Steeds als ik op deze website kom lees ik de verhalen. Verhalen die me vaak helpen om door te zetten als het moeilijk is. Het enige verschil in deze verhalen en mijn verhaal is, dat het einde anders is. En daarom hoop ik dat jullie mijn verhaal er neer zouden willen zetten.
Want om eerlijk te zijn: ik vind borstvoeding helemaal niks. Mijn oudste heeft het zes maanden gehad, en mijn jongste zit nu zeven maanden aan de borst. Dat blijf ik voorlopig nog wel even geven. Niet omdat ik het zo leuk vind, zo romantisch of zo fijn… Ik doe het omdat het goed is.
In mijn eerste zwangerschap bereidde ik mij goed voor op de borstvoeding. Ik was vastbesloten om de zes maanden exclusief borstvoeding te halen, en ik zag teveel mensen die zich niet goed voorbereidden en binnen drie weken opgaven. Dat zou mij niet overkomen.
Mijn bevalling was de hel op aarde. Het duurde 36 uur, met zes uur persweeën en als klap op de vuurpijl een gebroken stuit. Ik was zo moe dat ik mijn dochter drie minuten vast heb gehad en haar toen aan mijn man heb moeten geven omdat ik haar niet wilde zien en niet kon vasthouden van vermoeidheid. Ik was boos op haar, ze had me verschrikkelijke pijn bezorgd, ik wilde dat kind niet. Ik was niet blij, niet gelukkig en voelde me totaal geen moeder.
En toen begon het borstvoedingsfeestje. Ik was totaal uitgeput, had verschrikkelijke pijn aan mijn stuit, maar mijn dochter moest eten. Iemand anders heeft haar zomaar aangelegd, zonder te vragen. Dat vond ik niet fijn, en het gebeurde ook nog verkeerd. Mijn dochter zoog de sterren van de hemel en de blaren aan mijn tepels. Wat een pijn!
Ik was te moe en verdrietig om er aandacht aan te kunnen geven. Ik heb een kolfmachine gevraagd zodat ik niet nog eens aan hoefde te leggen met die helse pijnen en ze hebben mijn dochter op de cupvoeding gezet. Kunstmatige zuigelingenvoeding wel te verstaan, geen borst, want ik had zoveel stress dat er zelfs geen colostrum uit mijn borsten kwam.
Eenmaal thuis pakte de kraamverzorgster goed door. Tepelhoedje, sondeslangetje, kunstvoeding en kind aan de borst. Hatseflats. En kolven maar! En ja hoor, daar kwam het: 10 ml, 20 ml, 50 ml… maar al gauw was het zo erg dat ik 180 ml kolfde in nog geen vijf minuten, en dan was alleen nog maar de ergste stuwingsspanning eraf! Mijn borsten zaten nog tjokvol melk! Wat een ellende! Maar ik was vastbesloten, ik gaf niet op! Dit was eerder mijn trots dan mijn moedergevoel, want moedergevoel, dat had ik niet. Ik sliep de hele dag, kolfde de tijd dat ik wakker was, en heb geen luier verschoond in de tijd dat mijn kraamverzorgster er was.
Toen kreeg ik borstontsteking tot en met. Ik heb vier dagen 40 graden koorts gehad. Ik heb alle houdingen geprobeerd om de melk maar uit mijn borsten te krijgen. Liggen, zitten, rugby, op handen en knieeen, ondersteboven, alles… Ik heb gehuild toen de kraamverzorgster weg moest, want ik wilde niet dat ze weg ging. Overal melk, ik doodmoe, en een kind waar ik boos op was!
Later begreep ik dat ik een postnatale depressie had. Al die tijd heb ik stug doorgevoed, doodmoe en ongelukkig, maar ik moest en zou… Ik kan me bijna niets meer herinneren van die tijd. Alleen dat ik ziek was, heel ziek. En verdrietig en moe. Ik weet niet meer wanneer mijn dochter wat voor het eerst deed, hoe hard ze huilde, of ze wel huilde, of ze vrolijk was, of ze contact met me maakte. Maar borstvoeding heb ik gegeven.
En toen kwam de viermaandendip. Borst wel, borst niet, krijsen, blèren, jammeren. En ik heb opgegeven. Ik ben overgestapt op kunstvoeding en het afbouwen kunnen rekken tot zes maanden. Wat een opluchting om ervan af te zijn!
Ik heb nooit van de borstvoeding genoten. Bovendien was ik veel te veel afgevallen. Zodra ik stopte voelde ik me weer energiek, maar die kilo’s, daar kon ik naar fluiten.
