Tijdens mijn zwangerschap zei ik nog. Als ik nog borstvoeding geef als de kleine twee jaar is ga ik echt wel kolven, toch niet meer aan de borst?! Dat ik borstvoeding ging geven stond vast, een andere optie was er niet voor mijn gevoel. Maar we proberen wel de eerste drie maanden en kijk nog wel of ik ga kolven.
En daar was je dan. Om 17:28 uur was je geboren, maar aanhappen wilde je niet lukken. Na een moeizame nacht was daar eindelijk in de ochtend de eerste echte voeding! Wat was ik blij. Snel volgde flinke stuwing waar ik verder geen last van had alleen dat die gigantische meloenen behoorlijk in de weg konden zitten. Ook had ik nog geen zoogcompres uit de verpakking hoeven halen, de melk komt alleen als de kleine man wil drinken.
Toch bleef aanhappen lastig en je was een ongeduldig ventje. Na twee dagen en nachten klungelen, tepelhoedjes in huis gehaald en de voedingen gingen voort goed. Alleen moesten mijn tepels even wennen aan jouw zuigkracht en een paar tepelkloven te pakken. De pijn bleef en werd iedere week erger. Na een bezoekje en thuisbezoek van een lactatiekundige was zijn hap voort helemaal goed dat we zonder tepelhoedjes verder konden, alleen spruw was de rede voor de pijn. Weekje zalfje smeren en jij een vies geel toetje na de voeding en mama kon volop gaan genieten. Voor even…
Met tien weken begonnen jouw regeldagen en met twaalf weken was ik ongesteld. Een gigantische dip van 2,5 week met bijna non stop voeden. Voor deze ene keer zijn we tussendoor gaan wegen bij het consultatiebureau, want ondanks je gewoon jezelf was wilde ik zeker weten dat je niet zou afvallen. Inderdaad maar 70 gram aangekomen in twee weken tijd. Meteen volgde het advies om te gaan bijvoeden. Bijvoeden?! Ik zit in een gigantische dip, natuurlijk is hij ‘te weinig’ aangekomen. Aanleggen aanleggen aanleggen en nog eens aanleggen. En inderdaad: twee weken later bij de normale afspraak had je het dubbel en dwars ingehaald. Mama had weer genoeg melk, maar je slapen ging steeds slechter. Verborgen reflux leek de boosdoener. Een korte periode van medicijnen was genoeg om te zorgen dat je daar geen last meer van had. Inmiddels kon je clusteren als de beste dus dat was maar goed ook.
Mama gaat weer aan het werk en had allang besloten dat we in ieder geval een half jaar gingen halen. Kolven ging op zich goed, hoewel er geen voorraad in de vriezer lag dus opa en oma voorzichtig om moesten gaan met de melk. Heel af en toe misschien net een 10-20 cc te weinig gehad, maar je hebt nooit onnodig gehuild.
Echter werd het slaapprobleem steeds erger. Dan toch te weinig melk? Mijn menstruatie hielp ook niet echt mee met een maandelijkse dip in de productie. Een poosje een papje van kunstvoeding geprobeerd. Had mama even rust in de avond en konden we te weinig melk uitsluiten. Inderdaad daar lag het niet aan, want ‘gelukkig’ veranderde er weinig. Ook was ik na vijf keer die maandelijkse dip zo beu dat de minipil dit euvel had verholpen.
De tijd vliegt voorbij en voeding in stukjes wordt een nieuw hoofdstuk. Spannend hoor. Voor de kleine man en voor mij. Hoe ga ik mijn gevoelige productie op peil houden? Krijg je wel genoeg binnen? Zoals met alle fases vind je overal vanzelf je draai in en dus ook met vaste voeding. Door je kleine hap tijdens het eten begin ik toch te twijfelen… misschien toch een te strak lipbandje? Voordat ik de knoop hoefde door te hakken om er iets aan te laten doen, had hij al in een enthousiaste bui zelf dat euvel verholpen. Met dank aan borstvoeding na twee traantjes weer kunnen lachen. Nu voelde ik ook je tandjes niet meer tijdens het voeden en jij kon nu nog beter genieten van vaste voeding.
Hoewel ik toch even twijfels had of de vaste voeding wel genoeg vlotte, kwam daar na je ongelukje met je lipbandje flinke veranderig in. Inmiddels eet… uh… vreet je flink wat weg en drink je zo’n vier keer per dag bij mij met slokjes ‘s nachts, want ‘s nachts blijf je voeding nodig hebben. Dankzij borstvoeding komen we beide nog aan aardig wat nachtrust. En hoelang we doorgaan? Zolang we daar zin in hebben. Zou het zo wie zo niet over mijn hart kunnen verkrijgen om je nu je nachtelijke slokjes af te pakken. Eerst goed slapen en dan kijken we wel verder.
Ons eerste jaar in vogelvlucht. We hebben veel te voortduren gekregen, daardoor o zo trots dat we 1 jaar hebben mogen volmaken. Mindere tijden leken een eeuwigheid te duren, maar nu ik het zo opschrijf, weet ik zeker dat ik nog een hoop vergeten ben. Allemaal dankzij het borstvoedingsforum, want door de steun en júiste adviezen daar heb ik iedere tegenslag en onzekerheid overwonnen.
Die tevreden glimlach, de troost die je vindt als je je weer eens gestoten hebt, weer in slaap kunnen vallen als je overstuur wakker wordt. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen, want borstvoeding geven is iets magisch. Niet te omschrijven als je het zelf nooit gegeven hebt. Zelfs niet als je borstvoeding geeft. Beeld je de tevreden glimlach in van je kleintje in na een voeding, slokje troost of slaapmutsje en voel pure liefde, geluk, verliefdheid en trots door je heen gaan.
Gerrianne