Vanmiddag waren we op bezoek bij mijn oma. Al snel ging het over de voedselintoleranties van onze dochter en de borstvoeding die ik nog steeds geef. Mijn oma is er één uit de duizenden, dus geïnteresseerd luisterde ze naar mijn verhaal. Na afloop vroeg ik haar hoe men zestig jaar geleden tegenover langer voeden stond. Ze vertelde dat ze haar eerstgeborene zes maanden borstvoeding had gegeven, en dat was in die tijd abnormaal lang.
En dat is het nog steeds.
Wat doet het me hartzeer als ik lees dat mama’s die vinden dat hun keuze de beste is voor hun situatie, twijfelen aan zichzelf of overstag gaan omdat het niet zo ‘hoort’ in deze tijd. Oké, voor velen zijn het niet de meest alledaagse zaken: een draagdoek is zeldzamer in het straatbeeld dan een buggy, langer borstvoeding geven is zeldzamer dan overschakelen op flesvoeding. Maar het zijn wel bewuste keuzes waarover is nagedacht, waar we over hebben gelezen, en die naar ons gevoel juist zijn voor onze kinderen. En dat heeft niks met geitenwollensokken te maken.
Stilstaan, nadenken en het anders doen. Dat is niet evident in deze tijd. Het gaat dan ook zoveel makkelijker als je steun krijgt, vooral van je nabije omgeving. Waarom ons niet even vragen wat de voordelen zijn van onze aanpak? We zullen hen met veel plezier meenemen in ons avontuur!
De voorbije zestig jaar is er nog niks veranderd. Sta stil, denk na. Is dit wat ik wil, of wat mijn omgeving vindt dat ‘juist’ is? En volg dan je moedergevoel. Voor onze kinderen, maar evengoed voor onze kleinkinderen, zodat ook zij later de vruchten kunnen plukken van onze keuze.
Het is nu of nooit.
Mona’s blog, voor mama’s die hun moedergevoel volgen