Op 18 maart was het dan zover: Ik ging bevallen van ons tweede kindje. Ik zag enorm uit naar ons kleine mannetje en verheugde me op weer een nieuwe borstvoedingstijd.
Emma had tot vlak voor haar tweede verjaardag aan de borst gedronken en besloot toen zelf dat ze het genoeg vond. Helaas liep ook deze bevalling uit op een keizersnede. Onze 10 ponder paste niet door het geboortekanaal. Het was een gecompliceerde keizersnee omdat mijn baarmoeder scheurde en ik werd tijdens de operatie al ziek. Maar uiteindelijk kwam dan toch dat mooie moment: Ruben werd bloot bij me gelegd en pakte meteen de borst. Helaas kwam de borstvoeding heel moeilijk op gang en kreeg Ruben bijvoeding omdat zijn suiker te laag was. En ik werd steeds zieker. Mijn darmen lagen stil. Uiteindelijk is mijn darm opengescheurd en kreeg ik een buikvliesontsteking. Met spoed werd ik geopereerd.
Toen ik bijkwam op de intensive care werd ik streng toegesproken: ‘Jij vergeet de borstvoeding maar! Je bent heel ziek en gaat nu eerst aan jezelf denken.’ Aan mezelf denken? Dan zou ik juist de borstvoeding redden. Na alles wat me overkomen was, wilde ik daar voor vechten. Dat zouden ze me niet ontnemen! En zo waren er toch verpleegkundigen die de kolf af en toe op mijn borsten wilden houden zodat ik de boel op gang hield. Met pijn in mijn hart zag ik hoe het kostbare colostrum werd weggegooid. Zodra ik van de morfine af was werden alle andere medicijnen aangepast en kon ik Ruben weer gaan aanleggen. Ook toen kwam er nog commentaar, zelfs van mijn eigen moeder. En dat terwijl zij haar dochters altijd zo steunt in het geven van borstvoeding! Maar ze was bang en bezorgd.
Zou de borstvoeding me niet nog meer verzwakken? Ik moest toch aansterken? Ik kon haar niet overtuigen. Maar dat hoefde ook niet, want ik was wel overtuigd. En zo verliet ik na twee weken het ziekenhuis met Ruben volledig aan de borst. Het kost tijd om aan te sterken en de heftige dingen die we hebben meegemaakt zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten. Maar als ik dan weer geniet van Ruben als hij verzadigd aan mijn borst in slaap valt dan voel ik me zo rijk! En mijn moeder? Die is inmiddels ook weer helemaal overtuigd en trots dat het me gelukt is.
Dit bewijst maar weer dat als je heel graag wilt, je heel ver kunt komen. Een aanmoediging voor andere moeders die met ziekte worden geconfronteerd. Laat je niet ontmoedigen! Er is veel mogelijk. En als jij het graag wil, zet dan door. Dat is het zeker waard!
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.