Beste redactie, vier jaar geleden heb ik onderstaande stuk ingestuurd. Graag stuur ik een update, welke jullie wellicht ook op willen nemen.
Groet, Maaike
Adriënne, lieve dochter,
Wat bijzonder is het om te ervaren hoe het is om langdurig borstvoeding te geven.
Dankzij jou wil en mijn lichamelijke mogelijkheden hebben wij samen vijf en een half jaar mogen genieten van het geven en ontvangen van borstvoeding. Deze week hebben we samen besloten dat het genoeg is. Ik heb in deze periode mogen ervaren hoe het is om een steeds groter wordend kind te blijven voeden. Dat je lijf melk blijft maken ondanks dat er wekenlang geen vraag is geweest. De ervaring dat je kind het drinken uit de borst ‘verleert’ maar een paar weken later weer ‘weet hoe het moet’, is heel bijzonder.
Van de week vroeg Adriënne op een lacherige manier of ze bij me mocht drinken, we trokken ons terug op haar kamer en het aanhappen lukte niet. Ik vroeg haar of ze nog wist hoe het moest, waarop ze aangaf het niet meer te weten, daarop besloten we samen dat het genoeg was geweest.
Rest mij te zeggen dat mijn omgeving mij steeds gesteund heeft in mijn bewuste keuze mijn kind te voeden tot zij het genoeg vond zoals de wereld gezondheidsorganisatie (WHO) adviseert.
Dank je wel Adriënne voor deze bijzondere ervaring, dank je wel lijf, dank je wel Kenniscentrum Borstvoeding.
Groeten, Maaike
___________________________________________________________________________________________________________
Sinds de geboorte van mijn zoon Olivier (febr. 2008) volg ik jullie website en haal er regelmatig informatie vanaf. Ik ben echt heel blij met jullie ondersteunende functie.
Olivier werd geboren middels een spoedkeizersnede en de borstvoeding wou maar niet op gang komen, mede doordat ik er echt op had gerekend dat ik dat kon doen. Zelfs bij de borstvoedingscursus werd er nauwelijks gesproken over de mogelijkheid dat het wel eens niet zou kunnen slagen (en als er wel over gesproken was had ik het waarschijnlijk niet gehoord).
Na veel gedoe met borstvoedingshulpsetjes, kolven, homeopatische middeltjes, vingerfeeding, consulten van de lactatiekundige en veel tranen kwam daar de tijd om te gaan werken. Ik heb Olivier gevoed tot hij zeven maanden was, het was echt een opgave maar ik wou per se minimaal een half jaar geven wat ik had (op één dag kolfde ik op mijn best 120cc).
Toen raakte ik zwanger van Adriënne en weer was ik vastberaden borstvoeding te gaan geven ook al zat het er natuurlijk in dat het niet volledig op gang zou komen.
Middels een keizersnede werd ook zij geboren maar ze mocht wel direct aangelegd worden. Bij thuiskomst bleek echter dat ze te veel afviel en er toch minimaal bijgevoed moest worden, gelijk begon ze te groeien. Ik dacht weer, minimaal een half jaar wil ik toch wel geven.
Gelukkig had ik nu langer aaneen gesloten ouderschapsverlof opgenomen, tot Adriënne vijf en een halve maand was, genoot ik ervan om samen met haar thuis te zijn.
Borstvoeding geven vond ik erg gemakkelijk zolang ik thuis was. Toen ik weer ging werken kolfde ik twee voedingen, een paar maanden later één, maar als ik thuis was gaf ik drie voedingen per dag. Nu is ze al elf maanden en we genieten beiden volop van de borstvoeding. Inmiddels kolf ik nu één week niet meer op mijn werk maar als ik thuis ben geef ik haar twee tot drie voedingen per dag, afhankelijk hoe vaak ze bij me komt om te drinken.
Ik ben zo dankbaar dat ik nu al zolang mag genieten van mijn dochter aan de borst terwijl ik de angst had dat het na een paar maanden zo ver teruggelopen zou zijn dat ik niet meer kon geven.
Nu vind ik het heel goed vol te houden en ook mijn omgeving steunt me in mijn keuze om nog te voeden, dat is heel belangrijk. Bovendien heb ik een buurvrouw waar ik goed mee kan opschieten die zelf een zoontje heeft van tweeën-een-half die ook borstvoeding krijgt, met vragen kan ik altijd bij haar terecht.
Dat is mijn verhaal, ik ben er echt trots op toch mijn beide kinderen borstvoeding te hebben gegeven ondanks de tegenslagen die ik heb gehad.
Groeten, Maaike