Toen ik ruim elf jaar geleden voor de eerste keer zwanger werd, had ik werkelijk geen idee waar ik aan begon en wat me te wachten stond. Twee dingen wist ik wel heel zeker: ik zou thuis bevallen en ik zou borstvoeding gaan geven. Mijn oudste zus zou als vroedvrouw bij mijn bevalling proberen te zijn, ze moest van ver komen. De bevalling naderde, ik had al een poosje weeën en toen de vliezen braken, bleek dat er poep in het vruchtwater zat. Ik belde in tranen met mijn zus. ‘Ga maar naar het ziekenhuis, niets aan te doen, ik zie je daar’, zei ze.
De vroedvrouw die mijn controles had gedaan, reed met ons mee en droeg haar zorg over aan het ziekenhuispersoneel. Ik werd aan allerlei banden gelegd, kreeg onmiddellijk een infuus om de weeën op te wekken die door de rit naar het ziekenhuis volledig uitbleven en daarna lieten ze ons een poos alleen met mijn zus die intussen gearriveerd was. Wel kwamen regelmatig verschillende mensen aan mijn bed die van alles van mij moesten weten, het leidde me erg af.
De bevalling, die hoopvol op de baarkruk begon, eindigde met een vacuümpomp op het hoofdje van mijn kindje en een enorme schade bij mij. Gelukkig was mijn zus al die tijd bij me, heeft ze de gynaecoloog vriendelijk verzocht mij niet in te knippen en heeft ze ervoor gezorgd dat mijn dochter op mijn blote buik kon landen. De borstvoeding kwam goed op gang en we mochten al na een paar uur naar huis. Mijn dochter heb ik een maand of tien gevoed. Ze kreeg toen fikse oorontsteking en wilde alleen nog maar gekolfde melk uit een fles. Dat heb ik nog een poosje volgehouden, ‘s nachts zette ik de wekker om te kolven, maar ik kon niet meer aan de vraag voldoen (dacht ik toen). Ze is vrij snel overgegaan op biologische melk, van een koe. Ik vond het goed, en zij ook.
Zes jaar en een nieuwe partner verder raakte ik na de tweede ICSI-behandeling weer zwanger. Ons geluk kon niet op. Halverwege deze zwangerschap realiseerde ik me pas dat mijn eerste bevalling traumatischer was geweest dan ik al die tijd had gedacht. Ik merkte dat ik bang werd als ik dacht aan de naderende bevalling. Naarmate mijn zwangerschap vorderde, had ik regelmatig paniekaanvallen en heftige huilbuien bij de gedachte aan wat me te wachten stond.
Mijn zus, intussen verhuisd naar nòg verder, zou haar uiterste best doen er weer te zijn. We zouden thuis bevallen, dat hadden we samen besloten. Ook als er in het vruchtwater gepoept zou zijn of als het kindje in een stuit zou liggen. Deze zwangerschap eindigde na exact 39 weken in een super thuisbevalling, op de baarkruk, met man en vroedzus en verder niemand.
Zonder toeters en bellen, mijn zus was er en deed bijna niets. Ze kon aan mij zien hoever ik was en hoefde mij ook niet te toucheren. ‘Het leven is een feest en vandaag nog wel het meest’, zei ik op deze prachtige avond. En dat was het. In één keer mijn bevallingstrauma verwerkt, zo voelde het.
Een zoon deze keer, en wat voor één. Hij dronk als een pitbull leek het, ik wist niet dat voeden zo’n pijn kon doen. Alsof er messen in mijn tepels werden gestoken, zelfs ná het voeden nog. Ik dacht dat dit het verschil moest zijn tussen een meisje of een jongen aan de borst, maar na een week of acht kwamen we erachter dat het spruw was. Na vieze zalfjes voor hem en voor mij waren we er vrij spoedig overheen. Mijn zoon was niet van plan om te stoppen met drinken. Ik vond het prima, we genoten jarenlang van onze momenten samen. ‘s Nachts vond ik het zwaar, hij dronk maandenlang elke anderhalf uur en soms zelfs elke drie kwartier.
Na ruim 2,5 jaar voeden dacht ik dat we weer spruw onder de leden hadden, het voeden deed alweer zo’n pijn. Ik begon weer te smeren maar het hielp niet. En wat bleek, ik was weer zwanger! Het was een stilgekoesterde wens maar ik wist ook wel dat de kans erg klein zou zijn. Ik was de veertig al gepasseerd en was bovendien zo moe dat ik niet voor kon stellen dat mijn lichaam dit nog aan kon. En jawel, het kon het aan.
Na de twintig-weken echo, die we dit keer wèl lieten uitvoeren, bleek dat de placenta wat laag lag. Volgens het protocol moet je dan met 32 weken een vervolgecho laten maken. ‘Maak je vooral geen zorgen, in negen van de tien gevallen kruipt de placenta vanzelf omhoog’, werd mij gezegd. Maar helaas, in mijn geval niet, bij de vervolgecho lag de placenta nog steeds te laag.
Er werd gespeculeerd dat het wel eens een keizersnede zou kunnen worden, of in ieder geval een ingeleide bevalling. Een volgende vervolgecho werd gepland. En daar kwam de paniek weer.
Wéken van deze prachtige en verder alweer vlekkeloze zwangerschap heb ik laten overschaduwen door allerlei nare vooruitzichten. Ik stelde zelfs aan mijn zus nog een soort ‘omgekeerde bevalling’ voor: naar het ziekenhuis voor de eerste paar centimeter en dan, als het bloed uitblijft, naar huis om daar te bevallen. Met 37 weken bleek na de vervolgecho dat de placenta toch nog omhoog was gekomen. Alle paniek voor niets.
Met het prachtige boek Vrije geboorte van Anna Myrte Korteweg, net vers van de pers bereidde ik me voor op mijn derde bevalling. Mijn door mijzelf geregisseerde plan. Ik wilde in bad bevallen, in mijn eigen bad. Op mijn manier. Met alleen mensen om mij heen die ík om mij heen wilde hebben. Ik had een bevalplan geschreven dat paste in één smsje: ‘er gebeurt niets met mij of met mijn kind zonder mijn toestemming’.
Mensen om mij heen waarschuwden me en vonden me overmoedig. ‘Je moet niet zoveel verwachtingen hebben, het loopt toch altijd anders dan je wilt’. Ik had met mijn zus afgesproken dat ik, als ze niet op tijd zou zijn, zonder vroedvrouw zou bevallen.
Die gedachte bracht me rust.
Mijn dochter kwam ‘s morgens bij ons en ‘s avonds is onze tweede zoon geboren. Precies zoals ik het in gedachten had. Met mijn man, mijn dochter en mijn vroedzus erbij. In ons eigen bad. Zo’n bevalling wens ik iedereen toe.
Onze oudste zoon heeft kort na zijn vierde verjaardag besloten dat hij in zijn eigen bed wil slapen. De jongste, inmiddels alweer één jaar, slaapt nog bij ons in bed. Naast mij of in mijn armen. En met af en toe wijze raad van borstvoeding.com | @bvpuntcom heb ik ze allebei nog aan de borst. Wat een rijkdom!
Bo
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.