Beste Borstvoeding.com

verhaal-245-1.jpgBorstvoeding, het mooiste en beste wat er is voor je kindje, couldn’t agree more. Ik kom vanaf dat ik zwanger was van mijn zoontje (begin 2010) regelmatig op jullie site. Informatie slurpen, verhalen lezen en zin krijgen in mijn eigen borstvoedingervaring.
Na een prima zwangerschap wordt na een pijnlijke maar mooie bevalling in het ziekenhuis Robin geboren. Ik ben op de hoogte van het aanleggen binnen 1 uur, dus vraag dit meerdere malen en het gebeurt ook. Robin wordt aangelegd en lijkt te drinken, ‘s nachts wordt hij nog een keer bij me aangelegd door de verpleegkundige. In de ochtend is hij te misselijk en word niet aangelegd (op dat moment neem je dat aan als waarheid maar bij een tweede zou ik toch op aanleggen aandringen), maar zodra we thuis zijn gaat hij weer aan de borst.

De kraamzorg is inmiddels gearriveerd en ziet meteen dat Robin te moeilijk kan happen en mijn tepels wat ingetrokken zijn. Mijn man wordt op pad gestuurd voor tepelhoedjes om op deze manier in ieder geval het signaal af te geven aan mijn borsten dat ze moeten beginnen met het maken van het zogeheten ‘goud’ . Ook wordt er meteen een kolf gehuurd om als dit niet werkt, op die manier de tepel alvast wat uit te trekken zodat zoonlief het makkelijker te pakken krijgt. Zodra hij het happen door leek te hebben snel weg met de tepelhoedjes, dit gaat steeds beter, al is het happen nog steeds moeilijk. Robin valt teveel af en we gaan een beetje bijvoeden.

De kraamhulp vermoedt een te korte tongriem en een lactatiekundige komt meekijken. Het riempje is inderdaad te kort en word door haar snel en vakkundig gekliefd. Het aanhappen gaat al beter en omdat Robin is aangekomen, stoppen we weer met bijvoeden, want het moet waar mogelijk op borstvoeding! De kraamhulp heeft alles wat ze in huis had aan kennis ervaring ingezet om de borstvoeding op gang te laten komen. Kolven, honderd keer aanleggen en blijven stimuleren. En het leek te werken, want aan het einde van de kraamweek was hij, weliswaar niet veel, maar wel gegroeid. En zo’n heerlijk rustig en tevreden ventje die zich netjes om de drie uur meldde. Na drie weken ging ik eens wegen, nieuwsgierig naar zijn groei want dat moest toch gebeurd zijn. Maar helaas, afgevallen. Ik kreeg het advies om hem dat weekend om de twee uur aan te leggen en indien nodig wakker te maken want er moest toch gegroeid worden, het te lang onder geboortegewicht zitten is niet de bedoeling. Na het weekend helaas nog verder afgevallen en we worden doorgestuurd naar de huisarts, die vindt dat de kinderarts moet kijken. En zo zitten we met onze vijf weken oude Robin in het ziekenhuis.

Hij moet meteen blijven ter observatie, want op dat moment is hij nog 250 gram onder zijn geboortegewicht van 3450 gram en lijkt hij op een ‘dysmatuurtje’, een kindje wat op de juiste termijn geboren wordt met een te laag geboortegewicht, hij is mager. Dus we gaan wegen voor en na de voeding en kijken hoe dat kan. Het is al snel duidelijk, Robin drinkt maar 40cc uit mijn borst terwijl hij minimaal 90cc nodig heeft om te groeien. Hij drinkt elke voeding hetzelfde.

Lactactiekundige komt om mee te kijken met aanleggen en drinkhouding maar dat zit allemaal wel goed. Er is geen sprake van dat we overstappen op kunstmatige zuigelingenvoeding, ook het ziekenhuis is van mening dat dat pas de allerlaatste optie is. Wel krijgt Robin wat bijvoeding om te zorgen dat hij op krachten komt en voldoende kracht heeft om bij mij te drinken en daarmee het signaal af te geven aan mijn borsten dat er meer melk aangemaakt moet worden. Verder ga ik aan de Domperidon om mijn productie op te krikken, blijven voeden op verzoek en kolven om te stimuleren. Drie weken lang heb ik alles, maar dan ook alles uit de kast gehaald om hem zelf te kunnen voeden, maar hij werd steeds ontevredener en mijn productie bleef hangen op ongeveer 70 ml. De lactatiekundigen van het ziekenhuis sprak ik twee keer per week en al hun adviezen heb ik opgevolgd. Uiteindelijk heb ik na acht weken moeten opgeven. Robin groeide niet, werd onrustig en al had ik hem de hele dag aan de borst, het zat er niet in. Kolven bracht steeds minder op en uiteindelijk zat ik twintig minuten te kolven voor 20 ml.Ik vond het vreselijk en wist zeker: bij nummer twee ga ik het weer doen! Al was ik volledig gesloopt, als de borstvoeding zou kunnen lukken heb ik daar alles voor over.

