Rond vijf uur in de ochtend op 27 december werd mijn zoontje, toen bijna zeven maanden oud, spugend naast me wakker. In zijn leven tot dan toe had hij nog nooit gespuugd, dus dit was volkomen nieuw voor ons. Hij leek zich er weinig van aan te trekken en dronk zich aan mijn borst weer lekker in slaap. Om even later alles er opnieuw uit te gooien. En zo bleef het gaan die ochtend. Ook water met druivensuiker wat de huisarts adviseerde hield hij niet binnen.
‘s Middags bij de huisarts langs, die schreef zetpillen voor tegen het overgeven. Hij adviseerde een zetpil toe te dienen en dan één tot anderhalf uur later weer te voeden.
De eerste zetpil kwam er na tien minuten met de ontlasting uit en een tweede stootte zijn lichaampje onmiddellijk af. En ik liet hem drinken, want hij had zo’n honger. En jawel, hij hield mijn melk binnen, om drie uur ‘s middags weer voor het eerst.
De volgende dag waren mijn man en ik aan de beurt, wat een venijnige buikgriep, zeg! Wat waren we ziek, een beroerde 24 uur, waarin ik maar bleef overgeven, zelfs toen ik al helemaal leeg was. Tussen het overgeven door legde ik mijn zoon aan, om mijn melkproductie op gang te houden. Na een dag was het spugen over, maar wat maakte mijn lichaam nog maar akelig weinig melk. Mijn linkerborst, die al een aantal maanden mijn ‘mindere borst’ was, stond nu helemaal droog en de rechter produceerde kleine beetjes.
En zo vond ik mezelf, zeven maanden na mijn bevalling, mijn zoon weer als een pasgeboren baby’tje, om de twee uur aan het voeden. Hij ging niet huilen, werd niet boos of gefrustreerd. Nee, hij ontwikkelde een nieuwe techniek: na het aanhappen ging hij heel hard, heel snel zuigen, net zo lang tot er een toeschietreflex kwam, die dan een paar slokjes melk opleverde en dan was het weer op.
Ik zette alles op alles: behalve hem heel vaak aanleggen, ging ik extra met hem onder de douche, droeg ik hem in de draagdoek onder mijn kleren, op mijn blote borst, sliep ik overdag en ‘s nachts met hem.
Nu, drie weken na de griep, had ik zojuist rechts weer een mooie volle borst, hoewel nog steeds minder dan voorheen. Links blijft nog achter. ‘sNachts wordt mijn zoon nog steeds herhaaldelijk hongerig wakker, als een diertje op zoek naar mijn tepel.
Ik sta er erg van te kijken, hoe lang mijn lichaam nodig heeft, om weer voldoende melk te gaan produceren, na één dag buikgriep. Terwijl ik alles wat ik weet over het stimuleren van de melkproductie toepas. Maar hoe lang het ook duurt, hoeveel nachtvoedingen het ook kost, ik ga nog heel lang door met voeden.
Mijn zoon heeft nog nooit een flesje gedronken (hij gaat mee naar mijn werk) en daar heeft de buikgriep niets aan veranderd.
-
\t
- Geschreven door Jamaika