BFHI-certificaat

Wat was ik blij dat ik erachter kwam dat mijn kindje op een afdeling komt te liggen die erkend is met het BFHI certificaat. Wat was ik blij dat er dan een borstvoedingsvriendelijk beleid wordt gevoerd.

Ik beviel thuis vijf weken te vroeg, met slechts de hulp van het ambulancepersoneel, de verloskundige komt aan op het moment dat ik al ingeladen werd. Met politiebegeleiding met alle sirenes en lampen worden mijn dochter en ik met een noodvaart naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig daar hebben ze het beste met je kindje voor.

Helaas valt het dan toch nog tegen. Vlak nadat ik binnengebracht was komt er een dame binnenlopen. Neemt me mijn kindje af en heeft niet eens de tijd en het fatsoen om zichzelf voor te stellen. Net zo snel als ze gekomen is verdwijnt ze ook weer maar dan met mijn kindje. Ik wil niets liever dan, zoals een moeder hoort te doen, achter mijn kindje aanhollen maar dat kan niet. De placenta moet nog geboren worden. Gelukkig merk ik dat die al onderweg is.
Dan komt de verpleegkundige binnen die wil een injectie geven om de placenta geboren te laten worden. Ik gaf het nog aan, hij is al onderweg maar het helpt niks. Het is protocol en ik krijgt de spuit met oxytocine. Dat is de eerste keer dat ik merkt dat protocollen wel erg standaard zijn in dit ziekenhuis maar het dringt niet door. En puf om alert en adequaat te reageren heb ik niet. Ik ben amper bevallen.

Daar is dan ook mijn man (die kon niet mee met de ambulance) maar die verdwijnt ook net zo snel weer als hij gekomen is naar ons kindje om ervoor te zorgen dat men niet even snel kunstvoeding geeft. Dat is dan ook het enige wat hij voor elkaar kan krijgen. In mijn eentje blijf ik achter op de verloskamer. Geen verpleegkundige meer die zich om me bekommert. Het is tenslotte druk op de verloskamers.

Gelukkig daar is dan ook de doula. Eindelijk iemand die wat om me geeft. Die de verpleging belt voor de controle zodat ik kan douchen/wassen en naar mijn kindje kan. De eerste die vraagt hoe het nu met me is. De enige die het wat kan schelen hoe ik me voel en wat me net overkomen is.

Na de snelle douche haast ik me naar mijn kindje. Snel kolf ik met de hand de eerste voeding bij elkaar. Mijn kindje ligt tenslotte op een afdeling waarvan je ervan uitgaat dat men weet hoe borstvoeding werkt.

Maar dat valt even vies tegen. In de loop van de dagen en weken kom ik erachter dat men niet verder komt als dat er een kolf aanwezig is. Dat de lactatiekundige op de afdeling niet bevlogen is of ernstig in de knoei ligt met zichzelf om haar kennis bevlogen over te dragen.

De kinderarts heeft ineens geen tijd meer, zelfs een assistent kan er niet van af. Net bevallen en vol zorgen zie ik mijn kindje achteruit gaan. Ik zie haar vechten voor het leven. Maar niemand die me wil horen. Niemand die wil zien wat ik als moeder voor mijn kindje wil.

Na de derde voeding die niet lukt ga ik eens vragen of het niet verstandiger is met een sonde te gaan voeden, na de zoveelste hartslagdaling met zuurstofproblemen ga ik eens vragen of het niet verstandiger is medicatie toe te dienen.

Met mijn kennis in mijn hoofd weet ik dat mijn kindje vooral behoefte heeft aan mij. De column Het gevaar van de glimlach komt in mijn gedachte op en als eerste reactie glimlach ik. Het is tenslotte een afdeling die verstand heeft van borstvoeding. Die zullen me toch zeker goed adviseren? Maar als ik dan ga kolven krijg ik te horen dat dat erg slecht is voor de voeding. Dat ik beter kan rusten. Of dat de kolf (1 kolf op 6-8 moeders) niet beschikbaar is.

Mijn wantrouwen stijgt, klopt dit wel?? Ik bel een lactatiekundige in wie ik wel vertrouwen heb. Maar dat wordt ontraden. Dat is niet nodig want tenslotte zijn ze gecertificeerd. Ze hebben zelf een lactatiekundige in dienst.

De dagen en weken erna vecht ik voor mijn kind, vecht voor mijn moedermelk die ik met veel moeite bijeen sprokkel. Ik worstel mij door opmerkingen en protocollen heen.

Het niet naar me willen luisteren komt dan het hardste aan. Ik voel me niet serieus genomen. Ik voel me alsof m’n verstand bij de voordeur is achtergebleven. Maar ik vecht door met alle risico’s van dien als blijkt dat artsen en verpleegkundigen zich strak en star aan de protocollen houden.

En dan ineens na dagen en weken van vechten mag ons kindje naar huis. En daar zit ik dan, met alle brokstukken van het beleid van een BFHI-gecertificeerde afdeling met mijn lactatiekundige en mijn gevoel thuis. Zoek het maar uit, je weet alles toch zo goed?

In de steek gelaten, gevoel kreeg geen plaats, emotie mocht er niet zijn. De bom barst en manlief krijgt de volle laag, waar zijn de artsen nu die het allemaal weten?? Waar zijn ze om ook je frustraties op te vangen, waar zijn ze op het moment dat je jezelf weer gevonden hebt?

Witte jassen en een mooi certificaat aan de muur staan gelijk aan bovenstaande. Wij komen er wel maar ook alleen maar omdat we de weg weten, de informatie hebben en vechtjassen zijn. Maar wat van al die moeders die dat niet weten? Wat van al die moeders die denken deskundig begeleid te worden? Die zitten nu met flesjes kunst te hannesen. Helaas het ging niet en dat ligt niet aan het ziekenhuis, die zijn tenslotte gecertificeerd en borstvoedingsvriendelijk.

In bijna drie weken zijn er meer borstvoedingen om zeep geholpen als er medicatie is toegediend.

Gecertificeerd………….. NU GRATIS TOEGEVOEGD AAN DE SPONSORING VAN NUTRI EN CONSORTEN

Bovenstaand verhaal is mijn ervaring. Het is geen aanval op de certificering of alle afdelingen in alle ziekenhuizen.

  • Naam van de schrijfster bekend bij de redactie.