Het einde van mijn zwangerschapsverlof nadert en langzaam aan ook de voorraad ongelezen verhalen. Het waren er een hoop, maar gelukkig heb ik ook een maand onbetaald verlof opgenomen. En dus; soms tijdens het voeden en vaak tijdens het nadrinken wat wel een uurtje kan duren, laptop erbij en weer een paar verhalen lezen.
Opvallend is de grote hoeveelheid voorbeelden van onjuiste voorlichting door allerhande hulpverleners, die verondersteld werden het (beter) te weten. Of je nou een hoog of laag inkomen of opleidingsniveau hebt, beschikt over een sterk moederinstinct of al veel informatie doorworstelde, op het moment dat je kind aan de andere kant van je velletje terecht is gekomen, dan ben je onzeker en kwetsbaar. Op dat moment heb je ineens de vervelende gewoonte om in de valkuil trappen die ook al eens omschreven werd als het ‘spotlight’ effect.
Ook ik (fysiotherapeut met een overweldigend moedergevoel) heb gemerkt dat ik die gewoonte had ontvankelijk te zijn voor op zijn zachts gezegd niet-bijdragende adviezen. Zoals voeden op verzoek, maar wel minimaal om de twee uur zodat de borsten voldoende melk konden produceren. Daar heeft mijn zoon (zijn naam betekent beer en dat is met een reden: bunkeren gevolgd door winterslaap) niet zo’n boodschap aan. Zeker de eerste weken was het verbruik als van een Hummer. De eerste meters stonden in het teken van tanken en we gingen zo’n beetje van tankstation naar tankstation.
‘s Avonds lag hij graag lang aan de borst voor de gezelligheid en af en toe een paar flinke slokken. Dat vond ik aanvankelijk vreemd, want zo had ik het niet gelezen in de boeken, alleen over clustervoedingen rondom de regeldagen.
Maar, vooruit, volgens mij is het zwangerschapsverlof in het leven geroepen om voor je pasgeboren kind te zorgen dus laat ik mijn tijd daar maar voor gebruiken. Er werd in de boeken gesproken over ritme; maar het bleek al snel dat ik het ritme van mijn zoon ging volgen in plaats van omgekeerd. En al heel snel merkte ik dat we ons daar alledrie beter bij voelden. Huilbuien zijn nagenoeg verdwenen (want borst) en onze kleine man was al heel snel geen kleine man meer (want borst), die lekker slaapt (want borst) en die breed lachend (want volle buik) de wereld tegemoet treedt. Overigens gingen onze ritmes al vrij snel gelijk op, helemaal vanzelf.
Ik moest maar eens op zoek gaan naar een geschiktere bron van informatie, want wat ik tot nu toe gevonden had paste niet goed bij me. Daar waar ik het zelf uitvond ging het een stuk beter.
Ik ben teleurgesteld geweest in de zorgverleners en ben mij langzaam af gaan vragen of de kwaliteit van de zorg alleen rondom borstvoeding en zuigelingenzorg zo gebrekkig is (mijn collega spreekt gekscherend over het ‘Consternatiebureau’) of dat het in mijn tak van sport ook zo is.
Hoe jammer ook, ik kan niet anders dan beamen dat dit het geval is. Er worden ook in mijn branche uiteenlopende adviezen gegeven die niet altijd van hoogstaande kwaliteit zijn.
Een goed voorbeeld is het ooit zo vurig gepredikte ‘Diep door de knieën, rug recht’ bij het tillen. Er zijn legio onderzoeken die aantonen dat het onzin is, maar ondertussen zijn uitspraken als ‘Vanuit je benen tillen’ betreurenswaardig diep ingeburgerd. Heb je dat wel eens geprobeerd; je baby uit de box te tillen waarbij je diep door je knieën zakt en je rug recht blijft? Met mijn betrekkelijk ruime kennis van het menselijk bewegingsapparaat is het me nog niet gelukt. Tot zover de goede adviezen.
Wat is dan de juiste manier? Het is niet makkelijk om het vertrouwen in je eigen lichaam en eigen kunnen terug te vinden op het moment dat je kwetsbaar en onzeker bent. De veelheid van elkaar tegensprekende informatie helpt niet erg om het vertrouwen terug te vinden. Opvattingen zijn moeilijk om overboord te zetten, want wat moet er dan voor in de plaats komen? Hoe weet je of je het dan wel goed doet? Naast het ‘spotlight effect’ is dat een ander probleem van het menselijk brein; wat we ooit hoorden en voor waar aannamen kunnen we later maar heel moeilijk loslaten.
Vertrouwen krijg je terug door te ervaren dat het ook anders kan, of dat het anders is. Door iets of iemand tegen te komen die de juiste toon weet te raken. Dat als iets niet werkt, iets anders ook kan én mag, dat je mag doen wat bij je past, hoewel het misschien niet in ‘het boekje’ staat. (Informeren bij de plaatselijke boekhandel leverde niets op. Bij een bekende boekengigant op internet heb ik het nog niet kunnen vinden. Wel hadden ze daar een andere titel die heel geschikt bleek, over borsten en boterhammen.)
De verhalen en de informatie die ik uiteindelijk vond bij Borstvoeding.com pasten wel goed bij me en hebben me over de onzekerheden van het prille moederschap heen geholpen. Dat lukte vooral doordat ik aangespoord werd om gebruik te maken van een bijzonder iets. Een kostbaar bezit dat veel mensen jammer genoeg niet (meer) gebruiken, terwijl er toch veel mensen zijn die het (in zich) hebben. Binnenkort ga ik weer aan het werk. Daar ga ik weer met overgave mijn cliënten leren om datgene wat ik bedoel (weer) te gebruiken.
Het kost best wat moeite kosten om zoiets je (opnieuw) eigen te maken. Toch is het heel eenvoudig in het gebruik. Want, weet je dat als je het 21 tot 30 dagen gebruikt, het een nieuwe gewoonte wordt? En dat als je het daarna nog eens 21 dagen gebruikt, de oudere gewoonte vervangen wordt door die nieuwe gewoonte?
Ik heb het over iets dat gratis is en toch kostbaar. Je kan het overal voor gebruiken. Het is onbetaalbaar zou ik wel kunnen zeggen. Koester het, vertrouw het en gebruik het! Het is een bijzonder bezit; je gezonde verstand.
Pauline