Tijdens de zwangerschap wist ik al dat het niet makkelijk zou worden. Ik heb diabetes type 1 en borstvoeding is dan al iets problematischer. Maar ik was supergemotiveerd. Las een borstvoeding boek, deed een borstvoeding cursus en was ook vastbesloten twee weken voor de bevalling (de bevalling zou worden ingeleid) te gaan kolven zodat mijn baby direct na de geboorte wat colostrum zou kunnen krijgen (in verband met een te lage bloedsuiker bij de geboorte door mijn diabetes).
Maar alles liep anders. Met ruim 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met bloedverlies en zwangerschapsvergiftiging. Kolven bleek niet te kunnen want zij hadden geen vriezer en ik geen partner die het naar en van huis zou kunnen brengen. Twee weken lag ik daar angstig en veel alleen. Toen ik steeds zieker werd en ik een HELLP ontwikkelde, werd er besloten tot een spoedkeizersnede. Mijn bevallingsplan met veel huid-op-huid contact en vaak aanleggen ging het raam uit en ik mocht een blik op mijn dochtertje werpen voor ze met haar wegrenden.
Net vijf pond was ze en gelukkig gezond. Haar eerste voeding was kunstvoeding. De eerste dagen kon ik haar nauwelijks vasthouden en niet zelf pakken. De HELLP werd nog niet beter en de keizersnede was niet zonder complicaties gegaan.
Ik voelde me doodziek en was alleen maar bezig met fingerfeeden, kolven en bijvoeden met een cupfeeder.
Een half uur kolven leverde tussen de 2 en 5 milliliter op en was niet genoeg voor mijn baby die snel afviel. Ze hapte wel aan maar dronk niet omdat ze voortdurend sliep. De verpleging kwam met tips, of zei dat ik het niet goed deed: ‘je tepels zijn niet goed, je moet een tepelhoedje proberen’, maar ik was er van overtuigd dat Rosa gewoon te moe was om te drinken.
Toen ik naar huis mocht, heb ik meteen een lactatiekundige gebeld. Ik zat nog steeds in het slopende ritme van aanleggen, fingerfeeden, bijvoeden en kolven. Iedere voeding duurde een uur of langer waardoor ik maar kort de tijd had tussen voedingen.
De lactatiekundige keek het aan en zei: stop maar met fingerfeeden en aanleggen. Wel kolven en veel huid-op-huid contact maar geef de voedingen maar uit een fles. Ze moet eerst aansterken want ze heeft gewoon de kracht niet om te drinken. Bel maar terug als ze zwaarder is en dan gaan we kijken hoe dat gaat.
Hierdoor duurden de voedingen korter waardoor ik iets meer rust had maar bij lange na niet genoeg. De lactatiekundige is vier keer geweest. Heeft veel tips gegeven maar zei de laatste keer dat ze kwam: ‘Je kunt er misschien beter mee stoppen. Je gaat er aan onderdoor.’ Het ging op dat moment ook nog helemaal niet goed met mij en ik was volkomen uitgeput.
Rosa was toen ruim drie weken en per keer kolfde ik 20 milliliter en daarnaast kreeg ze kunstvoeding. Maar er was een lichtpuntje! Rosa begon ook te drinken als ik haar aanlegde! Ze hield het een paar minuten vol per keer. Dat gaf mij genoeg moed om toch, tegen de adviezen in, door te zetten. Ik wilde zo graag borstvoeding kunnen geven!
Ik besloot het anders te doen. Ik had nog steeds het idee dat Rosa weinig energie had en daarom slecht dronk. Dus besloot ik haar eerst de fles te geven en daarna pas aan te leggen. En dat werkte! Ze dronk! Na iedere voeding kolfde ik. Dat bleef weinig maar ik hield vol.
Na een tijdje besloot ik te proberen om de nachtvoedingen alleen de borst te geven. Voor een alleenstaande moeder is het behoorlijk zwaar om ‘s nachts een fles met voeding klaar te maken in de koude keuken terwijl je baby ligt te huilen.
Dat werkte! Ik stopte ook met ‘s nachts kolven. Ik besloot steeds kleinere flesjes te geven vooraf aan de borstvoeding en Rosa bleef tevreden. Tussendoor legde ik haar extra aan en ik bleef ook kolven. Uiteindelijk besloot ik geen kunstvoeding meer te geven maar nog wel de gekolfde melk te geven met het flesje.
Doordat mijn productie laag bleef moest ik vaak aanleggen. Soms wel 24 keer per dag. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat mijn productie bleef hangen. Rosa was inmiddels negen weken en ik was uitgeput.
Zodoende ging ik met de informatie van borstvoeding.com naar de huisarts voor Domperidon. Hij wist niet dat het een optie was maar wilde het wel voorschrijven. Het werkte na een paar dagen en we konden terug naar twaalf voedingen per dag, en toen tien en toen acht.
Nu is ze ruim acht maanden en krijgt zo’n zes borstvoedingen per dag. Ze heeft haar groeiachterstand helemaal ingehaald en doet het ontzettend goed. En iedere dag ben ik nog blij dat ik haar borstvoeding mag geven. We zijn een team!
Judith
NB fotocredits: Anouk Pross
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw verhaal!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.