Om bij de roos te komen, moet je eerst over de doornen heen! Deel 1

verhaal-347-1.jpgIs borstvoeding vanzelfsprekend? Nee, absoluut niet! Maar wel een grote wens van mij om nu bij mijn derde zoon borstvoeding te kunnen geven. Bij de eerste heb ik vijf maanden gekolft, bij de tweede kon ik het door diverse problematiek niet aan en dus nu poging drie. Onder de noemer ‘Drie keer scheepsrecht’ ben ik nog volhardende dan anders. Deze jonge man zal ook de laatste in rij zijn. Goed voorbereid deze keer. Elke letter van het borstvoedingsboek van Stefan kleintjes doorgespit en vooraf een lactatiekundige bezocht omdat ik een ingetrokken rechter tepel heb.
Ook komt mijn zus vanuit Zutphen de eerste week over om mij te helpen met het borstvoeding! Voor mijn andere twee kids rust de zorgtaak volledig bij mijn man. De eerste twee weken wordt ik verzorgd en ontzorgd zodat ik mij volledig kan richten om het kunnen geven van borstvoeding.
Nu alleen nog doen! Praktijk is toch anders dan theorie. Je moet er wellicht aanleg voor hebben?! Nee, voor mij was het absoluut niet vanzelfsprekend. Onhandige houdingen, de borst weigeren, verkeerde aanhaptechniek, vingervoeden, therapeutisch flesvoeden, tepelkloven, tepelhoedjes, smetwonden, een rechter borst die niet ‘wil’, terugname in borstvoeding, minder wegen dan de week ervoor, extra kolven, om de twee uur aanleggen, een ‘kreunbaby’.

Tja, de eerste tien weken waren voor mij met vallen en opstaan. Of te wel, ik ben veel doornen tegengekomen (zie de titel), maar zie wel mijn roos vol in bloei staat. Nu, tien weken verder, is mijn verlof ten einde, maar geef ik nog steeds borstvoeding en groeit Derk (mijn mooie roos) met de dag.
Om aanstaande moeders er van bewust te laten worden hoe mooi borstvoeding is, maar dat het hard werken is, heb ik per week bijgehouden waar ik tegen aan liep. Uiteraard sluit ik mijn verhaal af met wat praktische tips!

Regelmatig heb ik gedacht, ‘waarom doe ik dit? Wat doe ik mijzelf aan?’ Vooraf heb ik mijn man gevraagd, om mij ondanks alles, te blijven steunen en vooral niet over kunstvoeding te beginnen. Het K-woord heeft hij nooit uitgesproken en hij heeft mij, ondanks dat het voor mij soms onmogelijk leek, overgehaald toch een stap verder te gaan. Nu ben ik blij dat ik heb doorgezet!

verhaal-347-3.jpgverhaal-347-2.jpg
Week 1: Ik ben bevallen met een vriendelijke keizersnede in het ziekenhuis in Winterswijk. Hierbij wordt het kindje direct bij je op de borst gelegd en dus niet eerst ter controle meegenomen door de kinderarts. Op deze manier wordt het natuurlijk reflex van de baby beïnvloed en zal deze sneller naar de borst happen.
Dat deed Derk ook. Direct na de geboorte zocht en vond hij de tepel! Alleen met een verse snee in de buik en nog onder de verdoving is het aardig lastig om je baby aan te leggen. Gelukkig had ik hulp van mijn zus! Voor het slagen van borstvoeding moet je zoveel mogelijk aanleggen. Als je dan afhankelijk bent van de verpleegsters, die niet altijd per direct komen en die je ook niet iedere keer belt (want elk kreuntje is dan een mogelijk hongersignaal), is het erg handig als je iemand erbij hebt die zelf ervaring heeft met borstvoeding! Zodoende sliep mijn zus bij mij in het ziekenhuis en was mijn man met de andere kids gewoon thuis.

verhaal-347-5.jpgMaar wat is goed? Hoe zorg je ervoor dat je geen pijnlijke tepels krijgt? Hapt hij wel goed aan? Wat voel je zelf? Tja, ik ben nog onder de pijnstillers. Dat verdooft ook.
Met de rechterborst ben ik maar direct gaan kolven. De frustratie van mijn ingetrokken XL-tepel in dat kleine mondje, daar wilde ik niet aan beginnen. De linkerborst ging fantastisch!
verhaal-347-6.jpgDerk deed het enorm goed op borstvoeding! Dag 1 had hij al gelijk poepluiers en met vertrek was de poep al wat groenig. Derk bleef mooi van kleur, heeft ook niet geel gezien en was behoorlijk alert! Alleen bij thuiskomst wilde hij niet meer. Zette zich schrap om maar niet aan de borst te hoeven. Wat was er aan de hand? Direct begonnen met vingervoeden en kolven. Ԭ

verhaal-347-7.jpgWeek 2: Na drie dagen de lactatiekundige uitgenodigd. Zij zag het direct: door vingervoeden met mijn pink, welke maat XS is, was Derk het aanhappen op de borst XL verleerd. Daarnaast had Derk hoogstwaarschijnlijk een trauma in het ziekenhuis opgelopen, omdat hij de laatste paar keren hardhandig door de verpleegsters op de borst was gedrukt. Ook mijn eigen onhandigheid in aanleggen (toch onbewust met een vinger op zijn achterhoofd, zijn hoofd naar de borst willen drukken), maakte zijn afkeer tegen de borst alleen nog maar groter.

verhaal-347-4.jpgWeek 3: Na de borstvoedings ‘pauze’ -lees: kolven en therapeutisch flesvoeden- weer langzamerhand met een tepelhoedje geprobeerd. Heerlijk! Geen pijn van mijn kloven en Derk dronk weer aan de borst! Ondertussen steeds maar weer die rechter borst afgekolfd om daar de productie op gang te houden. Maar als ik aan het eind van deze week naar het weeguurtje ga, is Derk ten opzichte van vorige week vijftien gram lichter geworden! Dat is niet de bedoeling! Zal dan toch (ongemerkt) mijn melkproductie door het tepelhoedje zijn teruglopen? Daarnaast meldt Derk zich elke twee uur en is hij ‘s nachts erg onrustig. Ook kreunt hij erg veel in zijn slaap. Met veel verbazing heb ik het nog al dwingende advies aangehoord, om voor een zogenaamde energyboots, toch maar een extra flesje kunstvoeding erbij te geven!

Maar de onzekerheid blijft, dus heb ik hem na enkele onrustige dagen zo’n beetje mijn melkvoorraad hem extra gegeven. Of dit echt nodig was, is de vraag. Derk vond het gemak van een flesje ook wel heerlijk. Of je er nu 20 of 80 cc in deed, hij dronk het standaard op. Een paar regeldagen tussendoor?! 

Volgende week deel 2!

Karina