Toen na een wonderlijk intieme keizersnede mijn dochtertje voor het eerst begon te huilen zagen we het meteen. Linde had een bijzonder korte tongriem, het puntje zat met een klein toompje verbonden met haar kaakje tot aan het punt waar haar tandjes zouden gaan komen. Ik besloot meteen om eerst te kijken hoe het drinken ging voor ik aan de bel zou trekken, ik had op dat moment helemaal geen zin in bemoeienis van artsen en verpleegkundigen die het dan misschien nodig zouden vinden haar mee te nemen voor onderzoek. Wel vroeg ik een aantal keer verbaasd aan mijn vriend of ze haar wel hadden nagekeken omdat ik het gek vond dat het niet opgevallen was. Haar tongetje kliefde in het midden bij het huilen, een gek gezicht. Gelukkig kon ze door mijn overvloedige toestroom goed drinken. Wel met het nodige lawaai, ze hapte wel veel lucht mee door een slecht vacuüm. Maar de vierde dag was ze al weer terug op haar geboortegewicht dus geen zorgen. Gek genoeg heeft geen een verpleegkundige het opgemerkt of ons er op attent gemaakt, terwijl ik toch regelmatig wat hulp bij aanleggen vroeg en kloofjes op de loer lagen.
Thuis gekomen kreeg ik nacontrole van een lieve verloskundige en ik vroeg haar te kijken, samen kwamen we overeen dat de tongriem beter toch losgemaakt kon worden omdat deze wel heel erg kort was en ze nooit haar tong uit zou kunnen steken of haar gehemelte raken wat problemen met spreken zou kunnen veroorzaken. Ook was ik wel bezorgd dat wanneer ze groter zou zijn ze misschien toch in zuigkracht te kort zou komen. Een bevriend lactatiekundige rade mij een arts van het Juliana Kinderziekenhuis aan. De telefoniste van het JKZ kende de naam van deze arts niet, maar ze was bekend met het klieven van de tongriem. Ze stelde me zelfs gerust dat het een kleine ingreep was en maakte snel een afspraak bij de plastische chirurg die met deze ingreep bekend was. Ik had me hier goed ingelezen en was geheel gerust.
Toch een beetje zenuwachtig togen wij met onze vier weken oude Linde naar het ziekenhuis, gevoelsmatig een plek waar ik niet met haar wilde zijn. Bij de arts gekomen toont deze Linde haar mondje aan zijn assistent: kijk, een overduidelijk geval. Daarna ging hij achterover zitten om ons eens zeer nadrukkelijk te vertellen dat hij er echt niets aan zou gaan doen. Dat was namelijk nogal slordig want het kon zo weer aan elkaar groeien, nee, we moesten maar terug komen als ze een jaar was, dan kon ze onder narcose en kon hij het ‘netjes’ doen en echt afwerken enzo. Het zou beslist voor die tijd geen problemen met drinken of spraakontwikkeling kunnen geven, vooral dat laatste niet want daar zijn ze tot die tijd nog helemaal niet mee bezig…. tot over een jaar dus. En we stonden weer buiten.
Normaal ben ik behoorlijk assertief maar ik had al na de eerste drie zinnen geen enkele behoefte deze meneer, die de waarheid in pacht dacht te hebben, te overtuigen van onze mening. We hebben braaf ja, nee en amen gezegd en zodra we thuis waren heb ik een afspraak in Gouda gemaakt bij de specialist die ik hier op borstvoeding.com op de lijst zag staan.
We waren wel ontdaan dat we zoveel moeite (oppas, en met zo’n kleintje naar het ziekenhuis, de zenuwen) hadden gedaan voor niets, dat had de telefoniste die er zoveel van wist toch ook moeten weten? Meneer behandelt pas vanaf een jaar en onder narcose…. voor die mededeling hadden we toch niet helemaal naar het ziekenhuis hoeven komen? Het lijkt mij volstrekt onlogisch dat een tongriem terug vast zou groeien, zo niet onmogelijk…
Later in Gouda… dat was een verademing. Razendsnel, met zorg voor de moeder, een knip… ze reageerde niet eens! Bijna geen bloed… En nu heeft ze een prachtige tong waar ze dankbaar gebruik van maakt, meer dan mijn andere twee meisjes deden, likt ze aan mijn huid, haar jasje, haar handje… het is echt haar voelertje.
Ik ben dankbaar dat ik niet onder de indruk was van deze zelfingenomen plastisch chirurg en dat ik niet naar hem geluisterd heb. Ik had hem alleen graag nog verteld dat ik liever het risico neem dat een tongriempje terug zou groeien, dan het risico van een narcose. Jammer ook dat er mogelijk andere ouders bij hem komen die wel onder de indruk zijn en daardoor misschien onnodig veel problemen met borstvoeding krijgen.
Iris Keetlaer