Drie jaar wordt hij bijna, mijn Matthijs, zo groot en toch nog zo klein

verhaal-114-1.jpgVier maart 2007 is het, als hij voor het eerst op mijn buik ligt. Na alle controles leg ik hem aan. Ik ben geen klap voorbereid op wat ik doe, mijn instelling is: ik zie wel waar het schip strandt. Maar zes maanden, dat zou toch wel leuk zijn, dat raden ze ten slotte toch aan? De tepelkloven in de kraamweek neem ik voor lief, zó snel gooi ik de handdoek nou ook weer niet in de ring.

De zes maanden, die haal ik. Eigenlijk loopt het op dat moment pas echt lekker. Ik heb verschillende borstontstekingen achter de rug, achteraf bleek ik een melkblaar te hebben, die echter niet herkend werd door de lactatiekundige van het consternatiebureau. De huisarts, die deed er een schepje bovenop: ‘doet het voeden zeer mevrouw, dan stopt u toch gewoon?’, en die witte plek had er niks mee te maken. Dus als ik dan op die zes maanden zit, vind ik het zonde om af te gaan bouwen. Via een kennis had ik gehoord over de Rapley methode, en dat sprak me wel aan. We gaan dus nog even door, voor de negen maanden dan maar?

Vier maart 2008

verhaal-114-3.jpgEnthousiast meld ik me aan op het ‘voeden na een jaar’- gedeelte op het borstvoedingsforum. Ik ben trots: zie hem eens groeien op mijn melk, wat is hij gezond! Er zijn zorgen, want hij heeft een erfelijke achterstand en epilepsie, en een reële kans op een verstandelijke beperking. Des te gemotiveerder ga ik nog even door. Borstvoeding is ten slotte goed voor de hersenontwikkeling? Alle beetjes zijn meegenomen, denk ik dan maar. We plakken er nog een half jaartje bij aan.

Vier maart 2009

Bij de jaarlijkse controle is de neuroloog zeer tevreden. Op dat moment wijst niets er op dat de ontwikkeling van Matthijs in het geding is, behalve dan dat zijn spraak wat achterloopt. Maar verder gaat het prima. En ik wéét dat dat komt door de vloeibare liefde die hij nog steeds twee à drie keer per dag krijgt. Nu dan maar gaan stoppen? Twee jaar is ten slotte het WHO-advies, dus ik heb alles gedaan wat nodig is voor hem om een goede start te hebben. Langer voeden is ook sociaal niet geaccepteerd, hoewel ik het nog steeds met liefde doe. Maar ach, hij vindt het nog zo fijn, en een paar maandjes meer of minder.

Februari 2010

Het afgelopen jaar is een wervelwind van ontwikkelingen geweest. Matthijs blijkt toch een ontwikkelingsachterstand te hebben en zijn spraak/taal achterstand wordt sterker. Nog veel meer impact hebben de gedragsproblemen die zich voor gaan doen, en we beginnen te denken aan een autistische stoornis. Zijn rustpunt, datgene waar hij elke keer naar vraagt als de buitenwereld hem te veel is, is ‘mama-drinken’. En ik geniet ervan om hem dan tot rust te zien komen, om hem even te zien ontspannen. Tegelijkertijd zou nu stoppen gegarandeerd een catastrofe worden, zo gehecht is hij aan zijn ‘vaste’ momenten. Het idee dat ik hem dat nu op zou leggen, geeft me al een schuldig gevoel. Ik heb er zelf trouwens ook geen last van, het staat met niet tegen, het gaat prima zo. Maar ja… hoe wil ik verder?

Ga ik zelf stoppen, of ga ik hém laten stoppen? De sociale druk om te stoppen stijgt, en de druk in mijn hoofd ook. Google draait overuren: wat is er bekend over autisme en borstvoeding. Het is zelfs inspiratie voor een artikel dat ik wil schrijven voor het kwartaalblad van de VBN. Want: stoppen autistische kinderen die borstvoeding krijgen überhaupt wel uit zichzelf? Hoe werkt het dan met een kind zelf laten stoppen?

verhaal-114-4.jpgIk ben inmiddels begonnen in het boek ‘Breastfeeding Older Children’ van Ann Sinnott. Want het idee dat ik straks een kind van zes aan de borst heb, dat staat me erg tegen. Zij geeft me een gedeelte van het zetje dat ik nodig heb. Ik lees anekdotes van moeders over de hele wereld, die hun (niet-autistische!) kinderen langer voeden. Ik lees over onderzoeken waarom dat wel of niet goed zou gaan. Een vriendin zei pas tegen me: waarom kijk je niet gewoon hoe het loopt, go with the flow, en zie maar waar het schip strandt?

En ineens valt het kwartje. Ik hóef nu nog helemaal geen knoop door te hakken over wat ik over drie jaar wel of niet doe! Al die moeders uit dat boek, met oudere kinderen aan de borst, die hadden dat vast niet al bij de geboorte gepland, dat langer voeden. Die zijn daar gewoon ingegroeid! Net als ik me met geen haar op mijn hoofd voor had kunnen stellen dat ik een driejarig kind zou voeden. Ik zou waarschijnlijk heel hard gelachen of met afschuw gekeken hebben als iemand me dat drie jaar geleden had verteld.

Er valt een last van me af.

Matthijs heeft zijn mama-drinken nog zó hard nodig, zou ik nu per se stoppen vanwege een toekomstbeeld wat me op dit moment niet aanstaat? Nee, ik heb besloten, ik ga gewoon door zoals ik de afgelopen tijd gedaan heb. En wie weet, over een jaar of drie, waar ik dan sta.

Lisette

Foto’s

  • Matthijs z’n eerste borstvoeding ongeveer anderhalf uur na z’n geboorte
  • Matthijs 1 jaar
  • Broertje Joas is geboren en nu samen de mamamelk delen!
  • Matthijs aan de borst op zijn derde verjaardag