Ik was vastbesloten: dat deed ik niet nog eens!
Maar toen werd ik weer zwanger. En toen bedacht ik me hoe irritant het was om flesjes te moeten doen. Dat je dan ‘s nachts met een krijsend kind eerst moet wachten tot het water warm is. En hoe handig het is om altijd voeding bij je te hebben. En toen ik las hoeveel geld kunstvoeding ook al weer kost dacht ik: ‘Ja dag, dat doe ik dus niet als het ook gratis kan!’
Dus toch maar weer proberen. Op aanraden van een kennis heb ik nog tijdens mijn zwangerschap een fantastische lactatiekundige ingeschakeld. Zij vertelde me dat ik dus gewoon gigantische overproductie had, en heeft een plan opgesteld.
Mijn tweede dochter is na een ingeleide bevalling in het ziekenhuis redelijk vlot geboren, en dit keer was het moedergevoel er wel direct. Wauw, wat een cadeau, nog een dochter! (Ik ben inmiddels namelijk helemaal stapel op mijn oudste, dus dat is helemaal goed gekomen)
En het opgestelde plan trad in werking. Ik heb in het ziekenhuis uiteraard een aantal keer op mijn strepen moeten staan, dat we het deden zoals in het plan en niet anders, maar dat kon ik deze keer wel aan. Afgezien van een paar paniekbuien omdat ik het zo verschrikkelijk eng vond na de vorige stuwingservaring ben ik de stuwing zonder horten of stoten doorgekomen.
De viermaandendip kwam en ging (en er kwam geen kunstvoeding deze keer!)… Reflux kwam en bleef.
Ze heeft een maand lang alleen maar gehuild tot ik gek werd.
Ze bleek KISS te hebben met alle gevolgen van dien.
Tanden kwamen, en ze bijt helaas nog steeds.
En nu is mijn jongste zeven maanden, een lief meisje dat graaaaag borsten lurkt en liefst alle slaapjes bij mama doet. En hoe lief ik haar ook vind en hoe geweldig veel ik ook van haar hou; genieten van de borstvoeding? Nee, dat doe ik weer niet. Ik vind het nog steeds gewoon helemaal niks, die borstvoeding. Ik ben moe, val weer harder af dan zou moeten, heb al vele malen de verleiding bijna niet kunnen weerstaan om te stoppen. Maar dan denk ik (echt waar!) aan hoeveel geld ik bespaar en denk ik: ‘pff, hoeveel is een jaar nou eigenlijk op een mensenleven?’ Dat beetje afvallen? Die vermoeidheid? De slaap die ik veeeel minder krijg omdat m’n kind graag bij mama lurkt ‘s nachts? Nee, daar doe ik het niet voor, ik ga door! En ook toen ik weer zwanger bleek te zijn (inmiddels niet meer … ), en m’n meisje hevig protesteerde over de verandering van mijn borstvoeding. Ik ga gewoon door.
Ik vind borstvoeding helemaal niet romantisch, leuk of wat dan ook. Mijn dochter trekt aan mijn tepels, krast in m’n borsten en ze weigert tegenwoordig mijn linkerborst en wil alleen nog maar rechts. Dus ik loop scheef, met 1 enorme borst en 1 inimini.
Ik ben moe… ik ben doodmoe. Ik wil gewoon slapen en m’n man uit bed sturen om eens een voeding te geven. En dat kan niet.
Maar het is handig, borstvoeding. Als mijn dochter overstuur is kan ik haar altijd troosten. Daar kan geen fles tegenop.
Als ze we ergens vast komen te zitten, heb ik altijd eten bij me. Ik heb al gevoed in de auto, in een autogarage (zie foto) toen mijn auto dood ging naast de pinupfoto’s (altijd leuk), op het treinstation (zie foto), in de trein, in de bushalte…
En dan is ‘t toch wel makkelijk.
Maar leuk? Nee. Genieten? Zelden.
Dus dit verhaal is voor alle vrouwen die zich niet kunnen herkennen in het romantische einde dat hier veel geschetst wordt. Soms is borstvoeding niet leuk, en dat wordt het soms ook nooit. Maar dat betekent niet dat je hoeft te stoppen. Als ik alleen maar in mijn leven doe wat ik leuk en makkelijk vind, word ik erg egoistisch. Ik ben geen voorstander van de opmerking: ‘als het wel/niet goed voelt moet je het wel/niet doen.’
Ik moet doen wat goed is.
En borstvoeding is goed, het beste, voor mijn kind.
En dus geef ik het.
Inge