1 jaar en 1 dag geleden konden we haar eindelijk zien, vasthouden, ruiken en knuffelen, ons lieve kleine meisje Noor!
Veertien dagen na de uitgerekende datum, na net een afspraak met de gynaecoloog te hebben gemaakt om te worden ingeleid, besloot de kleine dame zelf toch de boel maar in gang te zetten! Mijn Grote Dikke buik ging rommelen dus met de vluchtkoffer en lege maxi cosi in de hand reden we naar het ziekenhuis, vastberaden om alleen maar met een gevulde maxi cosi thuis te komen!
En ja hoor, de volgende ochtend, 18 februari 2009 om 8.30u was ze er (ik zal jullie een beschrijving van de 12 uur die daarvoor liggen besparen)! Eindelijk kon ik die voetjes zien waarmee ze me al die maanden had zitten trappen en na een half uurtje dronk ze al gretig haar eerste slokjes ‘mama-drinken’.
Al tijdens de zwangerschap had ik een paar keer met mijn man gesproken over het feit dat ik dolgraag borstvoeding wilde geven. Nog niet eens zo zeer omdat het zo supergezond is, maar vooral omdat het mij zo ontzettend natuurlijk leek. In onze vriendenkring werd er alleen maar bewust gekozen voor flesvoeding, omdat de man dan ook een band kon opbouwen met zijn kind. Alsof een man alleen maar een band met zijn kind krijgt door het de fles te geven… Natuurlijk kende ik ook de vervelende verhalen over borstvoeding, ontstekingen, spruw, tepelkloven. Mijn besluit was dan ook uiteindelijk om het in elk geval te proberen, als het dan niet van harte ging en ik of de kleine zou zich er vervelend bij voelen, dan zou ik ermee stoppen. Mijn man stond daar helemaal achter.
Maar vanaf het allereerste moment ging het fantastisch. De bevalling vond ik heftig en zwaar, maar die kleine meid vond ik fantastisch en de borstvoeding vond ik inderdaad precies zo natuurlijk en iets instinctiefs als ik had gedacht (en gehoopt)! De avond voor de eerste nacht vertelde de verpleegster dat Noor om vier uur weer gevoed zou moeten worden. Alsof ze het wist hoorde ik om kwart voor vier een piepje uit die kleine wieg komen. Het was borstvoedingstijd en zonder nadenken plukte ik haar uit de wieg, legde haar aan en begon ze gulzig te drinken. Om vier uur werd er op de deur geklopt. De verpleegster kwam zachtjes binnen en fluisterde dat het tijd was voor Noor haar voeding. In het donker had ze niet gezien dat Noor inmiddels al zeer tevreden bij mij lag te drinken. Hulp was niet nodig, het ging werkelijk waar als vanzelf! En ik vond het fantastisch! Mijn man lag naast ons op de stretcher heerlijk te slapen, uitgeput van de vermoeiende nacht ervoor, en Noor en ik genoten van ons intieme momentje samen.
Ik merkte wel al vrij snel dat voeden op verzoek voor mij niet werkte, ik werd daar zelf veel te onrustig van. Helaas kwam Noor in haar tweede week in het ziekenhuis te liggen, waar ze aan de antibiotica moest. In die periode kreeg ze dus gekolfde melk. Toen ze na drie dagen weer thuis kwam, moest ze elke zes uur antibiotica hebben. Hierdoor kwam ze op een schema te zitten dat ik meteen koppelde aan de borstvoeding. Dat werkte heel goed, voor haar en voor mij!
Natuurlijk heb ook ik het afgelopen jaar wel momenten gehad waarop ik dacht ‘ik ga afbouwen’. Mijn streven was eerst om door te gaan tot ze drie maanden was, mijn toen mijn contract niet werd verlengd en ik noodgedwongen (maar ook erg fijn) langer bij Noor thuis bleef, verlegde ik de grens naar zes maanden. Maar toen ging ze steeds meer vast voedsel eten en gaf ik haar nog maar drie keer per dag de borst. Dat was heel goed te doen! Na acht maanden thuis ben ik weer gaan werken. Ik werk nu drie dagen per week.
De dagen dat Noor naar de opvang gaat krijgt ze alleen ‘s ochtends en ‘s avonds borstvoeding. Op de overige dagen mag ze bij mij drinken wanneer ze dat wil en de rest van de tijd drinkt ze vruchtensapjes en eet ze brood, fruit en warm eten.
Ze lust alles (ik eet zelf ook zoveel mogelijk gevarieerd, zodat ze ook via mij aan de verschillende smaken went), maar mamamelk blijft op momenten favoriet.
Vooral als ik thuis kom van mijn werk wil ze altijd even ‘mama-snuffelen’, echt drinken is het dan niet altijd, maar het zijn een paar slokjes om mama weer even helemaal voor zichzelf te hebben.
Maar wat gaat zo’n jaar snel, ik weet nog dat ik stond te juichen, de eerste keer dat ze met haar handje een beestje vast greep, of toen ze haar tong uit stak of bij haar eerste glimlachje! Of toen ze de wereld begon te ontdekken door te rollen, te tijgeren en later te kruipen!
En nu: ze stapt door de kamer alsof het niets is, bepaalt zelf wel of en wanneer we haar mogen knuffelen en snapt dat als ze bloemetjes ziet ze eraan kan ruiken!! Wow! Onze kleine meid is nu geen klein baby’tje meer maar een echte ‘grote’ dreumes!
Maar ‘s ochtends en ‘s avonds is ze weer even mama’s kleine meisje. ‘s Ochtends als ze tussen ons in ligt in het grote bed en bij mij haar ontbijtje drinkt. En ‘s avonds als we voor het lezen van Jip & Janneke lekker samen op de stoel zitten en zij haar laatste slokjes ‘mama-drinken’ van de dag neemt! Soms mag aap ook een slokje drinken en zit Noor er de bijbehorende smakgeluidjes bij te maken, prachtig toch? Heerlijk om haar dan nog weer even helemaal bij me te hebben en samen te kunnen genieten van het moment.
Helaas wordt daar door de omgeving soms heel anders over gedacht. Steeds vaker krijg ik de vraag ‘wanneer stop je er toch eens mee?’ en ‘geef je nou nog steeds borstvoeding?’. Ja dus! En ik ben er trots op ook!
Zolang Noor en ik zo intens genieten van die intieme momenten samen zie ik geen reden om te stoppen! Ik kijk er nu zelfs naar uit dat ze er letterlijk om kan gaan vragen: ‘mama, mag ik mama-drinken?’. Geweldig lijkt me dat!
Wie had dat gedacht, 1 jaar en 1 dag geleden?!
Monique