Mijn man en ik hebben best lang moeten wachten op een positieve zwangerschapstest. We hebben nog voor ik zwanger was vaak gepraat over hoe we het zouden doen als ouders. We zijn echt een geweldig stel, zijn het over alle belangrijke zaken eens, ook over borstvoeding dus. Voor mij (en voor mijn lieve man) was borstvoeding zelfs geen keuze. Het is gewoon hoe het hoort te zijn.
Ik ben verpleegkundige en ben graag bezig met wetenschap en onderzoek. Daarom ben ik uitgebreid studies gaan uitpluizen en ervaringen van andere moeders gaan opzoeken. Ik kende namelijk niemand die borstvoeding gaf of gegeven had. Ik ben me gaan omringen door borstvoedingsvriendelijke mensen, initiatieven en organisaties. Ik volgde een cursus en las een boek of twee. Ik nam en neem nog steeds mijn taak erg serieus. Ik was echt goed voorbereid. Ik ben er van overtuigd dat dit aan de basis van ons succes ligt.
Fientje werd plots geboren op 35 weken. Gelukkig vaginaal en zonder epidurale verdoving. Ik was mondig genoeg om toch een paar minuten skinnen gedaan te krijgen van de gynaecoloog en vroedvrouwen. Maar daarna moest ze meteen de couveuse in en weg. Ik was niet sterk genoeg, er werd onnodig veel ingegrepen door de kinderarts en verpleging. Zo moest ik plots gaan kolven en moest er kunstvoeding gegeven worden omwille van geelzucht. Ik ben zo blij dat ik toen (weliswaar huilend) heb gekolfd en doorgezet, ook al was de kinderarts allesbehalve bemoedigend.
Na tien dagen mocht Fientje mee naar huis, zonder kunstvoeding. Ik heb weken niets anders gedaan dan samen met haar op de bank gelegen. De borst altijd ter beschikking. Ik draag haar nog elke dag urenlang omdat we zo genieten van het samenzijn (en het best praktisch is). We slapen samen. Ik heb mijn carrière de komende jaren compleet op pauze gezet. Omdat dat goed en juist voelde, omdat het kon en omdat ik geen seconde wil missen.
Natuurlijk heb ik een paar kloven gehad de eerste dagen, maar we verbeterden onze aanhaptechniek en de kloven waren snel verdwenen. Maandenlang heb ik om de 1,5-2 uur gevoed, ook ‘s nachts. Toen ze tandjes kreeg, dronk ze wat slordig en plots kreeg ik een melkblaar. Het is geen vlekkeloos parcours, maar dat hoeft ook niet. Opgeven was (en is nog steeds) nooit een optie.
Intussen is ons dochtertje één geworden. Ze krijgt borstvoeding op verzoek. Niets anders dan dat tot we startten met vaste voeding op z’n Kleintjes rond zes maanden. Zolang ze dat wil, mag ze bij me blijven drinken, slapen en tot rust komen. Er is al haast genoeg in de wereld.
Sarah
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.