Ik krijg wel eens de vraag waarom mijn dochtertje van bijna twee ‘nog’ borstvoeding krijgt. Daarom heb ik het maar eens op papier gezet:
Het is voor mij altijd vanzelfsprekend geweest dat ik mijn kinderen borstvoeding zou gaan geven, zelfs in mijn tienertijd al. Destijds had ik nogal grote borsten (75 DD bij een gewicht van 65 kilo) waar ik ook nogal last van had, maar een borstverkleining heb ik altijd afgehouden omdat ik dan geen borstvoeding meer kon geven.
Toen de oudste kwam (in sept. ’98), stond het voor mij vast dat ik borstvoeding wilde geven. Zonder enige voorbereiding – want het is de natuur – ben ik toen begonnen, maar vanwege een kindje dat moeilijk hapte en een slechte begeleiding, bleek hij na een week een (weet ik nu) ‘stille ondervoeder’ te zijn, en moest ik gaan bijvoeden. Manlief werd eropuit gestuurd om flessen en kunstvoeding te halen, de kraamverzorgster bleef een dag langer om me te leren hoe ik flesjes klaar moest maken, en verder kreeg ik geen begeleiding. Als gevolg hiervan ben ik nog eens drie dagen later helemaal gestopt, maar ik voelde me zo bedrogen door mijn lichaam, dat dit absoluut niet goed voelde.
Het was nogal warm toen, en ik deed nog elke middag een lekker dutje, met de baby bovenop me, en verder geen shirtje aan. En wonder, na twee dagen werd ik wakker en had hij zichzelf aangelegd. Naar het CB gegaan om begeleiding, want ik wilde hem weer helemaal aan de borst, maar volgens hen kon dat niet, ik had te weinig voedingsstoffen in mijn melk – en dat geloofde ik – dus moest ik hem maar lekker van de antistoffen laten genieten. Dus hij kreeg de fles als hoofdvoeding, en de borst erbij. Toen hij tien weken oud was, was hij zo verkouden dat hij niet aan de borst kon drinken, en toen was het afgelopen. Kunstvoeding vond ik een ramp, ik kan me nog herinneren dat we in de auto zaten, op weg van Amsterdam naar huis – onder Nijmegen. Hij had honger, maar ik had alleen een leeg flesje bij me, en een bus poeder. Dus halverwege bij een motel gestopt, een flesje spa blauw gekocht, deze overgegoten in de drinkfles, water opgewarmd in de magnetron, was veeeeeeeel te heet, en hij maar huilen en huilen, weer af laten koelen, en uiteindelijk na ongeveer een half uur huilen had hij eindelijk zijn flesje.
Acht maanden later was ik weer zwanger. Bij de intake had ik de verloskundige die de bevalling van de oudste heeft gedaan. Zij vroeg wat ik wilde: borstvoeding of kunstvoeding, en ik heb haar het borstvoedingverhaal verteld van de oudste, en er dus bij gezegd dat ik de borst dus voor de antistoffen wilde doen. Haar reactie was: tuurlijk, gaan we doen. Dat vertrouwen was erg prettig.
Het kindje werd geboren, na een fantastische bevalling op de baarkruk. Ik heb haar aangepakt en in één beweging lag ze aan de borst. En dat ging meteen goed, de kunstvoeding die ik in huis had gehaald, heb ik uiteindelijk weg kunnen gooien. Ze groeide goed, dus er was geen twijfel meer over de voedingswaarde. Na een paar weken begon mijn moeder dat het wel lang genoeg geweest was, dat het voeden op verzoek haar maar verwend maakte, dat het niet gewoon was en allemaal meer van dat soort dingen. Hoe meer zij vond dat ik moest stoppen, hoe vastbeslotener ik werd om vooral door te gaan. En omdat we het niet breed hadden, wilde ik de kunstvoeding buiten de deur zien te houden. Rond een jaar kreeg ze nog twee keer per dag: ‘s ochtends als ik nog in bed lag, en ‘s avonds voor zij ging slapen. Toen ze negentien maanden was, ben ik vijf dagen weg geweest, we konden haar niet meenemen. Bij thuiskomst rende ze naar me toe, trok mijn shirt omhoog en dronk net zo hard weer verder. Vlak nadat ze twee werd, had ze ineens mega hoge koorts, en ze wilde niets hebben, alleen mijn melk. Hiermee heb ik haar uit het ziekenhuis weten te houden, ze was bijna uitgedroogd. Drie dagen later waren er twee kiezen door. Daarna gingen we weer terug naar twee keer per dag. Dit hebben we volgehouden tot ze na iets meer dan dertig(!) maanden mijn tepel begon af te bijten, tot bloedens toe, en toen ben ik ook in vier dagen gestopt, zonder problemen. Ze heeft er nog twee keer om gevraagd, maar vond het ook niet erg als ik nee zei.
