Veel ophef: vrouw die uit een chique restaurant wordt gezet omdat zij borstvoeding geeft. En daar zijn een hoop meningen over, een hoop voor- en tegenstanders.
Vervolgens een enquête van de vrouwensectie van Telegraaf; heel erg mooi natuurlijk dat zij zich voor borstvoeding interesseren. Ook ik vul de enquête in: na ruim vijf jaar voeden voel ik me een doorgewinterde veteraan die inmiddels alles wel al gezien en gehoord heeft.
Of ik gevoed heb? Ha, gelukkig staat er de keuze langer dan één jaar in! Dat is fijn!
Maar jeetje, wat zijn de vragen suggestief? Zal een moeder die op flesvoeding over is gestapt nu echt zeggen van ja ik had geen zin om te voeden?
Er zullen zeker vrouwen zijn die er geen zin in hebben, dat het veel gedoe lijkt. Dat kan ik ook wel goed snappen; je moet nogal wat hobbels nemen: openbaar voeden en mogelijk kritische blikken krijgen, uit restaurants gezet worden, dat kolven op je werk, collega’s die je vermanend aankijken of dat je werk van dusdanige aard is dat er nauwelijks ruimte is voor kolven.
Ik snap goed dat het dan makkelijker is om voor de fles te kiezen, want dat is de basis geworden in onze maatschappij; gemak en maakbaarheid en volle agenda’s.
Toch hoor ik keer op keer dat de fles helemaal niet makkelijker blijkt, en zelf heb ik borstvoeding als gemakkelijker ervaren omdat ik me vrijer voelde met enkel een luiertje op zak en ik overal mijn dochter kon laten drinken of slapen; al was het in the middle of nowhere, dankzij de borst en draagdoek.
Fijner is dan dat ouders beiden kanten kennen en daarin een bewuste keuze kunnen maken.
Maar goed, heel wat suggestieve vragen verder. Vind je dat een ruimte om te voeden verplicht gesteld moet worden voor iedere openbare ruimte; met daarop twee keuzes; ja of nee.
Mijn god, hoe moet ik dat nu beantwoorden?
En toen begon het te dagen, na ruim vijf jaar voeden vallen er kwartjes.
Ja, het is fijn als er ruimtes zijn voor vrouwen die in alle rust willen voeden.
Maar nee, ik vind niet dat deze dan ook verplicht gesteld moeten worden voor alle vrouwen die borstvoeding geven, want ik ben bang dat het daar dan wel op uitdraait.
Ten eerste omdat het doodzonde zou zijn als hiermee borstvoeding helemaal uit het straatbeeld zou verdwijnen.
Hoe leren onze kinderen nog dat borstvoeding ook een optie is als je alleen baby’s met flessen ziet?
Hoe voelt een vrouw zich dan nog gesteund als het niet meer getoond mag worden? Op Facebook mag het al niet; in dat ene chique restaurant kennelijk ook al niet.
Ten tweede, dan blijkt er voor mijzelf nog een persoonlijke reden te zijn.
Ik vind het helemaal niet fijn om sociaal afgezonderd te worden tijdens het voeden.
En toen voelde ik het, het kwartje viel na al die jaren.
Ja borstvoeding is heel intiem. Dusdanig intiem dat ik me dan kwetsbaar voel. Ik voel mij geborgen als ik dan onder de mensen kan voeden, dan voel ik mij beschermd op mijn kwetsbaarste moment. In afzondering voel ik mij juist kwetsbaar.
Kennelijk is dit een instinctief mechanisme vanuit vroegere tijden. Evenals dat een baby niet meer bang hoeft te zijn door een leeuw opgegeten te worden als hij alleen in zijn wiegje ligt, zo hoef ik ook niet meer bang te zijn opgegeten te worden door een leeuw of alleen achtergelaten te worden door de groep op een kwetsbaar moment in mijn leven.
Ook voor mij gaat hier dus kennelijk een oud instinctief mechanisme in werking.
Ik heb het altijd als veel gezelliger, fijner, meer geborgen ervaren om juist wel onder de mensen te voeden. Ik geneer me niet voor mijzelf of mijn dochter of mijn borsten, want dit is een natuurlijke functie, ik zie mijn borsten dan als functioneel en een geborgen plek voor mijn kind en niet als pronkstuk of seksuele objecten.
Ik voel me kwetsbaar als ik weer terug denk aan die enkele keer dat ik verzocht werd apart te zitten; en dat was niet met boze blikken, maar ik vatte het op als zijnde juist uit zorg voor mij.
Alleen voor mij heeft het dus nooit goed gevoeld; die afzondering.
Tijdens het voeden onder de mensen keerde ik wel wat in mezelf; kwam ik in dat intieme moment met mijn dochter; maar hoorde ik met halve aandacht de gesprekken rond mij heen aan.
Als een soort warm geruis van geborgenheid voelde ik me dan juist veilig.
Eerlijk gezegd heb ik dit argument nog niet eerder voorbij horen komen, maar voor mij vallen de puzzelstukjes nu wel meer op zijn plek.
Nee ik wil geen aandacht met openbaar voeden, ik wil niet andervrouws man afpakken, ik zit niet te wachten op boze blikken, ik wil vooral niet laten zien in your face van kijk ik kan het wel. En ondanks dat ik strijdbaar ben voor borstvoeding, ben ik helemaal geen type voor de maffia. Uiteraard zou ik wel graag de borstvoeding willen normaliseren en daar mijn steentje aan willen bijdragen, maar bovenal wil ik mij dus gewoon gesteund en beschermd voelen.
Ik voel me dan gewoon kwetsbaar en wil geborgenheid en bescherming; dat wat ik mijn kind wil geven heb ik zelf ook nodig als moeder.
Judith