Na 42 weken zwangerschap van m’n eerste werd op de laatste dag om vier uur in de middag thuis door de verloskundige mijn water geprikt in de hoop dat ik verder zou ontsluiten en de weeën dan toch nog zouden starten. Ik wilde namelijk heel graag thuis natuurlijk bevallen in bad en misschien lukte het dan nog net op de 42 weken grens. Het lukte! Het vruchtwater was helder en ongeveer een half uur later begonnen de weeën en zijn we het beval bad vast klaar gaan zetten.
Helaas 24 uur flinke weeën verder bleef ik al uren hangen op vijf cm, en moest ik op aandringen van de verloskundige toch nog naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik aan een infuus wee-opwekkers gelegd, en kreeg ik kort daarna ook een ruggenprik omdat de weeën niet meer te hanteren waren. Vervolgens heb ik nog twaalf uur moeten wachten tot mijn dochter van bijna vijf kilo dan toch eindelijk geboren werd door middel van een kunstverlossing. Daarbij helaas ook een totaal ruptuur opgelopen waardoor ik vrijwel direct naar de OK moest en mijn dochter niet even rustig op m’n borst kon hebben en kon proberen of ze zelf naar m’n borst zou toe kruipen. Ik had me zo verheugd op dit eerste moment maar helaas was de hele bevalling totaal anders gelopen dan ik had gehoopt.
Vanwege allerlei protocollen moesten wij daarna 24 uur in het ziekenhuis blijven. Toen ik mijn dochter weer zag na de hecht operatie had ze tot mijn teleurstelling haar eerste portie kunstvoeding van 30 ml al gehad. Toen ik eindelijk op m’n kamer was heb ik mijn eerste huid op huid momentje met mn dochter gehad, en hapte ze ook aan, alleen deed het enorm veel zeer. Ik wist onmiddellijk dat ze niet goed aanhapte maar wat dan er niet goed ging wist ik niet. Ik stond helemaal stijf van de stress door de heftige bevalling en er kwam ook niets uit m’n borsten wat mijn baby’tje erg frustreerde. Braaf kwam er elke drie uur een zuster mijn kind voeden met kunstvoeding maar niemand die mij goed advies kon geven over het aanleggen. Op dag twee werd ik er pas op gewezen dat er in de hoek een kolf stond die ik mocht gebruiken, en was er eindelijk een zuster die enigszins verstand had van borstvoeding en mij probeerde te helpen. Ik heb daarna stug doorgezet, mijn hard zuigende kindje elke twee-drie uur aangelegd met enorme kloven tot gevolg, en een sneuvelend zelfvertrouwen want na tien minuten verwoed zuigen begon mijn kindje steeds heel hard te huilen omdat er niets uit kwam. Daarna op aandringen van de verpleging toch steeds na m’n pogingen een portie kunstvoeding gegeven met een hulpset.
Thuis aangekomen hadden we een hele lieve kraamverzorgster die haar uiterste best deed te helpen met aanleggen maar inmiddels waren ik en m’n kindje zo gestressed dat ze elke keer ging huilen als ik haar aan probeerde te leggen en ook niet meer aanhapte. Op de tweede dag thuis kwam de lactatiekundige, zij heeft mij zo goed geholpen. Wat had ik graag gehad dat ze de eerste dag al was gekomen. Ze liet mij zien wat er verkeerd ging, waar de pijn bij mij vandaan kwam en hoe ik haar kon helpen goed aan te happen. Ze had een iets verkort tongriempje maar daar hoefde niet direct iets aan te gebeuren als ik haar juist aanlegde. Helaas kwam er nog steeds niets uit m’n borsten. Vanaf dat ik thuis was hing ik braaf elke drie uur aan het kolfapparaat en probeerde ik handmatig te kolven met hulp van de kraamzorg maar er kwam helemaal niets, terwijl ik in de week voor m’n bevalling wel al een paar druppeltjes colostrum had gezien.
Lees hier deel 2.
Renske
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Hoe is jouw verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw borstvoedingervaringen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.