En toen werd ik 6,5 jaar na de bevalling van de tweede, weer zwanger. Dat ik borstvoeding zou gaan geven, stond inmiddels buiten kijf. Mijn man had bij de eerste nog wat twijfels gehad, nu stond (en staat) hij vierkant achter me. Deze keer had ik weer dezelfde opstartproblemen als bij de oudste: een moeilijke happer. En hoe geweldig mijn kraamverzorgster ook was, als ik nu terugkijk, heeft ze me toch wat verkeerde informatie gegeven. Kolven deed ik al vanaf het begin met een handkolfje – die me niet meer paste) – en ze kreeg een flesje moedermelk zodat ik uit kon rusten. Het dag- en nachtritme had ze volledig omgedraaid, ik was gevloerd, en dus bleef zij beneden terwijl ik ‘s middags lag te slapen. Kreeg een flesje, kreeg een pink, oftewel: ze had toch wel last van zuigverwarring. Kolven ging niet lekker, dus toen ze tien dagen oud was – na een lichtelijk aandringen van de VBN-contactpersoon op het bv-prikbord- ben ik naar een bijeenkomst van de VBN gegaan, en heb een andere kolf aangeschaft. Uiteindelijk heb ik er ongeveer drie weken over gedaan om haar goed aan de borst te krijgen, ben overgehaald om de opleiding tot contactpersoon van de VBN te gaan doen en heb dus nog veel meer geleerd over borstvoeding. Ook deze keer begon mijn moeder weer te ‘klagen’, en ook deze keer maakte dat mij alleen maar vastbeslotener. Lieve is inmiddels ruim 22 maanden, en drinkt nu drie tot acht keer per dag. Afbouwen kost me meer moeite dan doorgaan. We genieten er alledrie nog erg van; mijn man ligt ‘s avonds in bed vaak te kijken naar hoe ze halfslapend tegen me aan ligt te drinken, haar handje op mijn borst en een grote lach als ze van rechts naar links wisselt. En als ik haar ‘s avonds voor ik ga slapen, niet voed, dan val ik zelf moeilijker in slaap.
En dan zijn er natuurlijk nog alle voordelen van borstvoeding: altijd bij de hand, op temperatuur, mag je altijd en onbeperkt geven, en al die andere voordelen die welbekend zullen zijn. Ik vind veel steun op deze site, alle columns, eigen verhalen en alle duidelijk uitgelegde wetenschappelijke stukken.
De tweede heeft 2,5 jaar borstvoeding gehad, en nu wil ik het nog wel langer volhouden. Ik vind borstvoeding doodgewoon, en voed dus ook rustig in het openbaar: In december was mijn nicht 25 jaar getrouwd en gaf een groot feest. Zij werkt in een tehuis voor bejaarde fraters, en een paar van hen waren ook op het feest. Lieve wilde niet slapen, natuurlijk niet, maar werd wel moe. En dan is mama’s borst natuurlijk de grote trooster. Mijn moeder zat angstvallig te doen alsof ze het niet zag, maar één van de fraters kwam naar me toe en zei: zo heeft onze Lieve Heer het bedoeld, mooi om te zien.
Ook op de negenmaandenbeurs heb ik haar gevoed – zie de foto’s – en dat was dan wel op een bv-vriendelijke plek natuurlijk – maar ook daar kreeg ik positieve reacties, en vragen over hoe dat nou zou gaan met tandjes, en ook moeders die verbaasd waren, omdat ze dachten met zes maanden te moeten stoppen.
Daarom dus…
- Marguerite