In februari ben ik bevallen van mijn tweede zoon die net als mijn eerste zoon erg geniet van de borstvoeding. Toen hij geboren werd gaf ik mijn eerste zoontje inmiddels twee jaar borstvoeding en in die twee jaar had ik zoveel over borstvoeding geleerd dat ik verwachte dat het allemaal vlekkeloos zou lopen.
En in vele opzichten is dit ook het geval geweest. Toch wil ik mijn ervaring delen omdat ik denk dat mijn ervaring kenmerkend is waardoor veel borstvoedende moeders onzeker worden.
Mijn eerste zoontje is in Zuid-Afrika geboren. In Zuid-Afrika kennen ze geen kraamzorg en krijg je met name ondersteuning van familie of een nanny. Zo ook bij ons. Wij hadden een hele lieve nanny die met name huishoudelijke taken overnam.
Borstvoeding mocht ik zelf uitzoeken en dat ging me goed af. Ik keek naar mijn zoon en zag dat hij goed dronk, tevreden was en na een week ook weer begon te groeien. Ik gaf borstvoeding op verzoek en bij iedere kick legde ik mijn zoon aan. De tijd hield ik niet in de gaten. In plaats daarvan keek ik naar zijn plas- en poepluiers. En of hij tevreden was. Alles ging op gevoel. Hij mocht lekker aan de borst in slaap vallen en we sliepen ‘s nachts samen zodat we allemaal aan ons rust toe kwamen. In Zuid-Afrika was dit geen uitzondering. Iedereen deed dit zo. En de meeste moeders hebben niet eens een eigen bedje voor de baby.
Bij mijn tweede wilde ik dit weer zo doen. Vooral kijken naar mijn kind en vertrouwen hebben in ons twee-eenheid.
Dit keer ging ik bevallen in Nederland en zou er dus wel kraamzorg zijn na de bevalling. Tijdens de intake had ik mijn voorkeuren al aangegeven. Al ging ik hiermee wel tegen het protocol in. Ik wilde namelijk niet elke dag wegen. Dit vond ik niet nodig.
Na een lange maar mooie bevalling ging mijn tweede zoon binnen vijf minuten aan de borst en ook hij was een natuurtalent. Hij wilde de eerste dagen constant aan de borst en daar gaf ik dan ook aan toe.
Maar toen begon het. De kraamverzorgende had toch wat moeite met niet-wegen en vond dat mijn zoon wel erg vaak aan het drinken was. Al snel kwam de vraag of ze toch niet mocht wegen. Want ze twijfelde of mijn zoon genoeg binnen kreeg. Ondanks dat hij redelijk goede plasluiers had en verder een alert tevreden mannetje was. Er werd gesproken over voor en na de voeding wegen en eventueel een keer voor de nacht een fles kunstmatige zuigelingenvoeding geven zodat ik aan mijn rust kon komen.
Na nogmaals hebben aangegeven dat ik dit niet nodig vond en hem pas op dag vier een keer wilde wegen, heeft zij dit aangekaart bij de verloskundige die hier mij op aansprak. Ik heb nogmaals uitgelegd dat ik mijn zoon hoorde slikken en dat ik het nog niet nodig vond en liever naar mijn zoon keek dan naar cijfertjes.
Ik denk dat ze mij wel wat lastig vonden.
Op dag drie had ik nog een stuwing en was ik moe van een gebroken nacht. Opnieuw werd gevraagd of ze mochten wegen. Op dat moment had ik geen weerstand meer en heb ingestemd. Ik voelde me onzeker. Met name omdat iedereen wilde wegen en ik en mijn partner de enige waren die dit niet nodig vonden. Je gaat dan twijfelen; hebben wij het dan verkeerd? Zien we iets over het hoofd? Waarom vinden zij dit zo nodig? Gaat het dan echt niet goed met mijn zoon?
Mijn zoon was wel wat afgevallen. Zo’n 8-9% van zijn geboortegewicht. Uiteraard werd dit meteen gebruikt en werd gezegd dat we toch maar elke dag moesten wegen. Ook werd er zelfs over bijvoeding gesproken. Ik mocht niet zo vaak voeden. Er moest minimaal twee uur en maximaal vier uur tussen de voedingen zitten.
Maar nog steeds twijfelde ik. Mijn zoon was tevreden, plaste redelijk volle luiers en dronk erg goed aan de borst. Bijvoeding wilde ik nog niet. Ik wilde ons nog een kans geven. We zijn dan ook doorgegaan met hoe we al bezig waren.
We gingen een onzekere nacht in waarin mijn partner mij fantastisch steunde. Hij had er wel vertrouwen in. En die nacht kreeg ik stuwing. Wat was ik daar blij mee! Ik had het toch goed gezien. Mijn zoon dronk echt wel goed en de borstvoeding kwam goed op gang.
Daarna ging het alleen maar beter. Ik heb mijn zoon niet meer laten wegen tot op de laatste dag dat de kraamzorg er was. Ik begon weer vertrouwen te krijgen.
Samen met de kraamverzorgend heb ik het gehad over het kraambed en ik gaf aan dat al het gedoe rondom het wegen en bijvoeden mij erg onzeker hadden gemaakt
en dat dit niet had gehoeven. Het ging namelijk goed.
Achteraf gaf zij toe dat het niet nodig was geweest en gaf zij aan dat ze ook heeft geleerd van ons. Namelijk het kijken naar de baby. Hoe doet de baby het. Is hij of zijn tevreden? Plast en poept ze goed? En dat ze minder op de weegschaal moet vertrouwen.
Vooraf had ik nooit verwacht dat ik deze keer zo onzeker zou worden over de borstvoeding. Ik gaf mijn oudste zoon immers toch ook al twee jaar borstvoeding. Maar door de zorgen die ik kreeg werd ik dit toch. En ik denk dat er hier nog zoveel te winnen valt. Wanneer zijn we meer naar cijfers gaan kijken en minder naar onze baby’s? Wanneer zijn we het gevoel kwijt geraakt en vertrouwen we niet meer op onze intuïtie? Borstvoeding is niet is cijfertjes uit te drukken.
Ik heb gelukkig vastgehouden aan mijn eigen wensen en ben bij mijn gevoel gebleven. Al was dit erg lastig.
De zorg die wij tijdens het kraambed mogen ontvangen in Nederland is fantastisch. Zowel de verloskundige zorg als de kraamzorg. Maar wanneer er niet wordt geluisterd naar de moeders en men vasthoudt aan protocollen kan het ook averechts werken en moeders onzekerder maken dan nodig is. En dat willen we toch niet?
Femke
Moeder van twee prachtige zoons, verloskundige en borstvoedingsfan!
Femke schreef eerder het verhaal over de neushoorn.