Borstvoeden aan een kleuterkind

verhaal-450-1.jpgMijn lieve mensenkind van vijfeneenhalfjaar staat ziedend voor mij. Wat voelt hij zich boos! We zijn in de badkamer en ik wil hem zijn pyjama aanreiken, maar ik mag hem niet helpen. Hij wil niet naar bed, hij heeft honger! Hij wilde juist een appel eten en net toen moest hij van mij naar bed. Met zijn armpjes gekruist en zijn gezicht naar beneden gericht lijkt hij te huilen vanuit frustratie, machteloosheid, of is hij gewoon moe? Ik heb eigenlijk geen idee.
verhaal-450-3.jpgTranen stromen over zijn wangen. Hij schreeuwt boos dat hij helemaal niets mag en voegt wat extra dramatiek toe, door te gaan stampvoeten alsof ik het nog niet door heb dat hij verschrikkelijk boos is. Ik wil hem naar me toe trekken en hem troosten maar hij duwt mij weg. Ik vraag me af hoe ik zijn verdriet kan sussen en zijn geschreeuw kan stoppen. Ik voel me moe en ik verlang naar rust. Ondertussen schreeuwt datzelfde lieve mensenkind alsmaar harder en roept zelfs dat hij een andere moeder wil.
Ik schrik en besef dat ik te druk ben met mezelf. Ik hoor hem schreeuwen, maar ik weet niet wat hij bedoelt. Hij raakt mij in het diepste van mijn ziel en ik voel ik me verdrietig.

verhaal-450-4.jpgIk laat mijn verdriet toe en kijk vol liefde naar het boze mannetje voor me. Ik voel hoe zijn boosheid afneemt en hij mijn verdriet aanvoelt. We kijken elkaar aan en hij vliegt me om mijn nek. Zijn halfnaakte lijfje slaat zich vol liefde om mij heen en ik voel intense verbinding.
Ik probeer zijn gevoel te ontvangen: ‘Ik zag hoe boos je was, omdat je geen appel mocht’.
Hij kijkt me aan met zijn oprechte oogjes en zegt: ‘Nee mam, ik was boos omdat jij niet hoorde wat ik zei. Ik wilde jou al drie keer vragen om een appel, maar jij hoorde mij niet. Jij was alleen maar druk. En toen moest ik opeens naar bed’. ‘Dus ik hoorde je niet?’. ‘Nee, dat vond ik echt niet leuk!’.

verhaal-450-5.JPGOpnieuw raakt hij me. Zijn gezichtje straalt opgelucht. We knuffelen elkaar. Hij laat zich omkleden en zegt vol vertrouwen: ‘En nu ga ik naar bed’. Hij vraagt me naast hem te gaan liggen.
En dat doe ik, verbaasd dat zijn boosheid zo snel verdween. Hij kruipt tegen me aan en legt z’n handje op m’n borst. Hij kijkt me vragend aan en ik knik. ‘Toe maar, drink maar’. Hij drinkt weer bij me!
Het voelt zo logisch en tegelijk voelt het gek. Na maanden niet getaald te hebben naar m’n borst, drinkt hij weer bij me! Hij valt zo tevreden en ontspannen in slaap dat zijn hele gezichtje straalt en ik bedenk dat dit precies is waar het moederschap voor mij om draait. De liefdevolle verbinding met dit mooie mannetje.

En die verbinding verdiept zich als je je kind echt kan ontvangen. Door te voelen en te luisteren. Ik mag nog zoveel meer echt naar hem luisteren. En er dan zijn. Dat het af en toe hard werken is, wist ik vijfeneenhalf jaar geleden nog niet. Een ding weet ik wel zeker. Dat de borstvoeding zeker geholpen heeft een mooie basis te leggen voor ons mooie contact en ik herinner me de talloze momenten dat hij zijn troost vond aan de borst. Ik voel me zo dankbaar en blij! Borstvoeding verbindt en het blijft prachtig om te geven!

Ryanne