In de nacht van 12 juni 2012 om kwart over een dacht ik nou dit voelt wel wat anders dan Braxton Hicks. Het voelt nu niet meer bovenaan de buik maar onderaan. Dit zou wellicht het moment kunnen zijn van het einde van het nieuwe begin. Het einde van de zwangerschap en het begin van een nieuw leven hier op aarde. Bij de eerste goede wee leek het erop dat er een hele mooie Aura ontstond rondom het hoofdje. Daarna heb ik dat niet beleefd maar dit was echt uniek. En na ongeveer twintig minuten weer een schokje. Menno werd ook wakker want ik dacht ik zal voor het geval mijn waters breken een pad in doen. Dus Menno was ook op de hoogte en ik zei laten we nog wat slapen want dit kan nog lang duren.
Dus we probeerden te slapen alleen ik kon niet echt slapen van de enthousiasme dat het nu dan echt zou gebeuren of toch niet maar ook van het gevoel dat er iets gebeurde elke vijftien minuten. Het was alsof je weer jong was en lag te wachten op Sinterklaas of de eerste keer met het vliegtuig meer of een optreden of vul maar in.
Rond zes uur ‘s ochtends opgestaan een heerlijke douche genomen beide en Casper kwam rond half zeven eruit en kreeg een filmpje op de telefoon te kijken. Toen gaan ontbijten en de vroedvrouw Kristin Collings bellen dat we nu echt gaan beginnen met iets waar we al negen maanden op wachten en hopelijk ook nog een natuurlijke geboorte.
Menno had de hond uitgelaten rond half negen en Casper weggebracht naar de oppas.
Rond half tien kwam de vroedvrouw om mij te onderzoeken en hoe het ging. Prima zei ze het hartje is goed maar de baby moet nog wat gedraaid worden maar dat komt wellicht nog wel, dat zal ze zelf wel doen als de tijd daar is. Ga maar lekker in jullie spa want we zullen in de middag toch naar het ziekenhuis moeten. Dus zo gezegd zo gedaan. Na een paar weeën met behulp van acupunctuur drukpunten van Menno’s hulp gingen we heerlijk naar de spa met wat non-alcohol bubbles. Heerlijk ontspannen en genieten. Toch wat weeën natuurlijk maar het was heerlijk in het bad.
Toen even lekker lunchen en een spelletje catannen. (Menno bleek te gaan winnen) Toen rond half twee werden de weeën wat dichter op elkaar. De statistieken-freak Menno had alles netjes op een rijtje gezet en het leek erop dat de weeën tegen de vijf minuten kwamen. Dus Kristin bellen en die zou zo komen. Om twee uur kwam ze en na wat interne check (vijf cm ontsluiting) besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Menno had bijna alles al in de auto. Ik was bang dat om de auto in te gaan want de weeën kwamen nu toch erg snel en heftig achter elkaar. Gelukkig met een acupunctuur punt tussen de duim en wijsvinger kon ik de pijn wat verdrukken. Maar het was een heerlijke rit want het was schitterend weer en we zagen zelfs het zuider eiland.
Half vier in het ziekenhuis wisten ze direct waar ik heen moest dus alle spullen wegleggen. Helaas moest ik het bed op en dat was wat ongemakkelijk. Ze moesten mijn banden om de buik doen om de weeën en het hartje te checken. Het ging wat moeilijk want het hartje was niet duidelijk te horen. Dus moest Kristin intern aan het hoofdje vastmaken. Dat lukte niet maar daardoor braken ze wel het water. De volgende persoon ging de monitor aan het hoofdje vastmaken. Ondertussen was het al half vijf geworden.
Na wat weeën en wat uitleg werd het toch erg zwaar. Het hartje ging zachter kloppen er was paniek in de tent iemand suggereerde om een keizersnede te doen. Toen zei iemand anders nee niet nodig ze heeft een volledig ontsluiting. Ik was dus al in de tweede fase en het was pas kwart voor vijf! Ik weet niet wat er gebeurde, het overkwam mij gewoon ik moest persen. Maar wat is persen ik wist het niet. Ik heb van alles gelezen maar dit gedeelte heb ik nooit goed begrepen. En er stonden ondertussen zo’n vijf tot zeven mensen om me heen, inclusief Menno en Kirsten. Ik schreeuwde en ik vroeg help me, wat moet ik doen Kristin. Ze zei pushen. Maar wat is dat?
Ze vroeg ook nog aan Menno wat voor pijnstiller ik wilde maar daar was geen tijd voor. Zelfs de persoon die wat wilde indienen kon het niet want mijn weeën en persen gingen zo snel dat het niet lukte. Toen zei Kristin ‘je moet poepen alsof je constipatie hebt en je bibs op het bed houden!’ en toen ging het door. Ik had zelfs geen pijn ik voelde niets maar de baby ging blijkbaar verder met wat hulp van een ‘zuignap’ en het ging eruit. Zonder drugs zonder iets en zelfs zonder pijn. Ik zal me wel boven de pijn hebben kunnen krijgen en het hebben gedaan. Ja ik heb het gedaan, je letterlijk eruit gepoept. En ik was gelukkig dat het gedaan was. Zoals je kunt zien op de foto.
Helaas moest ik nog wat dichtgenaaid worden. Ook omdat Chloe heerlijk met haar arm boven haar hoofd eruit gekomen is, tja je wilde gewoon eruit komen. Maar daardoor was de baarmoeder wat beschadigd. Helaas konden ze dat aldaar niet direct dichtnaaien want het was wel erg ver weg. Dus opmaken voor de operatiekamer.
Maar eerst Chloe bij Mama aan de borst. Ze schreeuwde zo van ik ben er en ging direct aan de borst zuigen.
Geschreven door Ingrid uit Nieuw Zeeland