verhaal-245-2.jpgInmiddels is mijn dochtertje twaalf weken en krijgt ze al de fles. Het hele borstvoedingsproces ben ik weer doorlopen. De kraamzorg wist van mijn problemen en mijn vastberadenheid voor borstvoeding en zorgde ervoor dat op dag drie de lactatiekundige kwam kijken. Ik had kloven van de eerste dagen omdat we weer moesten wennen aan het aanleggen en het drinken, maar oefening baart kunst en Floor hapte perfect en dronk goed en na zes dagen hoorden we eindelijk de zo gewenste ‘klok’ geluiden. De lactatiekundige bleef betrokken en kwam langs indien mijn onzekerheid het won van mijn gevoel dat alles dit keer goed ging.

Want waar ik dacht dat ik het borstvoedingsproces van Robin had afgesloten, kwam het hier in volle kracht terug, inclusief de bezorgdheid en onzekerheid. Maar na een bezoek van de lactatiekundige weet ik, het gaat lukken dit keer, ik weet het zeker. Nog meer dan bij Robin volgde ik mijn gevoel, ze mocht altijd drinken en ik keek niet op de klok of ik haar wakker moest maken of niet. Ook Floor begon met afvallen maar aan het einde van de kraamweek was ze toch weer wat gegroeid, dus vol goede moed ging ik verder, dit keer ging het lukken!

Een week daarna even wegen, ik wilde mijn triomfmomentje pakken… maar niks aangekomen. Maar ook niet afgevallen en dat is goed nieuws, dus verder op dezelfde manier. Veertien keer per dag drinken, geen probleem. Vijftien minuten per voeding of dertig minuten, mag ze zelf bepalen, een voldaan slapend en tevreden meisje na een voeding. Drie dagen later moest ik haar voor elke voeding wekken en was ze suf, ik begon toen weer te twijfelen, maar zag vast spoken. Ook de volgende ochtend vond ik haar wat ingevallen oogjes hebben, maar dat kan ook de angst zijn voor opnieuw een mislukking. Die ochtend gaan wegen en helaas, 80 gram afgevallen in vier dagen, terwijl ze dat eigenlijk minimaal aan had moeten komen. Ze zat toen op het laagste gewicht sinds de geboorte. Ik ben toen gestopt met borstvoeden want ik wilde niet dat het hetzelfde zou gaan als met Robin, hij heeft het zwaar gehad zonder dat wij dat in de gaten hadden want hij leek zo tevreden.
Dat wilde ik niet voor Floor.

Maar wat een boosheid op mijn lijf, dat niet in staat was om te doen wat het moest doen, namelijk mijn kinderen voeden. Onterechte gedachtes als: ‘als ik in Afrika had gewoond waren mijn kinderen overleden omdat mijn lijf faalt’ maalden door mijn hoofd. Deze heb ik gelukkig naast me neer kunnen leggen en omgezet in dankbaarheid omdat mijn lijf wel twee gezonde kinderen heeft gebaard.

Beste borstvoeding.com, hoe mooi ik borstvoeding ook vind, het doet me pijn dat er in vrijwel elke column, in elk verhaal van de week en in elk artikel (gelukkig met uitzondering van het artikel Borstvoeding en flesvoeding, een kwestie van respect, waarvoor dank) wordt gedaan alsof borstvoeding altijd een keuze is. En helaas, dat is het niet. Ik had zoveel liever nog steeds met een kindje aan de borst gezeten en op het moment dat het klaar was, zelf die beslissing willen maken in plaats van mijn lijf dit te laten doen, maar het is mij en mijn kinderen niet gegund. Het enige wat ik ze nu kan meegeven is mijn onvoorwaardelijke liefde en kunstvoeding, in de hoop dat ze ook daarmee gezond en gelukkig opgroeien. Misschien hoor ik ook helemaal niet meer op deze site, maar ik lees nog steeds en regelmatig doet het enorm veel pijn dat er aan de moeders die niets liever willen maar het niet kunnen, voorbij lijkt te worden gegaan.

Ik moest dit gewoon even met jullie delen.