Bijna zes maanden. Bijna zes maanden borstvoeding. Heel natuurlijk, maar deze keer zeker niet vanzelfsprekend.
Wat eraan vooraf ging.
Augustus 2001 wordt onze dochter thuis geboren, na een aarzelende start, eerst aangekleed en toen pas aangelegd, duurt het een weekje voor de borstvoeding goed loopt. Als ze 1 jaar en 1 maand is, is het over. Intussen ben ik zeventien weken zwanger van onze zoon die in februari 2003 wordt geboren in het ziekenhuis. Hij hapt en drinkt om vervolgens de komende twee jaar en twee maanden niet meer los te laten. Als het zover is ben ik zeventien weken zwanger van onze tweede dochter die in sept 2005 thuis wordt geboren, een prachtige, snelle bevalling, ze vindt, met een beetje hulp, zelf de borst en drie jaar en drie maanden later zetten we er een punt achter (in de zesde week van mijn vijfde zwangerschap).
Intussen ben ik zwanger geweest, maar helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam met dertien weken. De productie nam alweer af, maar gelukkig ook weer toe (met stuwing!) meisje lief was toen vijftien maanden.
December 2008 heb ik een positieve test in m’n handen yes!
Een moeizame zwangerschap volgt, ruim tien kilo afgevallen, altijd misselijk, geen eetlust, en op het laatst ook bijna geen energie meer.
Maar ik verheug me op weer een baby aan de borst, dat zal alle moeite goed maken, want een zwangerschap duurt uiteindelijk ‘maar’ 40 weken, daarna begint het genieten.
Donderdag 20 augustus breken de vliezen om 21 uur. Omdat er verder niets gebeurt, (vreemd na drie snelle bevallingen), word ik op zaterdagmorgen de 22e ingeleid. De weeën komen zeer moeizaam op gang, en de ontsluiting vordert nauwelijks.
Net op het moment dat men besluit dan toch maar een keizersnede te doen, knapt er iets van onderen en tien minuten later (17.40) is onze Christian geboren. Slap, stil, blauw, en stevig omstrengeld. Zijn eerste apgar is 1, hij wordt gelijk meegenomen en de langste drie minuten van ons leven volgen, dan horen we hem, nog zwak, kreunen en even later huilen. Hij wordt, nadat ik hem even heb gezien, (helemaal ingepakt) meegenomen naar de kinderafdeling, krijgt een infuus met antibiotica en komt aan de bewaking.
Maar dan, ik blijf veel, heel veel bloed verliezen, wat men ook probeert, niets helpt en ik word naar de operatiekamer gebracht, daar wordt een scheur in de baarmoederhals geconstateerd en gehecht.
Om 23 uur word ik op de Intensive Care wakker. In de loop van de nacht volgt nog een nabloeding maar tegen de ochtend keert het tij.
Al met al ben ik twaalf liter bloed verloren. Ik kan niks, zelfs zonder steun rechtop zitten lukt maar heel even.
Als ik mij om ongeveer half zeven realiseer dat ik een baby heb gekregen, belt de verpleegkundige met de neonatologie en tien minuten later komen ze met Christian bij me, heel even mag ik hem knuffelen. Dan moet hij weer mee, hij moet 24 aan de bewaking. Die dag komt hij nog twee keer even.
‘s Avonds mag hij van de bewaking, hij doet het goed, lijkt geen gevolgen te hebben van zijn slechte start.
Hij wordt gebracht, bij me gelegd en na ruim een uur pas weer gehaald.
Eindelijk genieten, kijken, voelen, knuffelen.
Dan laat ik hem ook aan mijn borst snuffelen, maar hij valt als een blok in slaap. Hij heeft dan ook net z’n voeding gehad. Hij krijgt flesjes kunstvoeding en drinkt dat goed (naar mijn idee wel veel, vanaf de tweede voeding al 15 ml per keer), volgens de verpleging is het een hongerlapje.
Maandagochtend mag hij weer een poos bij mij liggen en dan doet hij zowaar een poging om te happen.
Helaas vindt de kinderarts dat geen goed idee vanwege de medicijnen(?) en mag ik hem absoluut geen borstvoeding geven, voor mijn medicatie 24 uur gestopt is, ik ben het daar niet mee eens maar mijn protest wordt weggewuifd.
Nou oké, die BV komt wel.
Nu weet ik heel goed dat een zo groot bloedverlies wel eens een moeilijkheid kan vormen voor volledig borstvoeding, maar voor half/half ga ik in ieder geval. (zeg ik, maar diep in mijn hart weet ik al dat ik daarmee niet tevreden zal zijn)
Maandag ga ik naar de kraamafdeling daar mag ik beginnen met kolven, helaas moet het weggegooid. Er komt niet veel maar dat verwacht ik ook niet, elke druppel telt.
Dinsdag mag Christian ook bij mij blijven. De verpleegkundige bedenkt zich niet en legt hem met alleen een luier aan lekker op mijn blote borst, ik had hem alleen nog maar aangekleed gezien.
Dan kunnen we lekker samen even slapen.
Slapen….? wat er dan gebeurt durf ik haast niet geloven.
65 uur oud, hij kijkt, snuffelt wat en.. worstelt zich een weg naar beneden, ik help hem voorzichtig een klein beetje en ja hoor…HAP hij heeft beet en begint te drinken!!!
65 uur oud en tot dan toe alleen maar flesjes gehad, hij kan het, hij drinkt alsof hij niet beter weet, de melk zit om z’n snoetje. Wat een geweldig gevoel.
Hoop, vertrouwen dat het gaat lukken.
Ook dit kindje van ons zal borstvoeding krijgen.
Al kan ik verder nog bijna niets, dit neemt niemand mij af.
Vanaf dat moment weet ik zeker dat ik alles zal doen om hem volledig aan de borst te krijgen.
Langzaam maar zeker bouwen we de kv af. De laatste drie dagen in het ziekenhuis voed ik hem bij elke kik, tongbeweging, kreun.
En slaapt hij langer dan een uur dan kolf ik in ieder geval 1 kant.
Op dag tien gaan we naar huis, hij krijgt nog 1 flesje van 70 ml per dag.
Als hij na ruim drie weken ineens ‘s avonds flink spuugt weet ik dat het tijd is om ook deze laatste fles te stoppen.
Hij blijft groeien en drinkt veel en vaak, maar hij groeit en samen hebben we het gered.
Nog twee weken dan is hij zes maanden. Weegt ruim acht kilo en ontwikkelt zich prima.
We genieten nog elke dag én nacht, want ook dat hoort erbij.
Afgelopen zomer bouwde mijn man ons spijlenbedje om tot co-sleeper, het is prachtig geworden, maar Christian slaapt het liefst en het meest tegen mamma aan. En ik, ik geniet van dat warme lijfje, dat zoekende mondje die in het donker zo goed weet waar hij moet zijn.
Wat een wonder, wat een voorrecht.
Het is een Godsgeschenk, Christians tweede naam is Nathanaël, door God gegeven, we beseffen dat nu nog veel sterker dan toen we z’n naam bedachten.
Hoelang we doorgaan met borstvoeding?
Zet de trend door zoals iemand vroeg, en gaan we voor de vier jaar en vier maand?
Ik weet het niet, maar voor het gemiddelde gaan we wat mij betreft in ieder geval!
-
\t
- Geschreven door Gerda