Vrijdag 9 maart 2007, acht uur ‘s avonds. Iets meer dan zeven uur na de geboorte heeft ons lief klein zoontje eindelijk zin om te drinken. Ze hadden hem naar lokale gewoonte bij de geboorte niet op de buik gelegd en al helemaal niet laten aanleggen (de placenta krijgen ze er hier ook ‘makkelijk’ uit door nog eens hard op de buik te duwen). Daarna, ondanks de melding van de kinderarts dat hij het perfect deed en onmiddellijk bij me op de kamer mocht, hadden ze kleine Matthias toch nog een goede twee uur in een warmtebedje gelegd, waarna hij uiteindelijk twee tot drie uur later in een diepe slaap bij mij gebracht werd. De borst interesseerde hem geen beetje, hoe ze ook op z’n wangetjes tikten en z’n mondje open probeerden te houden.
Maar ik was voorbereid, en ‘ze’ zouden er niet in slagen om me de borstvoeding af te nemen. Ik heb geduldig gewacht, altijd vaag gereageerd als ze kwamen vragen of hij al gedronken had, en om acht uur ‘s avonds werd Matthias eindelijk wakker en hapte hij meteen naar de borst. Z’n eerste maaltijd en onmiddellijk aan beide kanten een kwartiertje gedronken! Om daarna weer heerlijk lang te slapen. Pas de volgende ochtend om tien uur had hij er weer zin in.
De verpleegsters had ik telkens gezegd dat alles goed ging, want ik wist hoe snel ze hier flesjes en zelfs sondevoeding geven. Maar net toen om tien uur kwam de kinderarts kijken of alles ok was en of we naar huis mochten: of ik dus eventjes kon stoppen met voeden? Daarna had Matthias natuurlijk geen zin meer, maar ik had tijd en vertrouwen, hij zou wel drinken.
Eens thuis lukte het wel weer, en van toen af aan steeds vaker. De eerste weken en maanden dronk hij vaak om het anderhalf uur, en pas tegen het half jaar kwam daar al eens drie uur tussen, maar dat bleef en blijft een uitzondering. ‘s Nachts was Matthias een even fervente drinker. En nog altijd. Matthias drinkt volledig op verzoek, kent het woord schema niet en vindt het helemaal niet erg als hij nog maar een half uurtje geleden ook al een slokje gedronken heeft. Rapley is maar traagjes op gang geschoten en loopt ondertussen wat vlotter, maar sowieso volgt als toetje altijd nog de borst. En daarna weer als tussendoortje. Of troost. Of knuffel. Of slaapmutsje.
Zondag 9 maart 2008, acht uur ‘s avonds. Vandaag hebben we Matthias’ verjaardag gevierd met een uitstapje naar een rustig strandje en een lekkere vismaaltijd (waar Matthias gretig van meegegeten heeft, net als van de taart later). ‘s Avonds rond zes uur was hij al heel moe en hebben we hem maar onmiddellijk een badje gegeven, maar daarna had hij nog geen zin om veel te drinken (en te gaan slapen). Na een korte voeding was hij weer helemaal fris en ging ik dus maar terug naar de woonkamer met ons feestvarken, waar hij nog genoten heeft van de extra aandacht.
Tot hij opeens toch te moe werd en ik hem meenam naar onze kamer voor z’n slaapmutsje. Ik zette me in m’n gemakkelijke stoel en keek toevallig op m’n horloge. zeven uur lokale tijd. Acht uur in Mexico City. Exact één jaar geleden dronk Matthias voor ‘t eerst. Ondertussen is hij 25 cm groter en zo’n 6.5 – 7 kilo zwaarder, ondertussen kan hij kruipen, zitten, zich rechttrekken, ondertussen brabbelt hij van alles en begrijpt hij zowel mama (Nederlands) als papa (Spaans) goed. Ondertussen eet hij flink met ons mee, helemaal zelf, geniet hij ervan om boekjes te ‘lezen’ en speelt hij de hele dag door. Zolang hij maar af en toe kan gaan bijtanken bij mama. Exact één jaar al geniet hij van mama’s melk. Exact één jaar geniet mama van Matthias’ melk. En we gaan nog lang niet stoppen!!!
Bianca
ps: met een foto van toen Matthias vijf weken was en er een voldane lach op z’n gezichtje kwam na de voeding en een foto van Matthias die bijna één jaar is en nog altijd geniet van mama’s melk.