Op dag zeven kwam mijn verlosser, een andere kraamverzorgster die ook masseuse was. Die heeft mij een uitgebreide massage gegeven waardoor ik enigszins kon ontspannen en daarna heeft ze m’n borsten gemasseerd. Mijn hemel wat deed dat ongelofelijk zeer! Al mijn melk kanalen zaten verstopt met hele dikke droge colostrum. Die heeft ze er allemaal uit gemasseerd. Er lagen gewoon molshoopjes colostrum op m’n borsten toen ze klaar was en mijn borsten hebben nog nooit zo heerlijk slap aangevoeld als daarna. Ik ben als een blok in slaap gevallen en die nacht/ochtend kwam er zowaar iets uit mijn borsten toen ik kolfde!!! Eindelijk! Op dag acht toch nog succes.
Daarna direct mijn dochtertje weer aangelegd. Maar hoe blij ik ook was dat alles nu werkte, mijn dochtertje had nog steeds een enorme afkeer van mijn borsten en de spanning die door mij ontstaan was en begon al te huilen als ze ze zag. Ik heb met de lactatiekundige nog een hele trukendoos opengetrokken hierna om haar aan de borst te krijgen maar dat is helaas niet meer gelukt. Wat ben ik verdrietig geweest die eerste weken na m’n bevalling, over de bevalling die totaal niet was gegaan zoals ik had gehoopt, over mijn borsten die niet meewerkten en over mijn kindje dat een borstweigeraar was geworden door dit alles.
Maar ik had zo ontzettend hard gewerkt om m’n melk op gang te krijgen en ik had ook een afkeer gekregen van kunstvoeding dat ik dapper door ben gaan kolven, want mijn kind zou hoe dan ook mijn melk gaan drinken. Het was bijna een obsessie. Drie weken daarna kolfde ik eindelijk genoeg om
m’n kindje volledig met mijn melk te kunnen voeden. Het fulltime kolven staat natuurlijk mijlenver af van het romantische beeld wat ik in m’n hoofd had als ik aan borstvoeden dacht, en wat is het ontzettend lastig om alles dubbel te moeten doen, en voeden en kolven, vaak tegelijk en altijd borsten die op knappen staan en dan een huilende baby die getroost moet worden. Wat ben ik vaak nog verdrietig, als ik denk hoe veel makkelijker het was geweest, je borst legen en je kind troosten tegelijkertijd. Het nabootsen van het clusteren, de enorme moeite die je in het kolven moet stoppen om je productie omhoog te krijgen terwijl je kindje dat normaal zelf regelt. En al dat extra werk terwijl je graag van je kindje wil genieten. En dan heb ik het nog niet eens over de enorme vracht troep die je moet steriliseren, afwassen en met je mee moet slepen.
Inmiddels kolf ik ruim drie maanden fulltime en kolf ik ruim voldoende om m’n dochter te kunnen voeden. Mijn vriezer is gevuld met m’n overschot dus mocht het zo teruglopen als ik weer moet werken dan kan ik daar de komende maanden uit bijvullen. Ik hoop mijn dochter nog heel lang te kunnen blijven voeden op deze manier. Voor alle moeders waarbij de borstvoeding om wat voor reden dan ook echt niet lukt: er is een alternatief voor kunstvoeding, en dat is fulltime kolven. De eerste weken net als live voeden erg pittig maar na een maand of drie goed vol te houden. Er is één ding waar ik me geen zorgen om hoef te maken en dat is kolven op het werk straks. Mijn borsten weten niet beter. Die krijgen een toeschietreflex bij de aanblik van m’n kolf apparaat in plaats van lieve foto’s van m’n kindje.
Trots ben ik dat mijn dochter zichtbaar met smaakt haar flesje borstmelk op drinkt, en blij dat ze op deze manier toch veel van de voordelen van borstvoeden meepikt. De foto is van mijn eerste flesje eigen melk op dag acht en de andere van het eerste lachje wat ik in het slaapje daarna heb gefotografeerd. Toeval? Ik denk het niet.
Renske
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Hoe is jouw verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw borstvoedingervaringen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.