Waarom schrijf ik deze inzending voor het weekverhaal. Om met jullie te delen hoe mooi het is om te voeden, om te kunnen genieten van knus, warm, liefdevol contact met je kindje. Het kindje dat negen maanden in je buik zat. En dat nu al langer dan negen maanden tegen mijn buik ligt om te drinken, te knuffelen en te tutten.
Het heeft me verwonderd hoeveel meer het voeden betekent voor je kleintje. Het is een vertrouwd plekje dat troost bied en ik vind het dan vooral in de nachten een zege om de borst te kunnen aanbieden in plaats van rondlopen met een kind dat al het maximum aantal flesjes heeft gehad.
Maar het is niet allemaal vanzelf gegaan en daarom schrijf ik ook deze inzending. Niet om op te scheppen, iemand bang te maken, te motiveren of te demotiveren want de keuze voor borstvoeding is een keuze die je zelf moet maken. Met je hoofd, kun je jezelf voorbereiden en voorzien van goede informatie en begeleiding, maar vooral met je hart moet je kiezen voor de borstvoeding geven (of niet).
Toen onze dochter twee weken later dan gepland na een lange bevalling van 23 uur werd geboren, was ik erg trots en in de wolken dat dit kleine mensje na zo’n bevalling toch helemaal zelf de borst zocht. Ik voel me nog altijd verliefd en een echte softie als ik aan dat moment terugdenk. Ze wist helemaal uit zichzelf wat ze doen moest en waar ze moest zijn. Toch kwam er na een klein uurtje nog eens verpleging langs om onze kleine nog eens aan te leggen en wat bij te voeden. Ze was net boven de vier kilo grens en moest bijvoeding in verband met haar suikerwaarden. Dat ze onsuccesvol borstvoeding dronk is helaas niet tijdig geconstateerd door het spuitje bijvoeding dat zonder pardon naast mijn tepel in haar drinkende mondje werd gedaan. Gelukkig is dit het enige spuitje bijvoeding gebleven en konden we ons de daarna volgende 36 uur redden met voeden met een lepeltje en met de hand kolven. We hebben veel geoefend met aanleggen en moesten haar erg motiveren. Wat ik niet wist is dat baby’s in de buik ook oefenen om bij de geboorte te kunnen drinken.
Onze vliegende start had niet tot een succesvolle eerste voedingsperiode geleid. Ons kleintje vroeg veel en vaak om de borst maar kreeg niet genoeg binnen. Aanhappen ging moeizaam en ze drukte mijn tepels fijn tot kloven. Het voeden begon pijn te doen. De kleine meid was nog niet gezakt in gewicht maar kwam ook niet aan. Onze lieve kraamhulp haalde alles uit de kast, en ik kreeg extra uitbreiding op de kraamuren om ons op gang te helpen. Het was het onderbuikgevoel van de kraamhulp dat de doorslag gaf, deze kleine meid gaat het niet van zichzelf leren en een lactatiekundige werd de dag voor kerst nog ingeschakeld. De lactatiekundige bevestigde ons vermoeden van een te strak tongriempje. Iets waar op borstvoeding.com ook veel te lezen valt. Het klieven viel erg mee en de kleine meid hapte gretig.
Dat ze al die tijd in de buik geoefend heeft met een ‘verkeerde drinktechniek’ was te merken: ook nu kon ze beter maar nog niet altijd effectief genoeg drinken. Ik had gelukkig allerlei hulpmiddelen in huis en probeerde samen met de kraamhulp een tepelhoedje. Wat een uitvinding, onze kleine meid dronk krachtig en effectief, was minder snel moe. Ze kreeg zoveel melk binnen dat het naast haar mondje liep en ze dronk zowaar tevreden in plaats van onrustig.
Aan alle kanten op internet en in real life werd ik gewaarschuwd voor het tepelhoedje. Het was niet goed voor je productie, langer dan twee à drie weken gebruiken, is niet aan te raden. Al die tijd voelde ik in mijn achterhoofd de stress en de druk om te blijven oefenen zonder tepelhoedje en kon ik minder genieten van de succesvolle voedingsmomenten.
Inmiddels had de kleine meid spruw, waarschijnlijk doordat het tepelhoedje niet na iedere voeding is uitgekookt maar alleen met een sopje was gewassen. Als tip kan ik dus meegeven koop er gewoon een stuk of zes en was en kook die na gebruik grondig uit. Nu hadden we dus spruw en met het voeden met een tepelhoedje dus twee ‘problemen’. Drie weken gedonder met spruw en een middeltje van de dokter, clusteren en oefenen met happen later was ze wel enorm gegroeid, konden we als ze eenmaal goed dronk enorm van elkaar genieten en waren we niet van plan om op te geven. Toen de spruw verdween en de clusterperioden voorbij waren, kwam er een ritme in ons leven en toen de kleine lekker groeide, durfde ik ook gewoon mijn moedergevoel te volgen.
Ik blijf lekker voeden met tepelhoedje was wat ik besloot. We waren allebei gefrustreerd van al het oefenen. Ik schafte nog zes stuks aan en met twaalf tepelhoedjes en negen voedingen op een dag kwamen we prima uit met wassen of uitkoken.
Inmiddels is mijn dochter tien maanden en drinkt ze vier à vijf voedingen met hoedje. Ze kan zowaar soms ook zonder hoedje drinken maar dit is pas sinds een paar weken zo. Ook nu lukt dit alleen op momenten dat we er allebei voor gemotiveerd zijn en vooral niet gefrustreerd. En ook in de nacht hapt ze nu soms op de automatische piloot goed aan zonder hoed.
Wat ik met deze inzending wil meegeven is dat niet ieder geval van voeden met een tepelhoedje leidt tot productieproblemen of andere struikelblokken. Een tepelhoedje was de simpele oplossing om samen al tien maanden buik aan buik van elkaar te kunnen genieten wat een mijlpaal! Hopelijk kunnen we nog lang samen van deze bijzondere voedingsmomenten genieten.
Michelle