Ik wist het zeker, ik ging borstvoeding geven. Ik vond het het mooiste cadeau wat ik mijn dochter vanaf haar geboorte mee kon geven. Nou kwam ik eventjes heel erg bedrogen uit.
Ik ben Kim, ik ben 25 jaar en heb twee prachtige dochters. Ik ben een trotse moeder met een schuldgevoel zo groot dat het met mij mee loopt. Mijn verhaal gaat voornamelijk over mijn oudste dochter. En een klein beetje over mijn jongste.
Ik werd zwanger, niet gepland, maar desalniettemin niet minder gewenst, althans door mij, maar haar verwekker had liever een jongetje gehad en liet me daarom keihard zitten. Ik verhuisde van Groningen terug naar Brabant en ging samenwonen met iemand anders. Dit ging goed, al gaf het verdriet van mijn ex, me nog wel genoeg stres. Maar ik moest door, ik wist waar ik het voor deed. En ook dat het geven van borstvoeding mij genoeg zelfvertrouwen zou geven. Want dat ik borstvoeding ging geven dat stond voor mij al vast. Ik had me ingelezen, was naar borstvoedingsavonden geweest. En als het me ook maar enigszins werd gegund, zou ik langvoedster worden. Uiteindelijk beviel ik met ruim 37 weken. En jawel hoor ik ging borstvoeding geven. Het moment dat mijn lieve dochter aangelegd werd, kan ik me nog goed voor de geest halen. Na een moeilijke bevalling was dit waar ik het voor gedaan had. Mijn borstvoeding kwam verbazingwekkend snel op gang. Ik genoot van het moment dat ze aan mijn borst lag en het was iets wat niemand me ooit meer af kon nemen. Dit was waar ik het al die tijd voor gedaan had. Ze groeide goed op mijn voeding.
Alles ging goed. Behalve dan met mij. Met mij ging het steeds slechter. Ik ging me steeds slechter voelen. Maar ik moest doorvoeden. Ik had niet de indruk dat mijn omgeving echt door had dat ik er aan onderdoor ging. Nee niet zo zeer aan de borstvoeding maar aan mijn eigen psyche. En de druk die ik mezelf oplegde door het van mezelf te moeten was misschien nog wel het meest lastige. Langzaam verloor ik het besef van realiteit. Ik verloor totaal de grip op mezelf. Het enige wat me nog op de been hield, was dat ik moest doorgaan voor mijn kind. Ik kon niet stoppen met borstvoeding want had mezelf intussen wel zo gek gepraat dat als ik zou stoppen met borstvoeding ik helemaal een beroerde moeder zou zijn.
Dus ik probeerde door te zetten. Ik was uiteindelijk de grip helemaal kwijt. Uiteindelijk bleek dat het ziekenhuis heel goed doorhad dat het slecht ging met mij. Ze constateerden dat ik een psychose had, en vonden het tegelijkertijd noodzakelijk een melding bij het AMK te doen, omdat het met mij dus zo slecht ging. Beetje jammer, dat ze er dan niet bij meldde, dat ik een psychose had. Dus het AMK stond ineens aan mijn bed. Die gingen dus in mijn dossier kijken en zagen dat ik een psychose had.
Ik weet niet zo heel veel meer, maar de boosheid dat er een melding in mijn psychose was gedaan, die herinner ik me wel. Bij mijn naasten, bij het AMK. En misschien nog wel het meeste bij mezelf. Ik gaf toch borstvoeding wat deed ik dan zo verkeerd. Geeft achteraf ook wel aan hoe ver weg ik ben geweest. En toen moest ik dus van het ene op het andere moment stoppen. Ik ben echt door een hel gegaan. Aan mijn borstvoeding mankeerde niks, nee ik was het probleem. En in mijn hoofd was je intussen alleen nog maar een goede moeder als je borstvoeding gaf. Dat was pas een eng gevoel. Daar was ik eerst nog heilig overtuigd was dat het goed zou zijn, datgene waarvan ik dacht dat het het beste voor mijn kind was, dat kon ik niet meer aan haar geven. Dat moest ik weggooien.
Ik werd teruggezet aan de medicatie, mijn eerste heldere herinnering is de moedermelk die voor mijn ogen werd weggegooid in het gootsteenputje in mijn kamer.
Zo voor mijn ogen spoelden ze het weg. Het is nog een wonder dat ik niet nog een keer psychotisch werd. Het is heel confronterend, dat de eerste heldere herinnering er eentje was gevormd door een denkfout van het ziekenhuis.
Het was voor mij zo ontzettend moeilijk dat mijn moedermelk vergif was geworden. Ik had namelijk vrij zware medicijnen gekregen die, als ik door was gegaan met borstvoeding geven, de dood van mijn kind hadden betekend. Dit was iets wat voor mij heel moeilijk was om te accepteren.
Ik heb mijn droom op moeten geven, ik zou nooit meer borstvoeding kunnen gaan geven, want bij een eventueel volgende kindje zou ik gelijk na de bevalling dezelfde medicijnen krijgen. Dit om een herhaling van de eerste keer te voorkomen. Wat dus zou betekenen dat ik in mijn hoofd nooit echt een goede moeder zou zijn.
Ik heb dit gevoel nooit echt los kunnen laten. Wat ging ik kapot aan de rotopmerkingen die kwamen op het feit dat ik geen borstvoeding was blijven geven.
Ik zal een aantal opmerkingen geven: ‘Wilde je dan niet het beste voor je kind?’ ‘Als je echt gewild had had je gewoon borstvoeding kunnen geven.’ ‘Je bent gewoon laks.’ ‘Als je gewoon door was gegaan met borstvoeding was je psychose vanzelf weggegaan.’
Misschien dat ik daarom wat agressiever wordt als moeders borstvoeding zo de hemel in prijzen en net doen alsof er geen reden goed genoeg is om kunstvoeding te geven. En jawel lieve mama’s die zijn er. Heb ook tijdens de zwangerschap van mijn jongste dochter een randpsychose gehad. En zo was het duidelijk na deze bevalling kwamen dezelfde zware medicatie tevoorschijn. Die ben ik trouw gaan slikken, en zo bleef mijn psychose weg.
Maar de opmerkingen die ik over me heen kreeg over het niet geven van borstvoeding. Ik moest maar stoppen met mijn medicijnen, want ik wilde toch het beste voor mijn kind. Dat soort opmerkingen hebben mij gebroken. En me zo ontzettend pijn gedaan. Ik slikte juist medicijnen om te zorgen dat ik helder zou blijven en voor mijn kind kon zorgen. Juist daardoor reageer ik nu overgevoelig als moeders voor mijn gevoel zo doordrammen over borstvoeding.
Mijn eigen rouwproces speelt daar echt een ontzettend grote rol in. Dat wil dan niet zeggen dat er gedramd wordt, maar mijn hart heeft littekens wat betreft borstvoeding. Littekens die nooit echt helemaal zullen helen.
Dus lieve moeders een kleine raad van iemand die graag wilde, maar het werd afgenomen. Oordeel niet te snel en niet te hard. Want er zijn meer moeders, die er alles voor over hadden om borstvoeding te geven maar die het gewoon niet was gegund.
Kim