Week 8: het is al weer de achtste week. Nog drie weken en dan moet ik weer werken! Ik ben er nog helemaal niet aan toe. Dit is het moment op je baby te laten wennen aan de fles. Gelukkig is Derk al alle varianten gewend, zowel de fles als diepvriesvoeding gaat prima. Dus dat zit al goed!
Ik probeer nu ook weer mijn rechterborst erbij te betrekken. Op deze manier hoop ik dat Derk net iets meer binnen krijgt per voedingsmoment, zodat ik overdag iets meer ruimte heb tussen twee voedingen. Hij komt nu om de twee – drie uur.
Aan het eind van de week besluit ik in weekend volledig te gaan kolven. Mijn man kan dan de fles geven en ik heb de rust om te kolven. Mijn tepel is nu zo zwaar beschadigd, dat het zelfs tijdens het voeden pijnlijk is. Dus van mijn goede voornemen begin deze week is direct al weer een einde gekomen. Over een paar weken doe ik wel weer een nieuwe poging!
Week 9: het kolven heeft geholpen, de tepel doet minder zeer. Nu komt er een nieuwe uitdaging, want Derk heeft door het voeden met de fles het nu helemaal verleerd een grote hap te nemen… Zucht…
Het kolven heeft mij weer tot een nieuwe inzicht gebracht; tijdens het kolven trekt mijn tepel helemaal scheef! Geen idee waarom, maar nu ik tijdens het voeden mijn borst rechts bovenin indruk, gaat waarschijnlijk mijn tepel recht in het mondje, waardoor het drinken nu ook minder zeer doet! Eigenlijk zou je een camara in het mondje willen hebben! Hoe dan ook, het geven van borstvoeding blijft voor mij een uitdaging!
Week 10: ja, het is zover! Derk gaat voor het eerst ‘wennen’. Wennen bij de gastouder, waar zijn oudere broer ook zit. Gelijk drie dagen, maandag, dinsdag en donderdag tot 15.00 uur. Het gaat super! En het fijne is, ik heb drie dagen voor mijzelf! Een verschrikkelijke luxe, zeker nu wij drie kinderen hebben.
Maandag begint weer een ander leven, een leven met werken, vier dagen in de week. Dat zal ook wel weer wennen zijn. En ook dat komt weer goed.
Het is nu tijd om dit hoofdstuk af te sluiten. Ik hoop dat ik nog heel lang borstvoeding kan geven. En ik hoop dat ik door mijn verhaal (aanstaande) moeders een riem onder het hart kan steken. Het blijft geweldig, dat je je eigen kind kan laten groeien van de door jouw lichaam aangemaakte melk! Een wonder der natuur, dat is het!
Volgende week: de epiloog!
Karina