Onze dochter is geboren als dysmatuur. Voor ons toen een totaal nieuw woord. We schrokken ervan, maar het bleek dat ze gewoon wat lichter was als ‘normaal’. Ze woog bij geboorte 2730 gr en viel af tot 2500 gr.. Ze was met 3 uur en 45 minuten geboren, best rap. Gelukkig maar want ze had in het vruchtwater gepoept.
Eenmaal geboren keek ze super sacherijnig en hadden wij als ouders zoiets van: ‘hmmmm hebben wij weer’. Later bleek waarom ze zo sacherijnig keek, ze had zeer waarschijnlijk meconium houdend vruchtwater in haar longetjes/buikje gekregen. En zeg nou zelf, dat lijkt u toch ook niks. De nacht hebben zij mij wakker gemaakt omdat ze ons meisje niet stil kregen. Een nacht niet geslapen dus.
En toen ging het even mis. Papa stond op het punt om te vertrekken om haar aan te geven bij de gemeente toen er melk uit haar neus en mond kwam, papa pakt haar op maar ineens werd ze paars en haar nekje stijf: stikken. Papa heeft dat gelukkig niet gezien, maar ik wel net als haar grote zus. Ik drukte op de paniek knop maar niks, dus met al mijn maandverbanden bij de bips als een gek rennen en roepen. Niet als een hysterisch iemand maar redelijk rustig want ik was me bewust van de aanwezigheid van mijn oudste dochter. Ze namen haar gelijk op de arm onderste boven mee en zogen haar helemaal leeg. Toen ze vertelden dat ze weer ok was, wilde ik dat toch echt met eigen ogen zien. Ons arme meisje lag helemaal leeggezogen op een tafel, wat kwam daar veel uit zeg. Ik snap nog steeds niet waarom ze haar niet hebben leeggezogen, want ze wisten dat ze in het vruchtwater had gepoept (bruin vruchtwater). Die nacht wederom amper geslapen natuurlijk! Met mij ging het in de kraamweek ook de verkeerde kant op want ik wou voor een trein springen, niet echt maar ik voelde me zó anders en leeg. Toen de verloskundige dat hoorde heeft ze ingegrepen en moest ik verplicht slapen, want dat had ik inmiddels ook amper gedaan.
De kraamweek verliep ook niet zoals we hoopten. Ons meisje huilde en spuugde ontzettend veel. Zeker omdat ze zo licht was: vreselijk onzeker. Achteraf vermoeden wij sterk dat ze honger heeft gehad. Maar ja als ze alles weer uitspuugt, wat bij mij weer vervelende beelden gaf, was dat geen pretje. In de kraamweek werd ons verteld dat ons meisje mogelijk het KISS syndroom zou hebben. Dit omdat ze niet aan de borst wou en wat bewegingen maakte die daarop lijken. Zit je dan met je hormonen ~knak~
Ik heb in mijn zwangerschap al gezegd als de borstvoeding niet wil lukken, ga ik kolven, geen discussie over mogelijk. Alsof het een voorgevoel is: het lukte natuurlijk niet. Ik mag in mijn bescheidenheid zeggen dat ik ervaring heb aangezien ik bij de oudste een jaar borstvoeding heb gegeven. Later werd mij bekend dat een dysmatuur soms de kracht niet heeft om uit de borst te drinken. Hadden we dat maar eerder geweten. Na veel proberen (met een verdrietige en boze meid en ik gefrustreerd) op allerlei manieren heb ik besloten het niet meer te proberen. Ik heb een 2-fase kolf aangeschaft en kolf alle voedingen af. In het begin was het nog op verzoek, maar dat werkte niet helemaal prettig met het kolven. Ik ben overgestapt naar vaste tijden voeden en dus ook vaste tijden kolven. Dit werkt ontzettend prettig en ons meisje krijgt toch alles binnen.
Mensen vragen mij weleens of ik borstvoeding geef of kunstmatige zuigelingenvoeding. Nou inmiddels is bekend dat ik totaal geen kunstvoeding geef. Als ik zeg dat ik kolf vragen ze hoe vaak of vragen ze of het is voor mijn werk. Wanneer ik ze vertel dat ik alles afkolf krijg ik verbaasde blikken. De maatschappij is dat niet gewend blijkbaar. Wat jammer is, is dat ze zelden vragen waarom dat is en soms pak ik mijn kans en leg het ze zelf uit.
Ik hoor van zwangere mensen om mijn heen dat ze borstvoeding drie dagen proberen en dat het pijn doet en dat ze dan maar stoppen. Ik vind dat zo ontzettend zonde, want het begin is soms ook niet leuk, daar weet ik alles van. Wanneer er wat rust is, is het juist super leuk om te doen. Ook daar weet ik alles van. Ik heb al zoveel dingen gehoord over vooroordelen van borstvoeding dat ik het weleens zonde vind dat mensen zich niet inlezen. Ik zou hangtieten krijgen: nou wanneer je zwanger bent krijg je die al en de borstvoeding zal daar niets aan veranderen. Of ik heb ook een keer gehoord dat ik de deur amper uit zou kunnen. Nou ik heb onze oudste dochter op de meeste gekke plekken gevoed en dat ging prima. Niks geen gedoe met flessen opwarmen of stress als de melkpoeder op is!
Nu ik alle voedingen kolf (vlak voordat onze meid voeding krijgt), geeft het mij soms ook de vrijheid even weg te gaan zodat iemand anders haar kan voeden. Dat is wel prettig, maar ik ben streng voor mezelf en ik kolf niks vooruit! Hoe verser hoe beter nietwaar.
In het begin was het tijdrovend maar inmiddels ben ik er zo aan gewend dat ik overal kan kolven. Wanneer ik de deur uit ga, moet ik bedenken of de kolf mee moet of niet.
Ik heb nooit opgegeven en hou vol en op deze manier krijgt onze meid alle belangrijke stoffen binnen die ze moet hebben. Ik heb me ook nooit vervelend gevoeld dat ze de borst niet wou, totaal niet. Het gaat erom dat ze het binnen krijgt en hoe is niet belangrijk.
Ik hoop dat mijn beknopte verhaal iedereen moed geeft door te zetten want borstvoeding is echt super handig en gezond!
Naschrift:
Ondertussen is mijn dochter bijna acht maanden en kolf ik nog steeds alle voedingen, tot haar eerste verjaardag wil ik dat blijven doen. Wellicht een positieve motivatie voor andere moeders 😉
En: wanneer iemand contact met mij wil dan vind ik dat ok. Ik heb dat namelijk best gemist toen ik in de onderstaande situatie zat.
Groetjes Stephanie