Gewoon

verhaal-249.jpgWat heb ik veel ontroerende verhalen gelezen over borstvoeding, Over moeders en kinderen die zoveel tegenkomen op hun borstvoedingsweg. Prematuur, keizersnede, niet goed aanhappen, niet de juiste hulp krijgend, kloven, tepelhoedjes, spruw, allergieën
en borstontstekingen en dan toch de borstvoeding laten slagen. Met diep respect en vaak met tranen in mijn ogen lees ik de verhalen van de doorzetters.

En dan mijn dochters en ik. Beiden als vanzelf aan de borst na de bevalling. Natuurtalentjes denk ik vaak trots, maar met de terughoudendheid van een moeder die niet teveel wil opscheppen over haar kinderen, zeg ik het te weinig. En dan ik, naast een redelijk stel hersens ben ik dus ook geboren met een goed stel borsten.

Graag zou ik iets van dit alles op willen schrijven, maar bij ons gaat het… gewoon.

Toch ga ik het later omschrijven als de meest intense periodes uit mijn leven. Het machtige gevoel als ze groeien. Alle momenten dat ze aan de borst lagen/liggen en dat je dan met zijn tweeën even de wereld bent. Tevreden met wat er is. Het gemak van niet hoeven nadenken of je ze nog een slokje geeft. De gebroken nachten die zoveel simpeler zijn als je ze rustig krijgt aan de borst. De voordelen die er zijn voor moeder en kind.

Maar ook intens op een andere manier. Op de momenten dat het minder goed met ze gaat, ze onrustig zijn, dan, gelijk de koppeling aan de borstvoeding. Teveel melk, te weinig melk, voormelk, achtermelk, te vaak aangelegd of juist te weinig. De luiers die ik analyseer. De drempel die ik over moest om te gaan kolven op mijn werk of elders, de stress die ik kan voelen als ik te weinig kolf. De continue beschikbaarheid. Het omgaan met de onwetendheid van anderen, ook waarvan je denkt dat ze het wel zullen weten. De voorbeelden van al die prachtige kindjes die groot en leuk worden op kunstvoeding.

Het maakt dat ik het borstvoeden niet altijd aan mezelf of anderen kan uitleggen. Waarom ook alweer denk ik na weer een nachtvoeding. Soms luister ik met enige jaloezie naar de moeders die zeggen: ‘Ik heb het wel geprobeerd, maar ik ben er gewoon het type niet voor.’ Het lijkt me op momenten heerlijk om dat te zeggen en er dan vrede mee te hebben.

Ondertussen gaan we voorlopig maar gewoon door. Heb ik gaandeweg en stiekemweg veel kennis opgedaan. Begin ik langzaam maar zeker de passie te begrijpen die je ziet bij borstvoedingsdeskundigen. Vind ik het steeds wat vreemder worden dat de norm iets anders is dan dat wat er voor gemaakt is. Accepteer ik steeds meer dat onrust bij het moeder zijn en bij borstvoeding geven hoort.

En al het bovenstaande maakt het zo bijzonder voor mij. Borstvoeding: alles zit er gewoon in.

Nelsy