik haar niet te eten kon geven. Dezelfde nacht nog heb ik mijn man gevraagd om de lactatiekundige in te schakelen. De volgende morgen kreeg ik in het ziekenhuis hulp bij het kolven en kon ik onze dochter middels vingervoeding (met een spuitje langs mijn vinger) de eerste, zo belangrijke moedermelk geven. In het ziekenhuis ging dit goed en kon ik haar drie keer voeden.
Eenmaal thuis had mijn man via de kraamzorg een kolf gehuurd, zodat we thuis verder konden gaan. Alleen na een dag van drukte en vooral veel visite kwam er ‘s avonds geen druppel meer uit tijdens het kolven. De kolf was anders dan in het ziekenhuis en de kolfschelpen deden pijn. De hele nacht heb ik in spanning gelegen, want wederom had ik geen voeding als ze wakker zou worden. De volgende morgen heb ik tranen de kraamhulp opgewacht; ik was ten einde raad. We probeerden Maxime steeds aan te leggen, maar zo gauw ze op haar zij lag, begon ze heel hard te huilen.
‘s Middags kwam de verloskundige die gelukkig kunstvoeding bij zich had (al was het maar voor het idee) en via mijn buurmeisje kon ik aan zachte kolfschelpen komen. Dit hielp op zich wel, maar ik had nog steeds niet echt veel melk. Twee nachten heeft onze dochter gehuild, achteraf heb ik moeten concluderen dat ze gewoon honger had.
De lactatiekundige had ik nog niet gesproken tijdens het weekend en toen ik haar op maandagmorgen sprak adviseerde ze mij neusspray met ocytoxine te gebruiken; het hormoon wat er normaal gesproken voor zorgt dat de moedermelk toeschiet als een moeder haar kind aan de borst heeft. Blijkbaar schoot het bij mij niet toe doordat ik alleen nog maar had gekolfd.
Noodapotheek
Eindelijk, de vierde dag met stuwing (onze apotheek had geen neusspray op voorraad waardoor we nog een nacht moesten wachten en Maxime nog een nacht heeft gehuild; dit was achteraf niet nodig, want de noodapotheek scheen het wel te hebben, daar kwamen we helaas bij het tweede flesje achter!!) en neusspray kolfde ik letterlijk de ene fles na de andere af, wat we met een spuitje toedienden.
Dagelijks probeerden we Maxime aan te leggen, maar tevergeefs. Ik werd er echt radeloos van, ik wilde het zo graag!! Het leek wel of ik overal werd geconfronteerd met mijn onvermogen, want zo voelde ik het, op tv in reclames, mijn zwangerschapsagenda, tijdschriften, overal werd borstvoeding aangeprezen. En hoe graag ik het ook wilde, het lukte me niet. Mijn man kreeg het vingervoeden wel voor elkaar maar bij mij spuugde Maxime de melk steeds weer uit. Daarnaast was ik erg moe van en het voeden met het spuitje en het kolven, wat ik om de twee à drie uur deed. Met het reinigen van alle spullen en het uitkoken van de spenen had ik het gevoel dat ik alleen maar met de voeding bezig was. Ik kan me niet herinneren zoveel te hebben gehuild en kon niet echt genieten van mijn kleine meisje. Door mijn vermoeidheid kon ik het ook allemaal slecht relativeren.
Op woensdag kwam de lactatiekundige op bezoek om te kijken of zij iets zou kunnen betekenen. Helaas verliep dit verre van soepel; er was onverwacht een stagiaire bij aanwezig en in aanwezigheid van haar, de lactatiekundige, de kraamhulp en mijn man moest ik in de woonkamer verschillende pogingen doen mijn dochter aan te leggen, die steeds harder ging huilen. Het zweet brak me uit, ik voelde me erg ongemakkelijk met al die mensen om mij heen, de melk vloog voor mijn gevoel alle kanten op (met spuit en tepelhoedje) en het resultaat was zeer teleurstellend. We kregen van haar het advies om verder te gaan met vingervoeden en Maxime af en toe aan te leggen.
Na dit een week te hebben volgehouden, heb ik haar gebeld en aangegeven dat het niet lukte en dat ik het vingervoeden niet meer zag zitten. Het putte me letterlijk uit, de stap om de fles te gaan geven was zo groot… maar we konden niet anders. Alleen doordat mijn man tot nu toe de meeste voedingen voor zijn rekening nam, had ik het volgehouden. Hij wilde ook ontzettend graag dat het zou lukken en steunde me door dik en dun.
Tijdens dit telefoongesprek, adviseerde ze mij door te gaan met kolven. Maar ze kon feitelijk niets meer voor ons doen. Ze gaf aan dat er misschien sprake was van een mis-match tussen mijn borst en Maxime’s mondje en dat zij haar niet kon dwingen om aan de borst te gaan drinken. Ik heb ontzettend gehuild tijdens dit gesprek, ik was zo teleurgesteld.
Echter, ik voelde ook wel een opluchting toen ik die morgen Maxime heel ontspannen een hele fles moedermelk kon geven, zonder dat het allemaal weer terugkwam. ‘s Middags zijn we naar de supermarkt gegaan om kunstvoeding te kopen. Maar diep in mijn hart wilde ik het niet opgeven…
Die avond sprak ik mijn yogalerares, tevens vrijwilliger van de stichting VBN, nogmaals en terwijl ik in tranen mijn verhaal deed , gaf ik haar ook aan dat ik niet geloofde dat het alleen aan mijn tepel lag of dat er sprake was van een mis-match.
- Geschreven door Sandra, moeder van Maxime