Een hart onder de riem!

verhaal-402-1.jpgHallo, naar aanleiding van jullie oproep op facebook… Ik deel mijn verhaal om andere mama’s waarbij de borstvoeding niet meteen van een leien dakje loopt, een hart onder de riem te steken. Spijtig genoeg is het niet evident om een verhaal te vertellen met maar 120 woorden, dus is mijn verhaal wat langer dan dat…
Ik was er rotsvast van overtuigd dat borstvoeding meteen zou lukken als mijn zoontje geboren werd. Borstvoeding is iets natuurlijk, hoe kon dat nu mislopen?! Ik dacht dat dit wel dankzij onze oerinstincten vanzelf zou gaan. Maar ik denk omdat in onze Westerse maatschappij de laatste jaren de borsten van een vrouw enkel maar een erotische functie hebben gekregen, borstvoeding taboe werd. Je ziet het hier veel minder dan in het Midden-Oosten of Afrika bijvoorbeeld.
Hierdoor zijn wij totaal niet gewend aan het beeld van een kind dat melk drinkt aan moeders borst, laat staan aan het zelf uitvoeren hiervan.
Bij mij was het instinctgevoel dus ver te zoeken, en kwam het dus niet allemaal vanzelf.
Het begon al met het vinden van een aangename houding om borstvoeding te geven. Ik heb zelf een zeer grote boezem en mijn borsten leven soms een eigen leven en zijn dus niet zo stevig als de borsten van iemand met een C-cup. Moest ik mijn tepel begeleiden naar de mond van mijn kindje? Gebruikte ik best mijn beide armen? Kon ik best een kussen gebruiken, en zo ja, wat voor een kussen? Zat ik best volledig rechtop? En waar dan – in bed of in de zetel? Hoe in godsnaam moest ik hier aan beginnen?!

Gelukkig was ik de eerste dagen na de bevalling in het ziekenhuis en kon ik daar simpelweg op het rode knopje drukken. Als nieuwe mama heb je het recht om een hele dag door op dat belletje te drukken en een vroedvrouw om hulp te vragen. En zo geschiedde…..
De vroedvrouwen waren top en telkens ik even de kluts kwijt was met het voeden, kwam er wel iemand mij helpen.

Na twee dagen sloeg echter de vermoeidheid en onzekerheid toe. Het voeden lukte perfect met hulp, maar vanaf ik het alleen probeerde, wou het maar niet lukken. Ik kreeg van elke vroedvrouw wel een andere tip en een andere manier van voeden aangeleerd (iedere mama heeft zo zijn eigen trucjes) waardoor ik gans de kluts kwijt geraakte. Eén bepaalde vroedvrouw zei zelfs dat ik met één borst nooit borstvoeding zou kunnen geven omdat ik een misvormde (?!) tepel had en smeerde mij een tepelhoedje aan. Even later sprak ze over het geven van flesvoeding.
De moed zakte me in de schoenen en voelde mij een barslechte mama. Want welke moeder kon er nu niet in slagen om haar kind te voeden?! De tranen stroomden over mijn gezicht en ik was ontroostbaar.

verhaal-402-2.jpgAchteraf gezien denk ik ook wel dat mijn zoontje dit aanvoelde en daarom soms ook wel wat zenuwachtig en lastig werd van mij.
Op de tweede dag kreeg ik een godsgeschenk! Ik had een enorme steun aan mijn echtgenoot en mijn zus, en schoot ook de lactatiekundige mij te hulp. Zij nam haar tijd om mij gerust te stellen en om mij verschillende manieren aan te tonen van hoe ik mijn baby kon aanleggen.
Ze leerde mij ook dat niet alleen borstvoeding maar ook het moederschap een leerproces is, maar dat je diep vanbinnen wel weet wat je moet doen.

Ze liet mij vaak ook mijn gang gaan en corrigeerde indien nodig. Zij gaf mij het nodige zelfvertrouwen om te doen wat ik al kon dankzij Moeder Natuur.
Na twee weken gingen de voedingen volledig vanzelf en ondertussen zijn we twee maanden verder en voelt het alsof ik nooit anders gedaan heb!

Ik heb geleerd om op het gebied van moederschap altijd mijn instinct te volgen. Als mama weet je als geen ander wat je baby nodig heeft. En ook al heeft iedereen altijd goedbedoelde raad, toch moet je als mama je eigen gevoel volgen. Laat je hoofd niet hangen en doe wat voor jou het beste aanvoelt.

Ook al gaat de borstvoeding niet vanaf het eerste moment vanzelf, hou in je achterhoofd dat jij en je baby elkaar nog moeten leren kennen. En dat eens jullie een beetje vertrouwd zijn aan elkaar alles wel vanzelf komt. Je ontdekt al snel wat de beste houding en positie is voor jou en je kleine spruit. Mits wat volharding en het nodige zelfvertrouwen kom je er wel. De natuur vindt altijd zijn weg!

Groetjes, Sharon